Artık kabullenmiştim . Bu benim kaderim . Kaderden kaçamam . 12 yaşlarındaydım ama kendimi yaşlı hissediyordum . Anladımki insanları olgunlaştıran yıllar ve ya zaman değil . İnsanları olgunlaştıran yaşadıkları , acıları , kaçtıkları , yenildikleri . Ben yeterince acı çekmiştim daha ne kadar acı çeke bilirim dediğimde hayatım daha da alt üst oluyordu .Tüm dünya bana karşı gibiydi .
Bir gün annem işe gitmişti . Evde sadece ben ve abim vardı . Ben TV izliyordum . Sonra abim yanıma geldi . Abim benden 4 yaş büyük . Hiç anlamadığım şekilde bana sarıldı . Oysaki arqmız pek te iyi değildir . Hatta hiç konuşmayız . Donup kaldım .
Benimle konuşmaya çalıştı . Bense içine kapanık biri olduğum için konuşmayı sevmiyordum . Kısa cevaplar verip odama uyumaya geçtim . Çünkü yine gece kafamın içindeki sesleri susturamadığım için uykum vardı .
Telefondan şarkı açıp kulaklı0ımı taktım . Sonra yatağa yatıp uykuya teslim oldun .uyuduğumda evi bombalasalar uyanmam . Çok derin uyurum . Uyuyamadığımdaysa günlerce uykusuz kala bilirim .
Üzerimde ağırlık hissettim . Gözümü açtığımda çıplaktım ve abim bana tecavüz ediyordu . Öz abim . Hemen kalkıp kendimi banyoya kilitledim . Annemler gelene kadar açmadım kapıyı . Kendimden iğrenmiştim . Duşa girip kendimi temizlemeye başladım . Ama o iğrenç ellerin izi geçmeyecekti . Göz yaşlarımda duş başlığından akan suya eşlik etti .
Annemler geldi ve kapıyı açtım . Anneme sarılmaya o kadar ihtiyacım vardıki . Ama yine beni tersledi . O günden beri hep odamın kapısını kilitledim . Abime iğrenerek baktım . Bir tacizciyle aynı evde yaşıyordum . Korkarak yaşamaktan bıkmıştım.
Ertesi gün anneme her şeyi anlattım . Hİç umursamadı bile her zamanki gibi..
Yanlış anlamışsındır söyleyip geçiştirdi . O an sadece evlatlık olmayı diledim . Çünkü insanın gerçek ailesi bu kadar iğrenç olamazdı . Bunu biliyorum çünkü parka gittiğimde kızıyla ilgilenen anne ve babaları gördüm .
Belki bir gün gerçek ailenin ne demek olduğunu öğrenirim yani umarım öğrenirim .
O günden beri hep gece yatağıma uzandığımda :"Sonyaz bunlar senin gerçek ailen değil . Belkide hastanede karıştırıldın . Belkide gerçek ailem çok iyidir . Belkide evlatlık olduğum için kötü davranıyordular " diyerek kendimi teselli ediyordum . Ama yine dönüp dolaşıp " Sonyaz kendini kandırıyorsun bublar senin gerçek ailen . Bu senin hayatın . Bu senin kaderin . Sen şanssız çocuklardansın " diyordum . Çünkü gerçeklerden kaçamam . Çünkü gerçeklerden kaçmak kaçış yolu değil . Çünkü gerçeklerden kaçmaya çalıştığınızda sizi kovalar ve her zaman yakalar.
Bazılarımız şanssız olarak doğduk ve bunu kabullenmekten başka şansımız yok . Gerçeklerinden kaçmanın sonu çıkmaz sokak . Belkide gerçeklerden kaçmamalıydım . İçimdeki fırtınalara teslim olmalıydım . Öylede yaptım
Her gün aynı şey . Her gün aynı şeyler.
O kadar yorulmuştumki 12 yaşındaydım ama ruhen en az 40 - 50 yaş hissediyorum
Bu kadar acı çok değilmi bu yaşta?
Neden bunları yaşıyorum ?
Belki karma yaşıyorum ama 5 yaşındaki bir çocuk kime ne yapmış ola bilirki .
Keşke böyle anne babalar çocuk yapmasa. Onların hataları yüzünden çocuklar bedel ödüyorlar .
Keşke ölen kardeşimin şansı bende olsaydı...
Her gün kavga . Her gün şiddet . Bıkmıştım artık . Psikojim alt üst olmuştu .
Yine her zamanki gibi Lia Shine nın müziklerini dinleyip kafa daıtıyordum . Daha doğrusu dağıtamıyordum . Şarkıları sanki ruhumu dansa kaldırıyordu . En sevdiğim şarkıcı yıllar geçse bile değişmeyecek .
Şarkılar beni anlayan tek şeydi galiba .Çıkış yolumdu şarkılar . Kaçış yolumdu şarkılar . Bütün gün kulaklıkla şarkı dinleyip annemin söylediklerini umursamamaya başladım. Kafamın işinde yankılanıyordu "babası gibi" "aynı babası"
Hayatım düzelmiyordu sadece kabullendim . Buda benim hayatım tutamadım ellerimden kaydı .
Devam edecek
