"yorgunum. Çünkü yorgunluğumun yaşamak gibi bir anlamı var..."diyor Ahmet Kaya.
Ve bir şarkı da dediği gibi "çaresizlik için ömür tükettim. "
Bu iki cümle aslında çoğumuzun hayatının özeti...
Küçükken akranlarım tarafından çok dışlanırdım şimdi büyüdüm o his geçmemekle kalmıyor, kendimi insanlardan soyutluyorum.
Küçükken ailede dışlanır, sevilmediğimi düşünürdüm. Şimdi sevilmediğin bildiğimin işler yapıyorum. Olur da bir yanıltacak diye ödüm kopuyor.
Küçükken bir gün intihar edeceğini düşünüyordum. Büyüdüm ve intiharlar kuşanıyordum.
Küçükken hastalıkta olduğumu düşünüyordum. Şimdi ise gerçekten hastalıklıyım.
Yani kısacası insan ne hissederse küçüklüğünde bu büyüyünce gerçekleştiği nokta bunu psikolojide "kendini gerçekleştiren kehanet" de deniyor. yani ne olacağını düşünürsek öyle oluyor.
İnsan -özellikle çocukluğunda-iyi şeyler olacağına inandırılmalı bence. Büyüyünce geçecek diyebilmeli kendine. Ve " daha iyi olacağım"cümlesini ve "iyiyim "kelimesini her halükarda diyebilmeli.
Son söz olarak " iyiyim "ve "daha iyi olacağım "
