Αναζητώντας την Εξήγηση - Ονειροπαρμένη 2

Μετά από δέκα χρόνια

Τα χρόνια έχουν περάσει... η Νικόλ δεν έχει εμφανιστεί η κηδεία της δεν έγινε ποτέ. Καμιά νοσοκόμα ή γιατρός δεν επέτρεψαν σε εμένα, στο Βαγγέλη, στη Στέφανι, στη Bερόνικα, στην Ροουζ, ή στην Μπέκα... Η Κορνήλια μετά το περιστατικό έγινε άφαντη... κανείς δεν τη βρήκε. Οι γονείς της ζούνε με τον πόνο της εξαφάνισης της κόρης τούς. Και οι γονείς της Νικόλ ζούνε με τον πόνο της αυτοκτονίας της κόρης τούς. Μα υπάρχουν πολλά ερωτήματα που προσπαθώ να λύσω... Γιατί η κηδεία της δεν συνέβει ποτέ; Γιατί δεν με άφησαν να της πω αντίο... και γιατί πάνω από όλα στα αρχεία του νοσοκομείου δεν υπάρχει πουθενά το όνομά της; Τώρα το νοσοκομείο έκλεισε. Οι γονείς της Νικόλ έκαναν μήνυση στο νοσοκομείο για ελειπής ασφάλεια. Για αυτό έκλεισε. Βέβαια αυτό δεν θα άλλαζε τίποτα... Τώρα εγώ ο Μάικ, είμαι μόνος θέλω να βρω άκρη μέσα σε αυτή την τρέλα. Να δω τι απέγινε η κοπέλα μου. Έχω αποφασίσει ότι θα αρχίσω από το νοσοκομείο. Όμως πρέπει να με βοηθήσουν... και νομίζω πως η κατάλληλη είναι η Ρόουζ.

Έβαλα μπρος το αμάξι μου και άρχισα να οδηγώ προς το σπίτι της Ρόουζ. Νε πήρα δίπλομα οδήγησης και ένα νέο αμάξι. Πλέον είμαι 26 η Νικόλ θα ήταν 24... κρίμα πολύ κρίμα μου λύπει πάρα πολύ...

Βγήκα από το αμάξι και ανέβηκα τα σκαλιά της εισόδου. Κοίταξα τα κουδούνια... αχ τέλεια τώρα πιο είναι; Κοίταξα μέσα από την τζαμένια πόρτα. Μια σκιά πλησίασε... προσπάθησα να διαβάσω τις σκέψεις τις... Ειχα ξεχάσει να σας αναφέρω ότι μέσα σε αυτό το διάστημα αξιοποίησα την ικανότητα μου να διαβάζω τις σκέψεις... για να δούμε τι σκέφτεται.

/Ποίος είναι τέτοια ώρα το πρωί;/

Σίγουρα τι θα σκεφτόταν... αχ γιατί έπρεπε να είναι έτσι τα τσάμια, θωλά να μην βλέπεις την τύφλα σου. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε... η αδερφή της Ρόουζ, η Σόνια. Η Σόνια είναι 2 χρόνια μεγαλύτερη της Ρόουζ, παλιά ήμασταν στην ίδια τάξη...

-Γειά σου Μάικ, πώς κι από ˊδω;

-Ήρθα να δω την Ρόουζ, είναι εκεί;

-Ναι γιατί δεν χτύπησες το κουδούνι;

-Εμ να δεν ήξερα ποιο είναι.

-Να ξέρεις είναι το 2ο από την δεύτερη στήλη.

-Εντάξει, ευχαριστώ.

Την προσπέρασα κι άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες σιγά σιγά. Ουφ.. επιτέλους ο τρίτος όροφος. Χτύπησα το κουδούνι και μιαα μικρόσωμη καλοσυνάτη γυναίκα μου άνοιξε, φορούσε ακόμη την νυχτηκιά της. Το αγνόησα και την ρώτησα αν είναι εκεί η Ρόουζ. Μου είπε ναι και μου επέτρεψε να περάσω μέσα. Κοίταξα προς τα αριστερά και είδα την Ρόουζ.

-Ρόουζ, χρειάζομαι την βοήθεια σου.

-Τι με θες;

-Να πάμε πίσω στο νοσο...

-Λυπάμαι δεν μπορώ...

-Σε παρακαλώ, η Νικόλ αξίζει να έχει μια κανονική ταφή... κι... κι αν δεν έχει όντως φύγει;

-Θα το σκεφτώ...

-Σε ευχαριστώ Ρόουζ, πάρε με τηλέφωνο όταν αποφασίσεις. Καλύτερα να φύγω...

Είπα και προχώρησα προς την πορτα. Την άνοιξα και πήγα να βγω. Κάτι με έπιασε στον ώμο και γύρισα.

-Είμαι μέσα.