မနက္ေနေရာင္ျခည္နဲ႔အတူေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏိုးထလာခဲ့တယ္။အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာအျပံဳးေတာက္ပေနခဲ့သေလာက္အိပ္ရာႏိုးထလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ထိုေကာင္ေလးရဲ႕အျပံဳးေတြဟာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ လူအမ်ားအျမင္မွာေတာ့သူကအရီအျပံဳးမ႐ွိခံစားခ်က္မ႐ွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။အဲ့လိုေျပာရင္ရီခ်င္စရာႀကီးပါလူဆိုလို႔ျဖစ္လာကတည္းကခံစားခ်က္အနည္းအက်ဥ္းေတာ့႐ွိတာေပါ့အဲ့တာကိုခံစားခ်က္မ႐ွိတဲ့လူလို႔ေျပာတဲ့သူေတြကငတံုးေတြပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။
ထိုေကာင္ေလးသက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးခ်ၿပီးအိပ္ရာကထေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္အစားလွဲၿပီးအိမ္ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာခဲ့တယ္။ထမင္းစားေဆာင္ထဲဝင္သြားေတာ့စားပြဲေပၚမွာအရသာ႐ွိတဲ့အစားအစာေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တယ္။ဘယ္ေလာက္ပဲအရသာ႐ွိတဲ့စားစရာေတြျဖစ္ေနပါေစသူ႔အတြက္ေတာ့အမုန္းဆံုးအရသာပဲ။ဒီစားပြဲမွာဝင္ထိုင္ရတာကကိုသူ႔အတြက္ငရဲလိုပဲ။ သူထမင္းစားေဆာင္တံခါးေပါက္ဝနားမွာရပ္ေနတာကိုမနက္စာထိုင္စားေနတဲ့လူႀကီးကျမင္ေတာ့..
"ေဆာင္းဟန္ဘင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲလာထိုင္ေလ"
ဟန္ဘင္လည္းေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီးဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။သူဒီမွာထိုင္တာ၁မိနစ္ေတာင္မ႐ွိေသးေပမယ့္အခုကိုထထြက္သြားခ်င္ေနၿပီ။ ဒီထမင္းစားဝိုင္းမွာဝင္ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ကိုသူ႔အတြက္စိတ္ညစ္စရာေတြကႀကိဳဆိုေနေတာ့မွာ။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲစားေလ"
"အင္း"
ဟန္ဘင္သူေ႐ွ႕မွာ႐ွိတဲ့ Stake ကိုလွီးျဖတ္ၿပီးစားလိုက္တယ္။ အသားရဲ႕အရသာကိုခံရင္းမခ်ိဳမခ်ဥ္အျပံဳးေလးျပံဳးမိတယ္။ စစတုန္းသာအရသာ႐ွိတာခဏၾကာရင္အဲ့ဒီအရသာ႐ွိတယ္ဆိုတာက႐ွာလို႔မရေအာင္ကိုေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္။
"သားကိုအေဖအေရးတႀကီးေျပာစရာ႐ွိတယ္"
သား? အေဖ? အဲ့ဒီစကားေတြကေဆာင္းလူႀကီးမင္းသူ႔ကိုလိုမွသံုးတဲ့အသံုးအႏႈန္းေတြ။ ဟန္ဘင္သူ႔အေဖကိုပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြႏွက္ဝင္တဲ့အထိရြဲ႔ျပံဳးေလးျပံဳးျပလိုက္ၿပီး..
YOU ARE READING
The meaning of white tulips..♡
Non-Fictionမောင့်ရဲ့တစ်ပွင့်တည်းသောကျူးလစ်ဖြူလေး~ ေမာင့္ရဲ႕တစ္ပြင့္တည္းေသာက်ဴးလစ္ျဖဴေလး~
