The Mafia Princess

Chapter 9

Alejandrino De Luca? From his surname itself, Italian nga talaga.

"Hi," Tanging nasabi ko lang sa kanilang lahat.

Alejandrino was staring at me with so many emotions on his face. Ito ang unang beses na may sari-saring emosyon akong nakikita sa kanya mula nang nagmulat ako ng mga mata.

Alejandro ang pangalan ng doctor. The twins are Alessandro and Alexandro. The lawyer is the junior. The triplets are Alejo, Angelo and Apollo. Mayroon pa daw na dalawa. Grabe naman ang kasipagan ng Alejandrino na ito sa paggawa ng mga bata.

"What's her name?" Tanong ni Alejo kay mama.

Mama looked at me na parang sinasabi nya na ako ang magpakilala sa kanila.

I still have so many questions that I wanted to ask pero mamaya nalang. For sure sasagutin iyon ni mama dahil kapag hindi nya sasagutin malilintikan sya sa akin.

"Anastacia Crescent Madrid Italia Alvarez. That's my name and I'm 20." I muttered and all of them looked at me in awe.

"Your name is long." Comment ni Alessandro nang matapos ako.

"Ain't it hard to write?" Parang tangang tanong ng kakambal nya na si Alexandro.

"Itry nyo baka hindi kayo mahirapan." Bulong ko na hindi naman nila narinig.

Sumabat naman si Apollo kay Alexandro at yon na nga ang ingay na nilang lahat. Kahit yong tahimik lang na si Alej ay napasali na rin dahil tinanong sya if is it legal to change your name, dahil law ang pinag-uusapan ay sumabat sya. Habang sina mama at Alejandrino ay sa akin lang ang tingin.

"Boys," Tawag nya sa mga anak at bigla silang tumahimik.

Whew, bakit natahimik sila agad? Hindi halatang hindi sila takot sa ama nila ah.

Mama looked at them and to me.

"I can't hide this anymore, Italia." She only called me Italia when it's serious matters.

Parang ako nalang ang walang alam sa sasabihin nya sa akin. Lahat sila ay parang hinihintay nalang si mama na magsalita. They are already expecting what mama would say to me.

"Alejandrino.....he," She paused and couldn't stop her tears ro come our from her eyes.

She held my right hand, tightly. Like she was afraid that if I took it, she won't be able to hope me anymore again.

"He's your....father." Tila nahihirapan nyang sambit.

Hindi nya gaanong nasabi ng maayos dahil sa iyak nya tanging maririnig sa loob ng kwarto. Her cries are the only sound we could hear.

Walang sinuman ang nagsalita. Kahit na ako. I couldn't talk and even though I wanted to talk, hindi ko naman alam kung ano ang sasabihin ko.

Ano ba dapat ang sasabihin ko? Dapat bang may itanong ako? Kapag ba tinanong at sinabi ko sa kanila lahat ang gusto ko, maibabalik ba ang 20 years na nagdaan na lumaki ako, hindi naman diba? Maibabalik ba ang mga taong lumipas na lumaki akong walang ama at hindi kilala ang tunay na sarili?! Hindi naman, diba? Eh ano pa ang silbi sa mga katanungan ko.

"Mad, please talk to mama. Don't be just quiet, Maddy." Pakiusap ni mama habang umiiyak at nakahawak pa rin sa kamay ko pero ngayon ay mahigpit na ito, sobrang higpit.

Alejandrino, my father just stared at me with so many emotions. Ganun rin ang pito, those seven men are my brothers that I didn't know about. May dalawa pa na hindi kopa nakikilala.

"P-princess," Alejandrino called staring at me, he was making his way at me but Alej stopped him when they saw I'm not in the mood to talk to him.

Well, sa kanila talagang lahat. Wala ako sa mood, makipag-usap.