Bir Umut~VeyKen

Abi Yüreği

Merhabalar arkadaşlar bölümü yazıyorum şimdi. Ama bu bölüm bol Kenan'lı olacak şimdiden söyleyeyim. Satır arasında yorum yapmayı unutmayın. Bölüme geçelim!

Yürekler çeşit çeşit midir? Benim için çeşit çeşitdir. Kimisi baba, kimisi anne, kimisi eş, kimisi kardeş, kimisi de abi.

Bende de vardı bu yürek. Abi yüreği vardı. Bir abiydim ben, ve o hissi iliklerime kadar yaşıyorum. Abiyim ben. Veysel'in abisi...

Veysel suspuş olmuştu. Ama hâlâ ağlamaya devam ediyordu. Gözleri kızırmış, hıçkırıkları artmıştı. Kenan onu sürekli sarılıp motive etmeye çalışıyordu. Ne kadar işe yaradığı tartışılır.

Cemile ise arkasından arada onun sırtını sıvazlıyor, ve ona sarılıp kayboluyordu. Taner ve Ramazan ise arkalarında sadece onlara bakıp ağlıyordu. Çünkü ellerinden başka bir şey gelmiyordu.

Yağmur ise yine yanlızdı. Bir kalabalığın içinde yapa yanlızdı. Ama onun yapması gereken bir görevi vardı. Şimdi o, uyku ilacını getirip babasına verecekti.

******************

Yağmur ilaçları getirmişti. Kenan'ın yanına çökerek oturdu. Ve babasına baktı. Ama o bakış o kadar çok şeyi anlatıyordu ki...

Sonra Yağmur Veysel'e sarıldı. Veysel ilk dakikalar gibi hâlâ acı acı ağlıyordu. Bu sarılmadan sonra Yağmur getirdiği ilacı ve suyu Veysel'e verdi.

Veysel ağlamsına devam ederek ilacı içti. Bir kaç dakika sonra çoktan uykuya dalmış olacaktı...

Veysel Kenan'ın kucağında uykuya dalmıştı. Taner ve Ramazan ise olanları izliyordu. Cemile'nin ağlaması neredeyse dinmişti. 2 hafta içinde ne kadar çok ağlamıştı.

Kenan Cemile'ye dönerek Veysel'i tutması için işaret verdi. O sırada ayağa kalktı. Bu yaşadıkları gerçek miydi?

Ardından Veysel'i kucağına aldı. O her şartta Veysel'in derdini hafifletirdi. Tıpkı şimdi olduğu gibi...

Kenan Veysel'i kucağına aldıktan sonra yüzü istemsiz bir şekilde kasılmıştı. Ama o bir abiydi. Ve bunu o yapacaktı. Veysel'in dayanağıydı oydu. Canı pahasına kendini feda ederdi Kenan. Abi olmak bunu gerektirirdi.

Sadece o değil, Yağmur'da Cemile'de feda ederdi canını. Birinin cankuşu, diğerinin babasıydı sonuçta. Kalplerinin yarısıtdı Veysel...

Yatağa koydu Kenan. Şimdi küçük bir çocuğu andırıyordu. Öyle masum uyuyordu ki sanki az önce tüm bu olanlar yaşanmamış gibi.

Cemile üstünü örttü. Ardından saçlarını okşadı. O sarı saçlarını okşamak tüm dünyaya bedeldi onun için...
Yağmur geldi ve yanına oturdu, ardından  o ellerine dokundu. Veysel ellerini açmıştı. Onun olduğunu hissetmişti.

Sonra Yağmur Veysel'in yüzünde bulunan ve neredeyse açılmış bantları çıkardı. Eliyle buruşturdu ve cebine koydu. Ardından son kez Veysel'e baktı. Ama onun o masum yüzünü görmek ona iyi gelmişti.

Odadan çıktı ve kimseyle göz göze gelmeden gitti. Taner'in utanmış bir hâli vardı. Yarın olacakları bilmiyordu. Ramazan'ın ise içinde hâlâ pişmanlıkları vardı. O Veysel'i o kadar kırmıştı ki bir özür bile dileyememişti. Eğer ökseydi Ramazan bu vicdan azabıyla yaşayamazdı.

*******************

Bir kaç dakika sonra Kenan odaya girdi. Cesaretini anca toplayabilmişti. Şimdi onunla kınuşacaktı. Ama Veysel uyuyordu. Konuşmak için en uygun zamandı Kenan için...

-Veysel'im ben geldim abicim.

Sesi oldukça sakindi. 2 hafta boyunca her gün yoğun bakıma girerken de böyle demişti. Ama Veysel sonsuza dek orada da kalsa Kenan her gün beklerdi onu. Belki çok özlerdi ama yine de beklerdi.