İkisininde ruhu birbirine ezelden aşinaydı. Ama o iki ruhun sahibi bundan bihaber olarak yaşamlarını sürdürmeyi devam ediyorlardı.
O gün o cafede şans eseri karşılaşan bu iki ruh birbirini ne kadar iyi tanıyorsa bir o kadarda birbirine yabancıydı...
"Arkadaşlarım ile vakit geçiriyorum, gülüyorum, eğleniyorum... Şuan içinde bulunduğum zor duruma rağmen hala yaşamak için çabalıyorum. Çünkü hayat buna değer."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alınan her bir nefes, yeni bir güne açılan göz kapakları ve ağrımayan her bir uzuv parçası için insanoğlu ne kadar da az şükür ediyordu.
Buna bende dahildim tabiki de .
Gözlerimi uzun bir süre sonra tekrar açıp hayata geri döndükten sonra ne kadar da az şükür ettiğimi fark ettim.
Ve şuan da günde onlarca ilaç içip ağrılarla kıvranıyor iken bile sağlıklı halimden çok daha fazla şükür ediyordum.
Bu kadar fazla şükür etmemin nedeni, tam 104 gün yoğun bakımda kalmamdı. Yoğun bakımda kaldığım süre boyunca toplam dört kez ameliyat olmuşum. Bunlardan bir tanesini bel omurlarıma platin koymak için yapmışlar. Geri kalan üçü ise kalbime pıhtı atıp damarlarımın tıkanmasını tedavi etmek için yapılmış.
Geçirdiğim zorlu ameliyatlar ve yoğun bakımda geçirdiğim sürenin uzaması doktorların benden ümidini kesmesine neden olmuştu. Tabi bu yaşanılan durumlardan dolayı zaten zorlu bir süreç geçiren ailem ve arkadaşlarım da benim tekrar uyanacağıma dair tüm ümitlerini kaybetmişler.
Bunlar bana anlatıldığı zaman sadece tek bir şeyi merak etmiştim. Madem herkes benim bir gün uyanacağıma dair ümitlerini yitirmişti de neden bağlı olduğum cihazlardan beni ayırıp yaşamıma son vermemişti?
Bu soru o kadar kafamı kurcalamıştı ki en sonunda dayanamayıp bir gün Dilara'ya sordum.
Dilara soruma dürüst bir şekilde cevap vererek benim uyanacağıma dair tüm ümitlerini yitirdiğini ve hayatına devam ettiğini söyledi.
Bunları söylediği zaman kalbim kırılmadı desem yalan olurdu ama kendimi onun yerine koyduğumda Onunda haklı olduğuna karar veriyordum. Ne de olsa kendi öz annem bile bir süre sonra hayatına devam etmişti.
Ben kendi içsel hesaplaşmalarımı yaparken Dilara benim asıl sorduğum soruya cevap vermişti.
"Hepimiz senin artık öldüğünü ve tekrar uyanmanın mümkün olmadığını düşündük. Ama bir kişi senin tekrar uyanacağına inanıyordu ve uyanman için elinden geleni her şeyi yapıyordu. O kişi doktorlardan birisiyidi. Şuan ismini bile hatırlamıyorum ama seni tekrar hayata dönmek için çok çaba sarf etmiş."
Dilara'nın bu açıklamasından sonra o doktoru çok merak ettim. Kim olduğunu öğrenmek için baya uğraştım. Çünkü herkes benden ümidini kestiği anda o benim için çabalamıştı. Ve şuan aldığım her nefeste Onun da hakkı vardı.
Ama O doktoru bulamadım. Doktor benim uyanmamdan kısa bir süre sonra Amerika'da bir hastaneden iş teklifi alıp oraya taşınmıştı. Böylelikle O doktora bir teşekkür etme fırsatı bile yakalayamamış oldum.
