insan sonunda istediği yere vardığında, yolda başına gelenleri unuturmuş...
☆♪
🎶Dedublüman- Sen Bilmezsin
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
༺༻
Çok zamansız, ansızın gelmişti.
Çok geç gelmişti.
Doğru kişi yanlış zaman dedikleri bu olsa gerek.
Doğru kişi olduğuna tüm kalbim ile inanıyordum, ama zaman yalnıştı.
İlk kez, yıllar sonra ilk kez kesintisiz, kâbus görmeden bir uyku uyumuştum.
Sabah uyandığımda yanımda ki boşluk hissi ile açtım gözlerimi.
Yanılmıştım.
Gitmemişti. Buradaydı. Üzerinde siyah bir eşofman takımı vardı. Yarı yatar, yarı oturur bir şekildeydi.
Beni göğsüne çekmiş, bir yandan da saçlarım ile oynuyordu.
Kafamı kaldırıp gözlerine baktım. Hafif bir tebessüm ile bakıyordu.
"Günaydın"
Kafamı geri göğsüne yasladım. Kalkınca bütün büyü bozulacaktı sanki. Bir masalın içindeydim ve kalkarsam büyü bozulacaktı. Tanımadığı bir kızı evinde tutmazdı, zaman geçirmezdi. Bir gecelik bir şeydi ve bitmişti.
"Günaydın" "Kalkmamız lazım artık"
Biliyorum.
"Seninle bu şekilde kalmayı ben de isterim uykucu güzeli ama acıktım ve sen de açsın"
İstemeye istemeye de olsa kalktım.
"Sen hazırlan, ben mutfaktayım"
Yataktan kalkıp kapıya doğru ilerlerken ben de tekrar örtüyü üzerime çektim.
Anlamsız bir yorgunluk vardı üzerimde.
Gözlerimi kapattım tekrardan. Aslında uykum kanmıştı. Derin ve huzurlu bir uyku uyumuştum. Yorgun değildim.
