Overrid

၁၁

U

"ဆရာ အရမ်း မညစ်နဲ့လေ။ လူတွေ လာနေပြီ လွှတ်ဦး"

သုဇင် ပြီးဆုံးသွားတော့ မိန်းမကိုယ်က တင်းကြပ်သွားကာ မာန့်အရာကို ဆွဲညစ်ထားတာကြောင့် မာန်က စနောက်နေသည်။ သုဇင် ဘေးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အမှန်ကို မနက်ခင်းဈေးသည်များက တစ်ယောက်စ နှစ်ယောက်စ သွားလာနေပြီ။ သုဇင် ရှက်ရှက်နှင့် အမြန်ထလိုက်ကာ သူ့ bathrobe ကို ဖြန့်ကာ ပြင်လိုက်တော့ ၂ယောက်သားက အဝေးက ကြည့်ရင် ပုံမှန်လိုပင်။
မာန် သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို ပြန်ဆွဲတင်ကာ သုဇင်လက်ဖျားကို ညစ်လိုက်ပြီး

"ဒီနေ့ ကျောင်းပိတ်တယ်"

သုဇင် မျက်လုံးလေး လှန်ကြည့်လိုက်တော့ မာန်က အကြံနှင့် ပြုံးပြနေကာ
"ကိုယ်မဝသေးဘူး"
သုဇင် မျက်စောင်းထိုးလိုက်ကာ

"ဆိုင်ကယ် ပါကင်သွားထိုးပြီး လာခဲ့"

ပြောပြီး တိုက်ခန်းထဲ လှည့်ပြေးတော့သည်။
မာန် ရီလိုက်ကာ ဆိုင်ကယ်ကို ကားပါကင်ထဲ မောင်းချသွားပြီး ပါကင်ထိုးလိုက်ကာ သုဇင်အခန်းသို့ အမြန်လာလိုက်သည်။ အခန်းတံခါးဟ ရေးရေးလေး ဟနေကာ lock မချထား။ မာန် ဝင်ပြီးမှ lock ချလိုက်ကာ ဆိုင်ကယ်သော့ကို ဘယ်ရောက်ရောက်ဆိုပြီး လှမ်းပစ်လိုက်ပြီး သူ့အဝတ်တွေ တစ်စဆီ ချွတ်ချကာ အိပ်ခန်းထဲ လှမ်းလာလိုက်သည်။

အိပ်ရာစွန်းထက်မှာ သုဇင်ထိုင်နေကာ မှန်အသေးလေးယူပြီး သူ့ညှပ်ရိုးထက်က နီရဲရဲ ဒဏ်ရာကို ကြည့်လို့နေသည်။

"အမာရွတ် ထင်းနေလောက်လား"

မာန် သုဇင်ဘေးဝင်ထိုင်ကာ ထိုဒဏ်ရာကို နမ်းလိုက်ပြီး
"တက်တူးနဲ့ ဖုံးလိုက်"

နောက် သုဇင်ရဲ့ bathrobe ခါးစည်းကြိုးကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး သုဇင်ကို အိပ်ရာပေါ် တွန်းလှဲလိုက်သည်။ bathrobe အောက်မှာ အဝတ်မပါတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ပန်းရောင်ပြေးနေကာ ပေါ်ထွက်လာသည်။
ညှပ်ရိုးက ဒဏ်ရာမှတစ်ဆင့် ရင်အုပ် ၊ရင်အုပ်မှ ဗိုက်သားဖြူဖြူ၊ နောက် မကြာသေးခင်ကမှ သူစွန့်ထုတ်ထားတဲ့ အရည်တွေ ပေနေသေးဆဲ အကွဲကြောင်းသို့ နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ သုဇင်ရဲ့ ပေါင်၂ဖက်ကို ဆွဲကားလိုက်ကာ သူ့ပုခုံးထက် တင်ပြီး အကွဲကြောင်းဆီ မျက်နှာအပ်လိုက်ကာ လျှာဖျားနှင့် စုန်ဆန်ရွေ့လျားလိုက်တော့ သုဇင်တစ်ယောက် ခါးလေး ကော့တက်လာသည်။