Katil4 "Ölmeye hazır mısın?" +18

Açıkla!

 @bett_hn ithafen...

"Bu bana açıklamayacağın anlamına gelmez! Şimdi açıklayacaksın! Hemen!" Dedi Melike sertçe.

Faruk sinirlenmişti. "Benim özgürlüğüm karışamazsın sana ne yaptığımı söylemek zorunda değildim!" Dedi bağırarak. Melike'nin üstüne yürüdü. Melike ona asil bir şekilde bakıyordu bir geri  adım dahi atmadı. 

-Öyle mi? Aleyna ile ben gittikten sonra yatıyor beni aldatıyorsun, kullanıyor, kandırıyorsun ve sonra da benim özgürlüğüm diyorsun! Seni de Aleyna'yı da öldürürüm!!

-Senin gibi aptallar yüzünden dünya mahvoluyor, siktiğimin orospusu!!

Melike silahını çıkardı hızla boynuna doğru tuttu.

-Yemin ederim ki şah damarını patlatırım! 

-Yapsana hadi!

Melike tam tetiğe basacakken Caner Melike'yi durdurdu. 

-Yapma böyle bir piç yüzünden elini kirletmeye değmez! 

Melike silahını yerine koydu ve motosikletine binip eve doğru yol almaya başladı.

Melike gittikten sonra Faruk Caner'e bağırdı.

-Bıraksaydın ya!!

-Aynen Faruk kuzenimin ölmesine göz yumacaktım!

-Herkes bizi düşman biliyor! 

-Melike bana çok güveniyor merak etme hallederiz onun gibi bir aptalı kandırmak zor olmadı.

Caner kafasında  bir silah hissetti. Faruk'un da ondan farkı yoktu arkalarına dönemiyorlardı. İlk defa duydukları bir ses "Arabaya binin hemen!" diye bağırdı. İkiside mecbur kalarak arabaya bindi. Hatırladıkları son ses uzun bir kahkahaydı.

Uyandıklarında karşılarında Betül vardı. Sandalyeye bağlanmışlardı. Betül güldü.

-Melike'ye ihanet ettiğimi düşündünüz değil mi? Hahhahhah.... Asıl aptallar sizsiziniz , ses kayıtlarınız elimde bakalım size neler yapabiliriz? Dedi Betül psikopat bir sesle.

Yavaşça Caner'e doğru eğildi. 

-Seni adam sanmıştım...Yazık ölünce kim bilir Faruk arkandan nasıl ağlayacak? hahhahahh.....

Faruk korkuyla:

-YAPMA BIRAKACAĞIZ MELİKE'NİN PEŞİNİ!! Diye bağırdı.

Betül sinsi bir şekilde sırıttı. 

-Hadi ama benim yapacağımı da nereden çıkardınız Katil4 sizinle bizzat ilgilenecek umarım ölmezsiniz hahahhhahahh....

Melike odaya girdi. Betül'le birlikte sarıldılar. "Beni bırakmayacağını biliyordum Betül" dedi Melike. Betül'ün dudakları yukarı doğru kıvrıldı. Ardından odadan çıktı. 

Melike soğuk suyu aldı ve Faruk'un kafasından aşağı döktü. 

-Lanet olası beni sevmiyor muydun söylesene!

-Melike lütfen bizi bırak... Dedi Faruk yalvarışla. Melike gözlerini kapatmış düşünmeye çalışıyordu. Nasıl olabilirdi? Her şey düşündüğünden farklı ilerlemişti. Caner öyle birine benzemiyordu oysaki. Faruk ve Caner birbirine bakıyordu. Melike daha fazla dayanamadı. Ve lanet olası pislikleri bırakıp dışarı çıktı. Boğuluyordu dünyada. Neden adrenalin yaşamıyordu ki.

Ah... Doğru ya bi gökdelenden atlasa hahhahahhah... Atlasa mı ki? :)

Katiller toplantısı vardı 1 saat sonra gitse miydi? 

1 saat sonra...

Melike özel konağın girişine gelmişti. Yakışıklı bir koruma vardı. İsmini sordu Melike'ye.

-Katil4

-Buyurun lütfen, dedi başını hafifçe öne eğerek.

Dedi Melike'nin dudakları yukarı doğru kıvrılmıştı. İçeri girdi. Tanıdık bi ses "Katil4 ?" dedi.

Bi dakika  bu Mustafa değil miydi?

Arkasını döndü:

-Mustafaa...

-Melikecik naber?

-İyi senden naber kankiş?

-İyi ilkokul arkadaşını tanıman hoşuma gitti:)

-Eeee o kadar dedikodu yaptık hatırlayacağım tabi ki.

-Gel hadi masaya geçelim hanımefendi

-Tabi ki beyefendi önden buyurun lütfen.

Katiller bir masada toplanmış hepsi gülüyordu. Bu bölgenin sahibi Katil4'tü.Melike başladı:

-Buraya benimle beraber birini verin! Bu gidişle polislere yakalanacağım! Aralarından biri:

-Burayı 44'e verelim o idare etsin benim düşüncem çünkü Katil4 adınız her yerde duyulmaya başladı

-Kısa bi süreliğine yok olacağım normal biri gibi merak etmeyin:)

Melike toplantıdan erkenden çıktı. Pislikleri Betül'e emanet etti. Başı dönüyor midesi bulanıyordu. Yinede birşey olmaz diye eve geçti. Dinlenmeliydi zaten kısa bi süreliğine katilliği bırakıyordu. 

   Okuduğunuz için teşekkürler...

İçimi döktüm...

Canım sıkkındı, sanki hala birileri tarafından kandırılıyordum. Kırgındım, kızgındım, yalnızdım en önemlisi. Her ne kadar yalnız değilim desem de öyle olduğunu biliyordum. Ve belki asla mutluluğa erişemeyecektim. Ölüm yakındı:) Belki gerçekten ölmeliydim belki... O zaman insanlar mutlu olacaktı. Gözyaşlarım akmaya devam ediyordu. Gerçekten gereksizdim. Daha fazla takamazdım bu gülümseyen maskeyi. İnsanlara iyi görünmek yoruyordu beni. İkiyüzlülükleri ile uğraşmak... Keşke sarılabileceğim omzunda ağlayabileceğim biri olsa...  Her bir sözü adeta hançerdi... Beni istemediğini yüzüme de söyleyebilirdi değil mi? İçimdeki boşluğu kimse dolduramıyor... Yoruldum ölmeliyim... Eğer geçmişe gidebilseydim 4 yaşıma gider intihar girişimimi gerçekleştirirdim o bıçağın daha keskinini alıp kendime saplardım :) Keşke geçmişe gidebilsem lanet olası dünyadan kurtulabilsem... Beni anlamayan insanlara ihtiyacım yok dersem eğer hayatımda kimse olmaz... Bu acı gerçeklere göz yummakta zor değil mi? Kimseye güvenemiyorum sanki güvenirsem beni ihanete uğratacak... Acı verici... Ne zaman ölmeliyim diye düşünüyorum... Geçen sene cidden intihar girişimde bulunmuştum:) Bir gün öncesinden günlüğüme yazmıştım. Banyomu yapmış yaparken de durmadan ağlamıştım. Bi arkadaşım durdurdu beni. Belki durdurmasa... Keşke gerçekleşseydi... Ben buyum... İntihar manyağı:)

Kalbim dayanılmaz bi acı içinde herşey üzerime geliyor. Ya ben ya da insanlar ölecek deyip deyip duruyorum. Haksız da sayılmam. Ben kötü biriyim çok kötü biri. Herşeye rağmen yalandan gülümsemem mucize biliyorum... Ben asla mutlu olamayacağım... Hayallerim gerçekleşmeyecek... Kimsenin acımasına ihtiyacım yok. Kendimi hayal dünyam da kaybettim...

Yaşayan bi ölü... Yaşıyor gibiyim insanlara rol yapıyorum çünkü öbür türlü "dertli" deyip  acıyor ve  beni küçümsüyorlar. Hepsini öldürmek istiyorum! Ben... Yoruldum... Yargılanmaktan... 

Keşke ölebilsem... Mutlu rolü yapmak nasıl mı? Hhahahhahah... Zor olduğunu söylesem?

Kendim kayboldum, hayatımın bi anlamı yok! Kimse için yaşamıyorum, bi amacım yok ölümden korkmuyorum!

DERTLERİM KÜÇÜMSENİYOR EVET CİDDEN BENİM YAŞADIKLARIMI YAŞASALAR... Bi insana acımak, küçümsemek aptallıktır.

"Kırık kalpler tekrar kırılmaz"

"Bazen diyorum bu ben miyim? Bu kalp benim mi? Daha da önemlisi yaşıyor muyum?"

"Kalbin dili yoktur:)"

Ölmeli ve bu lanet olası dünyadan kurtulmalıyım:)