Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
༺༻
Her an ruhum daha da ölüyordu sanki.
Beden bir kez ölür, peki ya ruh?
Gece uyuyamamıştım. Bitmek bilmeyen kabuslar yüzünden gözümü bile kapatamamıştım. Korkmuştum.
Kimsem yoktu. Yapayalnızdım. Daha fazla yatakta durmak yerine kalktım. Saate baktım.
03.17
Daha erkendi. Kafamda ki havluyu sepete attım. Saçlarım hafif nemliydi. Ve kafam ağrıyordu.
Odada hiç ses yoktu. O iğrenç mekanı tercih ederdim.
Kafamda ki aptal sesler yerine o mekanın iğrenç müziklerini, insanların şen kahkahalarını tercih ederdim.
Çıkardığım kıyafetleri geri giydim. Ne makyaj yaptım, ne de saçımı yaptım.
Sadece taradım saçlarımı. Oysa günler öncesinde ne kadar özenirdim. Çeşit çeşit ürünler kullanırdım.
Odadan çıktım. Asansörün düğmesine bastım ve beklemeye başladım. Koridorun başında bir çift vardı sadece. Kız ile göz göze geldik. Yüzünde hafif bir tebessüm vardı. Gözleri parlıyordu.
Onlar da odalarına girdiler ve koridor boşaldı.
Asansöre bindiğimde yine kimse yoktu.
🖇️
Arabaya bindiğimde bir kez daha telefonuma baktım. Ne annem aramıştı, ne babam, ne de abim.
Hiçbir arkadaşım aramamıştı, mesaj yazmamıştı. Sosyal medyadan gelen birkaç bildirim vardı sadece.
Arabayı çalıştırdığımda telefonu çantama attım.
Yol her zaman olduğu gibi kalabalıktı. Bu lanet yolu bir kez olsun sakin görmemiştim zaten. Bir de bok var gibi kornaya basan aptallar vardı.
Saatler önce çıktığım mekanın önünde durdum.
Arabadan inip mekanın girişine doğru ilerledim. Hâlâ insan doluydu.
