Szuflada światów

Taniec śmierci - Chorós tou thanátou

Głęboko w pustyniach Hellona leży królestwo Ilios, rządzone przez wyjątkową kobietę, sprawiedliwą władczynię o ognistej duszy, ukochanej przez swój lud. Wszystkie księgi i usta powiadają, iż owy kraj jest jednym z najbardziej prosperujących miejsc na całym świecie. Otoczone przez gęste oazy z północy i przez zdradliwe góry od południa sprawia, że sama natura wspiera jego mieszkańców, zapewniając im ochronę przed innymi. Ilios prężnie rozwijało się przez ostatnie stulecia pod rządami potężnych władców, zbudowano wiele nowych uniwersytetów, szkół zrzeszających samych najlepszych profesorów wśród naukowej elity. Biblioteki są wypełnione po brzegi zbiorami, z każdego zakątka świata i czasu, co jest powodem zazdrości niejednego bibliotekarza z innego kraju. Miejsce to dla obcokrajowców było istnym rajem na ziemi, które chciał mieć każdy, co jednak było wyzwaniem nie do przejścia. Biada tym, którzy zdecydowali się najechać Ilios. Ich kości leżą zakopane pod wiecznymi pustyniami Hellona, poćwiartowane tak, że rzeki umarłych nie będą w stanie ich poskładać. Nie doświadczą życia w krainie zmarłych, wśród swoich bliskich. Ostrza potężnych wojowników już o to zadbały.

Ilios może i jest pięknym, prosperującym krajem, jednakże jego historia pokazuje, że zostało ono wzniesione na krwi innych, tych, którzy odważyli się zamachnąć ostrzem najpierw na koczownicze plemię słońca, którym byli mieszkańcy Ilios przed powstaniem królestwa. Od zawsze mieszkańcy byli szkoleni na bezwzględnych wojowników, którzy byli zdolni obalać mitycznych władców ziem. Nie bali się zbroczyć swoich dłoni krwią, byleby tylko zapewnić swoim bezpieczeństwo. Nawet w obliczu takiego przeciwnika jak sam pan oaz Eurel, tych samych przy których zbudowali swoje królestwo. Legendy powiadają, że ów pan oaz posiadał głowę byka a ciało człowieka. Był ogromny i piekielnie silny, jednym zamachem buławy był w stanie powalić cale oddziały najlepiej wyszkolonych wojowników.

Do czasu, lud słońca przeprawiał się przez pustynie już dobry tydzień, ludzie byli zmęczeni i pragnęli odrobiny cienia i wody, szef wioski widząc to postanowił przystanąć na jednej z oaz, pomimo legend jakimi byli straszeni. Kiedy tylko jego lud usiadł na trawie rozległ się ryk, przeniknął ich aż do kości a dźwięk przyszywanego powietrza rozbrzmiał między nimi. Eurel zaatakował, wojownicy nie mieli innej możliwości musieli stanąć do walki, mimo iż byli na przegranej pozycji. Wielu z nich było poranionych bądź straciło życie. Szef nie mógł znieść tego więcej, obiecał swojemu ludowi wolność i bezpieczne miejsce do życia i zamierzał dotrzymać swojej obietnicy.

Chwycił za patyk i podpalił go, zwinnością nabytą przez lata treningów był w stanie ominąć ataki Eurela, szybkim ruchem wbił płonący kij w jego oczodół i pchnął najmocniej jak potrafił, nie ustawał nawet wtedy, gdy istota miotała się i ryczała z bólu. Niedługo potem jej cielsko opadło na ziemie bezwładne, szef stanął wtedy na głowie potwora i ogłosił, że to teraz będzie ich ziemia. Zabrana z łap maszkary, splamiona krwią naszych rodaków, od dziś będzie ich i będzie czcić ogień, który dal im zwycięstwo. Nowo powstałe królestwo nazwał Ilios ma cześć boga słońca, którego wyznawali. Od tego momentu, każdy wzniesiony budynek, narodzony człowiek był mieszkańcem najpotężniejszego królestwa na świecie.

Tak oto powstało Ilios, jednak mówiąc o nim należy tez wspomnieć o królowej pobłogosławionej przez samo słońce, która panowała sprawiedliwie i dbała o mieszkańców jak o swoją drogą rodzinę. Narodzona jako trzecie dziecko króla Eoma, malutka córeczka była oczkiem w głowie całej rodziny, od momentu, gdy tylko otworzyła swoje szmaragdowe oczy. Król twierdził, że są odbiciem głębi jezior oazy, włosy jej złote jak słońce pasowały do żywiołowego charakteru dziewczynki. Skóra jej koloru karmelowego, była gładka niczym satyna, zdobiona milionami piegów. Wzrok każdego, który na nia spadł nie mógł już się oderwać, była piękna i eteryczna, była dumą całego dworu. Nadali jej imię Eloise, tak jak jeden z wybitnych wojowników boga słońca, pragnęli by dziewczynka dorosła do swojego imienia i zapisała się na kartach historii.