မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်က အရှိန်အဝါလျော့နည်းနေလေရဲ့။တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တွေဟာတော့ ကောင်းကင်လွင်ပြင်မှာ ဟိုဒီပြေးလွှား ကစားနေကြတုန်းပဲဖြစ်ပါတယ်။
မနက်စာကို အဝလွေးထားတာမို့ သူ့ဗိုက်ကလေးက စူစူတင်းတင်း။အစားများသွားလို့နဲ့တူရဲ့၊ ရင်ထဲတောင် တင်းတောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်လာတဲ့အထိ။ဒီလိုနဲ့ပဲ အစာကြေဖို့ရာ လမ်းလျှောက်ဖို့ပြင်ရတော့တာပဲ။ဟိုလူကြီးက မနက်စာအတူတူလာမစားဘူးရယ်။အိပ်ရာထကတည်းက မတွေ့ရတာမို့ အလုပ်ရှုပ်နေပြန်ပြီလားပဲ။
"ဟာ့..."
သူ အိမ်တော်ဝန်းထဲ ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်လှမ်းနေတုန်းမှာ သမားတော်ကျိုက အူယားဖားယားပြေးဝင်လာပါတယ်။ ရုတ်တရက်မို့ သူ့ကိုပါ ဝင်တိုက်မိတော့မလိုနဲ့ရယ်။ သူအသာလေးရှောင်တိမ်းလိုက်ရပေမဲ့ သတိမမူမိတဲ့ သမားတော်ကျိုကတော့ အဆောင်ငယ်တစ်ခုဆီကို ဦးတည်လို့ အပြေးသွားပြီပဲဖြစ်ပါတယ်။
သမားတော်ကျိုနောက်ကနေ အိမ်တော်အစေခံတချို့လည်း တန်းစီလိုက်သွားကြပြီး သူ့ကိုပါ ကမန်းကတန်းဦးညွှတ်သွားကြပါသေးရဲ့။ သူ ယောင်နနကလေးနဲ့ ခေါင်းလေးပတ်ချာလည်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ တခြားအစေခံတွေ ကိုယ်စီအလုပ်ရှုပ်နေကြတာတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အမူအရာတွေကတော့ ပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ။ပျာယာခတ်နေကြတာဆိုလို့ သမားတော်ကျိုတို့အုပ်စုပဲရှိပါလိမ့်မယ်။
"မျက်စိကိုနောက်နေတာပဲ"
သူအသံသေးသေးလေးနဲ့ တီးတိုးရေရွတ်လိုက်ချိန်မှာတော့ သမားတော်ကျိုတို့လူစုဟာလည်း အဆောင်ငယ်ထဲဝင်သွားပြီရယ်။ဒါကြောင့်မို့ သူလည်း လက်နောက်ပစ်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဟိုဒီယိမ်းလို့ ခြေလှမ်းတွေကို မြောက်ကြွမြောက်ကြွဆက်လှမ်းနေလိုက်တာပါပဲ။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အိမ်တော်ပေါက်ဝဆီ ရောက်လာတဲ့အခါမှာတော့ သူ့မျက်လုံးလဲ့လဲ့လေးတွေကို အလုပ်ပေးလိုက်ပြီပဲဖြစ်ပါတယ်။
လူတိုင်းကအလုပ်ကိုယ်စီနဲ့ဆိုပေမဲ့ သူနဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာ ရှိနေကြတာချည်းပါပဲ။သူ အိမ်တော်ဝန်းအပြင်ဘက်ဆီ မသိမသာခြေချလိုက်ပေမဲ့ ဘယ်သူမှ တားမြစ်မလာဘူးရယ်။သူ့ကိုသတိမထားမိတာပဲလား ဒါမှမဟုတ် ဟိုလူကြီးမှာထားလို့ပဲလားတော့မသိပေမဲ့ သူ့ကို အားလုံးကလျစ်လျူရှုနေကြပါတယ်။အခုလို ဂရုစိုက်မခံရတာကြီးက နည်းနည်းတော့ ဝမ်းနည်းဖို့ကောင်းသားပဲ။
