Şarkı:
Freaks/Surf Curse
"Belki derimde pek fazla yara bırakmamış olabilirsin. Ama ruhumun her yerinde devasa çürükler bıraktın."
...
Sene 2020
Sanki bir zaman tünelinin içindeydim ve kurtulamıyordum. O kadar hızlı gelişiyordu ki her şey, artık aldığım darbeleri saymak mümkün değildi.
Yaşadıklarım, hangi yaptıklarımın bedeliydi bilmiyorum ama ben bunları hakedecek hiçbir şey yapmadım, onu çok iyi biliyorum.
"Neden?" diye sorsam ne cevap verirlerdi acaba..
Anne.
Baba.
Abi.
Beni neden sevmediniz?
Beni neden görmediniz?
Beni neden önemsemediniz?
Bu soruların cevaplarını kendi içimde vereli çok olmuştu, ama sadece sevseler bile yeterdi gibi geliyor bazen...
Üç acı gerçek vardı hayatımda, üç keskin bıçak darbesi.
Annem beni hiç sevmemişti. Sevememişti değil sevmemişti. Aslında anneler çocuklarını severdi, dışarıda gördüğüm anneler öyleydi.
Benim annem beni sevmemeyi seçmişti. Beni yaralı bırakmayı seçmişti.
Babam beni sevmiş miydi? Hatırlamıyorum.
Ben beş yaşındayken gitmiş benden, bizden.
Eğer bir yerlerde kendine aile kurduysan bilmeni istediğim bir şey var baba, ben her gece seni bekledim. Acı olan şu ki hala bir umut seni bekliyorum...
Abimi sadece hastane de görüyordum. Gördüğüm zamanlarda da bir kere benimle konuşmamıştı, zorunlu konuşmalarımız dışında.
_"Beni görerek özlemini giderdiysen defolup çıkabilirsin odadan."_
Bir kere kapıdan dinlemiştim hastane odasını,annemle konuşuyorlardı.
_"Oğlum, bu hayata beni bağlayan tek şey sensin, anlıyorsun dimi beni."
"Ben ölürsem, sen de yanıma mı geleceksin anne."
"Evet, sen olmadan aldığım nefes, yaşadığım hayat haram olacak bana biliyorum."
"Lara, ne olacak?"
"O başının çaresine bakar, zaten beni sevmiyor. Küçükken de hep babasını severdi zaten, arasın bulsun babasını bulabiliyorsa."_
Başım feci derecede ağrıyordu. Gözlerimi açmaya çalışıyordum ama sanki bütün vücudum uyuşmuş gibiydi. Göz kapaklarım, kapalı durmaya kararlılardı.
Bilincim yerine gelmeye başlamıştı, etrafımdaki sesleri duyabiliyordum. Nerede olduğumu bilmiyordum ve sesler uzaktan, boğuk şekilde geliyordu.
Kapının açılma sesini duydum,sonra da yanıma yaklaşan birinin adım seslerini. Adım sesleri yavaşça yanıma geldi. Gözlerimi açmadım, merakla ne olacağını bekledim.
Yattığım yatağın hemen yanında ayakta durduğunu hissettim.
Bugünki yaşadıklarım zihnimi ele geçirip orayı zehirlemeye çoktan başlamıştı.
Artık birinin bana her şeyi açıklamasına gerçekten ihtiyacım vardı. Fakat ben kendimi çok iyi tanıyordum. Onlara hiçbir şey soramayacağımdan çok korkuyordum. Bana verilecek cevapları kaldırmam gerekiyordu. Hissediyordum, cevaplar bana çok ağır gelecekti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlığın İçinde
Ficción General... Hayatımızı karanlığa çeviren insanlar vardır, gün gelir o karanlığın içinde biri çıkıp gelir, siz de ona tutunursunuz. Tutunduğunuz kişiye dikkat etmelisiniz. Tehlikeli bir oyundasınız...
