Bir Umut~VeyKen

İnsanın Kuraklığı

Kuraklıklıklar var demişti Ciritçi dedem. Bozkırı saran koskoca bir kuraklık var. Ama insanın içindeki kuraklık o koca bozkırın kuraklığından daha büyükmüş.

Ve ne kadar yağmur yağarsa yağsın dinmeyen, bitmeyen bir kuraklıkmış.

Kenan bahçede bulduğu boş bir banka oturmuş, olanları düşünüyordu. Sahiden, şu kısacık günde neler neler yaşamışlardı? Aklından her türlü ihtimel geçmişti. Ölebilrdi Yağmur. Ölmek...

************

Veysel evin oturma odasında elleriyle oynuyordu. Uyanık olarak sadece Veysel, Cemile ve Döndü kalmıştı. Veysel dayanamayarak isyan etti.

-Ya biz ne diye geldik, kızı bıraktık orada tek başına?

Cemile'nin de içini yakıp kavuran bu düşünceydi. O da şöyle dedi;

-Veysel'im gidelim mi hastaneye, valla benim de içime pek sinmedi. Kenan abi-

Veysel Cemile'nin sözünü keserek;

-Gidelim Cemile'm gidelim. Anam sen Yusuf'a bakar mısın?

-Bakarım oğlum ne demek, siz gidin.

Dedi Döndü. Ardından Veysel ve Cemile hızla evden çıktılar. Taner ve Ramzan'a haber verip hastaneye gittiler.

***************

Ramazan'ın ağıtçı arabası hastanenin önüne geldi. Veysel ve Cemile arabdan inince manevralarla hastaneden çıktı. İkili birlikte hastaneye girdiler.

Tam bu sırada karşı koridordan gelen Kenan'ı gördü. Bir birlerine doğru hızla yürüdüler. İlk konuşan Veysel oldu.

-Abi noldu, bir şey mi oldu?

Dedi telaşla. Kenan hafif bir tebessümle cevap verdi.

-Yok, yok bir şeyi yok abicim gayet iyi. Uyuuor şimdi.

Veysel ve Cemile başını salladı. Ardından Kenan;

-Siz neden geldiniz, gayet iyiydi.

Veysel;

-Abi valla ne yalan söyleyeyim o buradayken biz eve gidemiyoruz.

Dedi. Ardından üçü de odaya yakın bir sandalyeye oturdu. Dakikalar sonra bir hemşire geldi, ve şöyle dedi.

-Eymen Hoca sizi çağırıyor.

Dedi. Kenan ve Cemile hızla ayağa kalktı. Ardından Veysel'i de alıp doktorun odasına gittiler.

Cemile kapıya tıkladı, doktor;

-Gelebilirsiniz.

Üçü de içeri girdi. Doktor kağıtlara tekrar baktı, ancak doğruydu. Kenan şöyle dedi.

-Hocam bizi çağırmışsınız, bir sorun mu var?

Doktor umutsuzca cevap verdi.

-Nasıl söylesem bilmiyorum, ama Yağmur bir daha yürümesi mümkün değil.

Üçü de duydukları bu sözle şok geçiriyordu. İlk sıyrılan Cemile oldu.

-Nası- Nasıl bir daha yürümeyecek?

Sesi titriyordu. Aslında içlerinde en çok acı çekendi. Önce eşi, sonra evladı... Bir anne için ne kadar acı olurdu?

Veysel'in gözleri ayaklarına kitlenmişti. Şimdi aynı şekilde kızı da mı böyle kalacaktı? Hiçbiri bir şey diyemedi. Hepsi sadece bakıyorlardı. Ortamın sessizliğini Kenan bozdu.