GALAKSİNİN RUHLARI (KİTAP OLDU)

14.Bölüm:''Sen benim mucizemsin.''

Merhaba arkadaşlar,öncelikle bu bölümü geç yüklediğim için çok özür dilerim.Bu aralar zor durumdayım.Hem ben hastayım hem de anneannem hasta.Mecburen onunla ilgilenmek zorunda kaldığım için yeni bölümü yazamadım.Sonunda bir vakit bulup okuyucularıma bölüm yazdım.Yoksa sizi meraktan çatlatmak istemezdim.Umarım bu bölümü beğenirsiniz.Ve bu arada Tanıtım bölümünü değiştirdim.Aklınızdaki soruların bir kısmı yanıtlanır,diye düşünüyorum.Umarım öyle olur.Ve tekrardan bunu hatırlatacağım.Üzgünüm. ^-^ Wattys 2015'e katıldığım için oylarınıza ihtiyacım var.Yıldıza basıp oylarınızı veren elleriniz dert görmesin. *-* Ve bu arada geçen gün okuyucularımdan biri Galaksinin Ruhları'nın kitap olması gerektiğini söyledi.Ben o kadar çok mutlu oldum ki..Acaba aranızda öyle düşünenler var mı? Gerçekten şu hayattaki tek dileğim; üzerinde ismimin yazdığı kitabımın olması.Umarım öyle olur,desteklerinizi benden hiç esirgemeyin.Unutmayın ki sizi çok seviyorum.Kitabıma destek verdiğiniz için, her yeni bölüm eklediğimde usanmadan okuduğunuz için çok teşekkür ederim.Bu arada diğer hikayelerim olan Senin Notan Olabilir miyim? ve Bir Elmas Masalı'na da bakabilirsiniz,arkadaşlar.Neyse çok konuştum.İyi okumalar *-*

''Serra,hemen gitmemiz lazım.'' derken nefes nefese kalmıştı.

''Neden?'' derken nefesimi tuttum.

''Çünkü Yankı'nın nabzı gitgide düşüyor.'' Diyen Hope'e şaşkınlıkla baktım.Vücudumu anında titremeye başlamıştı.Ardından ağzından şu kelimeler döküldü.

''Kalbi durabilir,Serra.''

O an nefes almayı unutmuştum işte.Vücudumdaki titreme iki katına çıkmış,vücudumu kontrol edemiyordum.

''O zaman derhal gidelim,Hope.'' deyip Yankı'nın odasından hızla çıktım.Koşarak evden çıktım.Hope de beni hızlı adımlarla takip ediyordu.Hope de yanıma gelince anahtarı paspasın altına koyup arabaya doğru yürüdüm.

''Sakin olmalısın,Serra.'' diyen Hope'e baktım.

''İlk aşkımı kaybediyorum şuan,sen nasıl sakin olabileceğimi söyle.'' deyip arabaya bindim. Hope bir şey demeyip arabaya bindi.Başımı cama yasladığımda Hope arabayı çalıştırıp hastaneye doğru sürmeye başladı.

''Ona bir şey olmasını istemiyorum,Hope.'' derken sesim titremişti.

''Bir şey olmayacak,Serra.Bunu biliyorum,ben.'' diyen Hope dikkatli dikkatli yolu gözetliyordu.Parmaklarını direksiyona vurarak ritim uydurmaya çalışıyordu.

--

Hastaneye vardığımızda hızla Yankı'nın odasına doğru yürümeye başladım.Bana seslenen Hope 'u bile takmamıştım.Hastane koridorunda umutsuzca yürüyordum.Ya ona bir şey olursa? Ne yapacaktım? Sakin ol,Serra.10'dan 1'e kadar sakin sakin saymaya başlarken Yankı'nın annesiyle göz göze geldik.Yankı'nın annesi kalkıp bana doğru yürüdü.

Canavar kadın,diye geçirdim içimden.Ben ne diyordum? Müstakbel kaynanam olacaktı o.Neler saçmalıyordum?

Yankı'nın annesi önüme kadar gelince hüzün dolu gözlerini bana çevirdi.Yutkundu.

''Onu kurtar.'' derken elimi tuttu.Kaşlarımı çattım.

Yankı'nın annesinin gözleri doldu. ''Biliyorum,kötü zamanda tanıştık.Ama o benim zayıflığım,kızım.Onu kurtar,lütfen.''

Dudağımı ısırdım.Gözümü kapattım.Ağlamak istemiyordum. ''Size söz veriyorum,onu kurtaracağım.'' diyerek elimi çekip Yankı'nın odasının kapısına kadar yürüdüm. Kapıya geldiğimde doktor elini omzuna koydu.

Doktor yutkundu. ''Ona veda etmelisin,kalbi durmak üzere.''

''O ölmeyecek.'' deyip içeri girdim.Bana verdikleri elbise ile maskeyi girip Yankı'nın yattığı bölüme geldim.Derin nefes alıp perdeyi açıp içeri girdim.İçeri girince makineden gelen bip bip sesleri beynimde ötmeye başlamıştı.Yankı'nın yanına doğru yürüdüm.Yankı'nın yanındaki sandalyeye oturdum.Elini tuttum.