KİMSESİZ

~Sessizliğin sesi~

Dışarıda esen rüzgar şiddetini gittikçe artırıyordu. Hava gittikçe soğuyordu dışardaki rüzgar ve içimdeki öfke dinmiyordu rüzgarın şiddeti azalırdı peki ya içimdeki öfke ...

Issız sokakta yolun ortasında sessizce yavaş adımlarla yürüyordum hava çok soğuktu . Her zamanki gibi ne yapacağımı bilmiyordum kimsesizdim ben .Kimsesiz,sessiz, öfkeli, üzgün ve birçok duyguyu içinde barındıran bir kim? Sessiz dim.

Bugün yine kaldığım yurttan kaçmıştım , orada kalmak istemiyordum. Orası benim ve onlarcasının cehennemi. Korkulu rüyasıydı. Armina kimsesizler yurdu. İsminin anlamı gibi bir yer değildi. Biz korkusuzken bizi korkunun içine atan yurttu.

Yağmur gitgide hızını arttırıyordu gittikçe ıslanıyordum yanımda birkaç parça kıyafetten başka hiçbir şey yoktu.Yavaş adımlarımı hızlandırarak tek sevdiğim kedim pati'nin yanına gidiyordum. Pati de benim gibi kimsesiz, bir sokak hayvanıydı .

Kimsesiz ve sessiz.Hayvanlar konuşmazdı. Ama o benimle konuşuyordu. Ben onu anlıyordum o da beni anlıyordu.Pati'nin nerde olduğunu bilmiyordum ama onu bulmam çok zamanımı almayacaktı. Onu pati izlerinden bulucaktım.Pati'yi kendim kadar iyi tanırdım. Pati'nin açık kahverengi ve siyah beyaz tüyleri vardı patisi de kendisi gibi küçüktü. Pati izlerini takip ederken yaklaştığımı hissettim .

Ona o kadar ihtiyacım vardı ki sarılıp öpmek istiyordum.Karşımdaki ara sokağa girip pati izlerini takip ediyordum ki çöp konteyneri ' nin karşısında durdum ve pati'yi gördüm.
Her zaman ki gibi değildi, hareket etmiyordu. Koşarak yanına gittim ve kucağıma aldım o an başımdan aşağı kaynar sular döküldü.

Pati'nin gözleri kapalı dili dışarda ve nefes alamıyordu. Ne yapacağımı bilmiyordum patim yoktu artık yanımda. Gözlerimden süzülen yaşlar yağmur sularıyla karışıyordu.Hayatım boyunca bu kadar üzülmemiştim. Pati benim kimsemdi. Birbirimizin kimsesiydik biz, kimsemi kaybettim ben bugün.

Tarihin en kötü günlerinden biriydi benim için. O gün içimin öldüğü gündü. Pati benim her şeyimdi . Her şeyim gitmişti. O artık yoktu. Issız sokakta ölü bir beden, yaşayan bir ruh vardı.

Şimşek çaktıkça etraf aydınlanıyor ve ben ruhumu görüyordum. Bedenim pati'nin yerinde olmak istiyordu ancak daha hiç birşey başlamamıştı.

On sekiz'ime az kalmıştı. Yaşayacak bir gençliğim vardı  daha ama hevesim her geçen gün gidiyordu. Ne olursa olsun yüzümü hep gülümsemeyle doldurdum bu hayatta . Yüzüm hep gülerdi ama içim hep ağlardı. Peki bir yüz hep gülüpte içten ağlamalı mıydı? Ya da ağlayarak mı gülmeliydi?

Bu güne kadar hep mutlu olarak yaşamak istemiştir ama istemek de yetmedi bana hep gayret ettim, çabaladım ve mutsuz bir mutlu oldum. Her zaman susmuştum bugün de olduğu gibi.

Ben yedi yaşından beri susuyordum. Annem ve babam'ın öldürüldüğü günden beri susuyordum. Susmak benim sonum mu yoksa sonsuzluğum mu ? Bilmiyordum. Susmak bazen iyidir derler ama benim için iyi mi onu da bilmiyordum . Tek bildiğim şey.

"Sessizliğim benim silahımdı ve zamanı gelince o silah beni sevdiklerimden ayıranların sonu olacak." Öfkemi hep bunun için saklıyorum. Benden sevdiklerimi alanlara hesabını tek tek sorucaktım. Bugün bir sevdiğimi daha kaybetmiştim. Patimi her şeyimi kaybetmiştim. O benim her şeyimdi.

Ağlamaktan gözlerim şişmişti. Vücudumu hissetmiyordum. Vücudum ölü gibiydi her geçen gün gittikçe zayıflıyordu. Vücudum zayıflıyor ,ruhum güçleniyordu. Ruhumun içindeki öfke güçleniyordu . Zayıf bedenim yürümemi zorlaştırıyordu.