Im scared... (2) SeungIn /minific

4

"Yani,ölen kardeşinin sürekli rüyana girip sana musallat olduğunu iddia ediyorsun?"

Minho,psikoloğun karşısında oturmuştu. Hyunjin dışarıda onları bekliyordu.

"Evet,sayılır."

Chris bir durdu,anlam veremiyordu. Nasıl bu kadar emindi birinin ona musallat olduğundan? Bilinçaltı desen hayır değil diyordu..

"Minho bey..Bence bu tür olaylar için bir psikolog yerine herhangi bir kahin veyahutta rüya tabircileri ile konuşsanız daha iyi olur. Benim,daha doğrusu bizim ilgilenebileceğimiz konular değil. Lütfen kusurumuza bakmayın."

"Yok,önemli değil. Yine de teşekkür ederim. Acaba bahsettiğiniz,kahindir,rüya tabircileri falan...Nerede bulabilirim?"

"Um..Benim tanıyıp bildiğim herhangi bir tane yok..Fakat asistanıma sorarsanız o bilebilir. Bu tarz birini tanıyordu sanki.."

"Peki,tekrardan teşekkürler. Görüşmek üzere Bay Chris."

"Buyrun Minho bey."

Minho oradan çıktı ve alt kattaki bahsettiği asistanı Han Jisung'un yanına gitti. Ona Chris'in söylediklerini söyledi.

"Ah tabii ki önerebileceğim biri var fakat kendisi biraz,fazla zekidir,sıkıntı olmasın?"

"Yok,olmaz. Umarım...Teşekkürler Bay Jisung,hoşçakalın!"

"Hoşçakalın Minho bey!"

Minho çıkıp arabaya bindi ve Jisung'un bahsettiği konuma geldiler. Kütüphane gibi bir yerdi. Jisung'un verdiği isim Kai'ydi. Huening Kai. Minho Hyunjin ile beraber içeriye girdi. Tanrım,uzaktan bile bakınca Minho'ya Jeongin'i anımsatmıştı. Onun da bakışları böyleydi. Hiç benzemiyorlardı ama davranışları..

"Ah,merhabalar! Kimler görüyorum, sizde kimsiniz?"

"Aa,biz mi? Biz..."

Hyunjin'e yaklaşıp fısıldadı.

"Ne diyeceğiz Hyunjin?"

"Bilmiyorum ki! Olanları anlatalım."

"Emin misin?"

"Hadi hadi evet."

Minho boğazını temizledi.

"Öhm,ben Lee Minho. Sizden...Bir konuda yardım isteyecektim,bay Kai."

"Ah,tabii ki! Söylemen yeterli."

"Ben..."

"Durun,lütfen oturun. Daha rahat konuşabiliriz."

Minho bir şey demeden bir süre baktı ve karşısına oturdu. Hyunjin biraz sonra dışarıya çıktı.

"Ben,kısa bir süre önce erkek kardeşimi kaybettim. Buna en başta pek üzülmemiştim,dürüst olmak gerekirse o zamanlar onsuz hayatımın daha güzel olacağını düşündüm. Sonradan duyduğum pişmanlık da var tabi..Bundan bir zaman sonra,yani kardeşimin ölümünden,tuhaf kabuslar görmeye başladım. Bazıları gerçekçi geliyordu,hatta belki gerçekti ama bir şekilde yatağımda uyanıyordum. Çünkü sürekli kendimi kontrol edebiliyordum. Hep bir çocuk gelirdi,kardeşimin küçüklüğü gibiydi. Hatta direk oydu. Bana bazen zarar verir,bazen ise tam öldürecekken rüyadan uyanırdım. Hyunjin'e bir gün bunu anlattım ve aynı gün yani 2 gün önce onun rüyasına da girdi. Ama bunun bilinçaltı olduğunu düşünmüyorum. Bir psikoloğa gittim,bana burayı tavsiye ettiler. Acaba siz...Bana yardımcı olabilir misiniz?"

"Hm...Durumun karışık. Ama bir bakacağım,pekala. Bana numaranı ver ve seni aradığımda bir randevu ayarlayalım. Tekrar yanıma gel. Olur mu?"