DEREK ARKE: In Dark, I Saw Light [Arke & Serenity]

Kabanata 5

“Bend more and open up for me, you little slut!”

“Damn it! Stop struggling or I will never give your boyfriend a scholarship!”

“Fuck that boy! So lucky you’ll let yourself be fucked in the ass in exchange for scholarship.”

“Yes! Ugh! That’s it! Take it! All of me!”

“Tangina! Ang sarap mo, hija! Ulo pa lang ang naipapasok ko ay lalabasan na agad ako!”

Humigpit ang kamay ko sa sapin ng kama, ako na nakadapa habang ‘yong demonyo ay nakapatong naman sa likuran ko at binababoy ako. Sobrang sakit ng ginagawa niya at sabayan pa ng sobrang takot sa dibdib ko ay para bang ikamamatay ko na. Gusto kong kumawala, maghihiyaw ng tama na, ayoko na, binabawi ko na ‘yong hiningi ko sa kaniya, pero wala na akong nagawa pa kundi tahimik na umiyak at kagatin na lamang nang mariin ‘yong dila ko dahil sa oras na gumawa ako ng ingay ay paniguradong malilintikan ako. Hindi lang niya babawiin ‘yong ipinangako niyang scholarship sa boyfriend ko kundi isang kalabit lang noong baril niya na nasa ulunan ko ay tapos na ang buhay ko. Sana nga ay mamatay na lang ako dahil pagkatapos nito ay parang pinatay na rin naman niya ‘yong pagkatao ko. Pero hindi ako maaaring mamatay. Hindi pa. My boyfriend had to go and finish Law School with the scholarship he promised to give. He still had to pass the bar exam, finally become a lawyer, and help me with getting my sister the justice she deserved.

There was a saying, “A woman’s first blood doesn’t come from between her legs, but from biting her tongue.” Now, I understood and personally experiencing its meaning—me being oppressed, dominated, humiliated, scared, and abused all at once that I could do nothing but to bite my tongue to keep the words that were begging to come out of my throat.

“Tangina! Ang sikip! Ang sarap-sarap mong bata ka!”

Habang tahimik na tumutulo ‘yong maiinit at nakapapasong mga luha ay panay ang sigaw ko sa isipan na sana ay matapos na itong malaking bangungot na ito, na sana ay mamatay na ang demonyong mayor na ito.

The next moment, I felt myself tossing and turning on top of a what seemed like a bed, caught up in the cotton sheets, while kicking out desperately.

“Tating!”

Tama na!

Sobrang sakit na!

Ayoko na!

Tulong!

Ate!

Arke!

“Tating! Wake up! Serenity!”

Sunod-sunod na pagyugyog sa balikat ko at ‘yong tinig na ‘yon ang gumising sa akin. My eyes snapped open, desperately seeking clarity. A shiver rippled through my body, and I drew in a gasp, filling my lungs with much-needed air.

Sa kabila ng malabong paningin mula sa makakapal na luha ay naaninag ko si Arke sa tabi ko at doon lamang ako pumayapa.

“Are you alright? You are having—”