His Touch

17

Hilong-hilo si Rod habang tinatapos ang pagligo. Pagkatapos siyang iwan ni CK mag-isa sa banyo, doon niya lang naramdaman ang lamig galing sa shower na kanina pa tumatama sa kaniya. Laking pasasalamat din niya ng mabawasan kahit kaunti ang kalasingan niya. Looking back at the bar, tipid na napailing na lang siya ng maalalang kung anu-anong inumin ang pinalaklak sa kaniya ni Tintin, dahilan kung bakit hindi pa man sila nagtatagal sa loob, sabog na sabog na siya.

He's turning off the shower when suddenly the lights also turned off. Akala niya aksidente niyang nasagi ang switch sa banyo pero kahit anong pilit niyang pindot dito, talagang walang lumalabas na ilaw. One thing about Rod that people don't know is that he's afraid of the dark. He's not afraid when he has someone pero kapag mag-isa siya, maraming bagay ang pumapasok sa utak niya. That's why in his unit, there is always an emergency light incase black out happens. Pero wala siya sa unit niya. He knows he's with someone but that someone is not beside him. CK's out there, while he's stuck inside the shower room.

Nag-uumpisa na siyang kabahan. Dahil sa pagkabalisa, kung saan-saan niya na nilalapat ang kamay niya. Sa madaling salita, maihahambing mo siya sa isang bulag na pilit naghahanap ng kung ano'ng bagay na hindi niya naman makita. Dahil sa pinaghalong kaba at takot, hindi na alintana ni Rod ang mga bagay na nasasagi ng mga kamay niya. Pilit niyang hinahanap kung saan nakapwesto ang pinto. Kung bakit ba kasi papikit-pikit siya habang papasok. Ngayon tuloy hindi nito alam kung saan ang daan palabas. Maingat na nangangapa sa dilim ang direktor pero kung minamalas ka nga naman, isang maling galaw at disgrasya ang sasalubong sa 'yo. Isang madulas na bagay ang natapakan niya na sa hinuha niya ay sabon dahilan kung bakit siya nadulas. Ang mas malala pa roon, kung hindi lang niya naisipang protektahan ang ulo niya, siguradong magigising siya nasa hospital na.

Rod cursed his situation inside his head. Ramdam niya ang kirot sa mga braso niyang tumama sa lababo. Hindi na siya magugulat kung pagbalik ng kuryente, pasa agad ang bubungad sa kaniya. "Putangina! Litsi! Bwesit!" Walang katapusang mura nito. Sino nga ba namang hindi mapapamura sa hindi inaasahang sakit? "Fuck it! Fuck it!" Patuloy na ani niya habang gumagapang. Yes. He crawled his way out of the shower room. Ayaw niya ng tumayo at baka sa susunod na pagkadulas niya, talagang disgrasya na ang aabutin niya.

When he got out from the shower room, he expected to see someone, pero hindi ang inaasahan ang tumambad sa kaniya pagkalabas. Isang walang katapusang kadiliman. It's like as if Rod forgot to breath. It's as if he forgot the pain he is feeling earlier. He feel numb, and every passing seconds, he feels like he's suffocated.

"No! No! Don't think about that! Huwag ka ng umabot doon. Please lang...get a grip of yourself. It's fine. We're fine. I'm okay... I'm okay." Litanya nito habang dahan-dahang gumagapang. He focused his self at crawling para maiwasang maglakbay ang isip niya pabalik sa kung ano'ng dahilan ng takot niya sa dilim. But after he felt relieved for touching the side table, hindi niya inaasahang masagi ang kung ano mang nakapatong dito dahilan kung bakit ito nabasag. He thought na nanalo na siya laban sa imahinasyon at nakaraan niya but he's wrong. The moment he heard the sound of a broken glass, automatic na nagflashback ang senaryong ayaw niya ng maalala pa. Para itong isang palabas na siya ang bida habang siya rin ang tagapanood. Ang kaibahan lang, kahit anong pilit niyang galaw sa katawan niya, hindi niya magawa. Ni pagkurap o pagpikit hindi niya magawa. It's like his body has it's own consciousness at gustong ipakita sa kaniya ang nakaraang pilit niyang tinatakasan.

He's so lost while staring at the darkness. At 'yon ang naabutan ni CK. With a flashlight in his hand, he find the director staring blankly at nothing. Nasa paanan nito ang basag na vase. Ni hindi man lang nito maramdamang may sugat siya sa paa dahil sa nabasag na vase. When he cross the distance between them, doon niya lang napansin ang malalang panginginig ng direktor. He's not crying but he's shaking. He's shaking to the point na iisipin ng sino mang kasama niya na nakakita siya ng multo. But CK did not bite that idea. He may be tipsy from drinking earlier, but not to the point na maniniwala siyang may multo.

"Rod? Direk?" Tawag niya sa atensyon ng direktor pero walang epekto. "Rod, hey." Ani ulit nito bago niyugyog ng kaunti. Napakunot noo pa siya ng mabilis pa sa alas kwatrong ibinaling ng direktor ang paningin nito sa kaniya at agad na napaatras na parang isang demonyo ang nakikita nito.

"No...please. Let me go. Please...huwag. Not him...please, huwag ang bata. Pakiusap...please...not the baby...no...not...not the baby please. No...no...no, no, please! No, please! Stop!" Histeryang ani nito habang takot na takot na isinisiksik ang sarili sa sulok.

Hindi naman alam  ni CK kung saan at paano hahawakan ang direktor. Wala siyang alam kung ano ang pinagsasasabi nito, at kahit na pilit niyang hawakan ang direktor para patahanin, mas lalo lang nitong isinisiksik ang sarili sa sulok habang paulit-ulit na sinasabing huwag ang bata. They remain in that position until the electricity is back. The moment that light envelope the whole room, agad nahanap ng mga mata ni Rod ang naguguluhang mata ni CK. Without any delay, it's like Rod found an instant savior when he found his eyes. Walang sali-salita, CK envelope Rod with his embrace. Ramdam ni Rod ang init ng yakap ng binata. It's like telling him thay everything is fine. Comforting him to hush down. Giving him the hope that he has someone he can rely on.

Walang pakialam si Rod kung ano ng nangyari sa hitsura niya. Paulit-ulit lang na bumabalik sa kanya ang masalimoot na nakaraan na ayaw niya ng balikan. He can't calm his self down. Kahit anong pagpapakalmang gawin niya sa sarili niya, mas lalo lang siyang nakakaramdam ng awa at galit. He used to hurt his self when things happen, but because of God's mercy, instead of hurting his self again to forget the pain and the past, He used someone to comfort Rod, in a very soothing and harmless way. Yakap.

Oo. Sa kabila ng kalituhan, kadiliman, paghihirap, pagmamakaawa at sakit na nararamdaman niya, hindi inaasahang isang yakap galing kay CK lang pala ang magbibigay sa kanya ng liwanag at magpapakalma sa naghuhurumentado niyang damdamin. It's like stopping a swing from swaying. Calming the ocean after a terrible storm. Rod feel at ease in an instant. Pakiramdam niya, sa haba ng panahong nag-iisa siya, ngayon lang niya naramdaman ang init. Na para bang sa gitna ng nyebe, sumilay ang isang araw na talagang sa kaniya lang nakatutok. Na parang sumilay ito para sa kanya...dahil kailangan niya.

"It's fine. You'll be fine." Paulit-ulit na saad ng aktor bago tuluyang kumalma ang niyayakap.
Hindi na napigilan ni Rod ang mapaiyak sa bisig ng aktor. CK just silently embrace the director tightly while slowly rubbing his back. He don't know what to say and he's afraid that he might say something that can offend the director kaya mas pinili niya na lang na i-comfort ng tahimik ang direktor.

"Shhh. It's okay. Everything's fine. I'm here. You're safe. You're safe. Calm down." Paulit-ulit na pang-aalo nito hanggang sa humina ang paghikbi ng direktor at tumahan ito.

After checking that the director's fine already, CK immediately bring him to sit on the bed. Aalis na sana ito para kumuha ng first aid kit ng hawakan siya ng direktor, pinipigilang umalis. "Don't... don't leave me please."

Rod's eyes are glistening in tears and worry is visible in it. CK heave a deep sigh before leveling their faces that are now an inch away from each other. "I'm not leaving you here. Kukuha lang ako ng gamot. You're bleeding. Kailangan kitang gamutin." Malumanay na paliwanag nito habang pilit tinutuyo ang bakas ng mga luha sa mukha ng direktor.

CK's voice is full of assurance and concern kaya wala ng nagawa ang direktor kundi ang pakawalan ito ng dahan-dahan. "Please come back quickly." Mahinang sumamo nito na tinanguan ng aktor.

CK then went inside of his bathroom at nagulat ng makitang halos lahat ng gamit niya, nasa sahig. Ang mas nakapagpagulat pa sa kaniya, ng makita niyang may pulang likidong nakadikit sa gilid ng lababo. Dahil sa kaba, hindi na binigyang pansin ni CK ang mga gamit na nasa sahig. He quickly grabbed the first aid kit and went back to where Rod is sitting. While staring at him, he can only describe the director in one word. Mess.