2. Bölüm

111 10 0
                                    

Changbin;
Chan'ı uzak bir yere götürecektim 3 saatlik bir yol malesef chan'a yazık oldu aslında onun suçu yoktu. Sadece biraz bana yardımcı olacak.

2.30 saat olmuştu ve beklemediğim bir şekilde chan kıpırdamaya başladı. Gözünü açtığında noluyo dercesine etrafa baktı sonrada bana
"Günaydın chan"
"Ne istiyorsun benden"
"İşim senle değil babanla"
Chan şaşkınca bana baktı
"Babammı ne yaptı? "
" Borcu vardı ödemedi"
"Sizde ödesin diye beni kaçırdınız"
"Aynen öyle"
"Sandığım kadar zeki değilmişsiniz"
"Ne? "
"Sence kumarbaz, madde bağımlısı,ailesini umursamayan biri beni kaçırdınız diye borcunu ödermi"
Chan gülmüştü
"Bakarız olmadı babandan keseriz cezasını"
Chan neyden bahseddiğimi anlamış olcakki gülümsedi
"Olur hiç üzülmem hatta sonuna kadar hak ediyor"
Babasından bu kadar nefret ettiğini bilmiyordum
" Sana birşey yapmayız diye umuyorum merak etme"
Chan biraz korkmuştu yapcağımızı sanmıyorum ama bakalım herşey olabilir

O sırada gözümü chan'dan alamadım sarı ve kıvırcık saçları çok güzel duruyordu, Chan ona baktığımı fark etti
" Ne bakıyosun"
"Pardon dalmışım"
Ters ters dalgamı geçiyorsun modunda bana bakıyordu sonrada dışarıyı izlemeye başladım chan'a baktığımda uyuyakaldığını gördüm

Nihayetinde varmıştık chan hala uyuyordu adamlarım uyandıracakken onları durdurdum ve kucağıma alıp eve doğru gittim kapıyı minho açmıştı
"Hoşgeldin
" Minho önümden çekilcekmisin yoksa burda dikilecekmiyiz"
"He pardon gel"
Bu çocuğun beyninde sorun vardı galiba. Hyunjin beni gördü
"Chan hala uyanmadımı? Nasıl bayılttınız çocuğu"
"Hayır uyandı ama arabada uyuya kaldı. Seungmin"
"Efendim?"
"Diğerlerini yakaladınızmı"
" Evet yakaladık bodrumdalar"
"Tamam siz gidin geliyorum bende"
"Tamam"

Yukarı kata çıktım açıkcası chan'a diğer adamlara yaptığım gibi boş odaya kilitlemek istemedim. Ayrıca uyuyordu kendi yatak odama götürdüm ve yatağa bıraktım. Sonra çıktım odadan kapıyı ne olur olmaz diye kilitledim ve anahtarı cebime attıo bodruma indim.

Bizimkiler başlamışlardı bile ama adamlar inatcı çıkmış konuşmuyordu. Hyunjin en son adamın yüzüne sert bir yumruk yapıştırmasıyla birlikte adamın sandalye ile birlikte yere yapışması bir oldu.
"Hyunjin sakin ol. Adamlarla işimiz var beyin kanaması geçirip ölmeleeini istemem"
"Tamam bunlarda ne inatcı çıktı be"

Chan
Gözlerimi açtığımda çoğunlukla siyah kullanılmış bir yatak odasında uyandım. Birkaç dakka sonra herşeyi hatırladım. Changbin... derdi babamlaysa neden borcunu ödesin diye beni kaçırıyorki ödemez yine borcunu ve beni umursamaz zaten babam hiçbirşey olmamış gibi hayatına devam eder şerefsiz.

Ayağa kalktım ve kapıya gittim kilitliydi. Yatağın yanındaki cama doğru gittim ve bahçeye baktığımda şok oldum bahçe çok büyük ve en az 100 adam vardı kaçmam imkansızdı.

Kapıya doğru gidip changbine sesleniyordum ama ses yoktu sonra kapıya biri geldi.
"Ne var"
Changbin değildi başkasının sesi bu
"Changbin nerde onu çağır bana"
"O gelemez"
"Ne demek gelemez. Beni bırakıp gittimi"
"Hayır.bodrumda işleri var"
"İşleri derken"
"Hyunjin, minho ve seungmin arkadaşları"
Ne!? Bunlar çete resmen 4 kişilermiş
"Ne işi ya ne zaman gelir"
"Bilmiyorum"
Adım sesleri uzaklaşıyordu
"Hey! Gitme bana yardım et lütfen"
Gitmişti off napıcam ben burda. Sıkılmıştım dijital saat vardı 1 saat olmuş telefonumı da almış. Kıyafet dolabına doğru gittim kıyafetleri bile siyah-gri tonlarındaydı. Ve evet cidden changbin beni bırakıp gitti en azından gelip bir şey söyleseydi.

Cidden ondan nefret ediyorum. Ama aslında bakılırsa o cidden çok yakışıklı insanı büyüleyecek  derecede mükemmeldi siyah saçları çok hoşuma gitmişti.

Off noluyor bana kendime gelmem lazım ne diyorum ben nefret etmem gerekirken dediğime bak...

you will me mine/BinchanHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin