Αναζητώντας την Εξήγηση - Ονειροπαρμένη 2

Εξάσκηση

Τώρα είμαι σπίτι... σκεπτόμενος τις μέρος μου δυνάμεις. Νιώθω σαν σούπερ ήρωας. Μόνο που δεν βοηθάω τους ανθρώπους. Πιθανόν να πρέπει να κάνω εξάσκηση τις δυνάμεις μου. Μόνο που δεν θα σκοτώσω κανέναν. Μπορεί κάποια έντομα... αλλά μπορεί και όχι. Δεν ξέρω δηλαδή... δεν μου πολύ αρέσει να σκοτώνω... Ούτε να βλέπω να σκοτώνουν. Αααχ αυτή η Κορνήλια. Θα δει τι θα πάθει. Μακάρι να πέθαινε εδώ και τώρα...

Έβγαλα τις άσχημες και δυσάρεστες σκέψεις απο το μυαλό μου και αρχισα την εξάσκηση. Πρώτα σήκωσα στον αέρα την φρουτιέρα με τα μήλα μετά κάτι πιάτα. Πιστεύω μπορώ να σηκώσω και τον καναπέ. Προσπαθούσα για αρκετή ώρα μέχρι που τα κατάφερα. Είχα τον καναπέ στον αέρα για 2 λεπτά... Όμως την βαθιά συγκέντρωση την κατέστρεψε ο ήχος του κινητού μου με αποτέλεσμα να πέσει κάτω με δύναμη ο καναπές προκαλώντας έναν γδούπο. Υπέροχα μπορεί να μου κάνουν παρατήρηση.

Πήρα το κινητό μου και είδα ένα άγνωστο νούμερο αλλά το σήκωσα χωρίς δισταγμό.

-Παρακαλώ; Ποιός είναι;

-Δεν χρειάζεται να μάθεις από τώρα...

- Τι θέλεις από μένα;

-Εγώ τίποτα... άλλος ναι...

- Ποιός άλλος δεν καταλαβαίνω...

- ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ!

Μου φώναξε μια γυναικεία φωνή και της το έκλεισα στα μούτρα. Καμιά φάρσα θα είναι αλλά τέλος πάντων. Ίσως να βγω έξω να κάτσω σε κάνα παγκάκι και να διαβάζω τις σκέψεις τους... πλάκα θα ˊχει. Φόρεσα κάτι ρούχα και βγήκα έξω από το διαμέρισμα. Κατέβηκα με τις σκάλες μιάς και ο ανελκιστήρας ήταν κατελειμένος. Καθώς κατέβαινα με σταμάτησε και με κόλλησε στον τοίχο αυτός που μένει από κάτω. Διάβασα τις σκέψεις του.

/Τώρα θα δεις μαλάκα που ράγισες το ταβάνι μου/

Εγώ: Έρεε ήρεμα φίλε συγνώμη θα στο πληρώσω εγώ...

Γείτονας:  Ευχαριστώ.  Και γρήγορα.

Εγώ: Αύριο θα έχεις τα λεφτά σου. Πόσα θες;

Γείτονας: 150$ Είναι αρκετά τα άλλα θα τα βάλω εγώ.

Εγώ: Ντάξει όπως θες.

Του είπα και με άφησε να φύγω. Βγήκα από την πολυκατοικία και πήγα στο παρκάκι όπου συχνάζαμε η Νικόλ και ˊγω. Κάθησα σε ένα παγκάκι. Δεν υπήρχε κανένας στο πάρκο... καλά πώς περιμένω να κάνω εξάσκηση εδώ; Καθόμουν για ώρες... μέχρι που είδα μια σκιά ανάμεσα στα δέντρα, με πλησίαζε. Μα τι να είναι... Διάβασα τις σκέψεις της σκιάς.

/Επιτέλους ώρα για εκδίκηση, τώρα θα δεις Μάικ/

Μα την πουτάνα, λες να είναι η Κορνήλια; Ήταν 10 μέτρα μακριά μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Σήκωσα την Κορνήλια στον αέρα και φάνηκε να τρομάζει. Άρχισε να τσιρίζει.  Ήταν ανυπόφορη, λίγο ακόμα και θα πέσει. Ευτυχώς κατάφερα και την ανέβασα πάνω σε ένα δέντρο.  Πρέπει να είναι πάνω από 20 μέτρα ύψος.  Χα αναρωτιέμαι πως θα κατέβει η πουτανα. Πλησιάζω το δέντρο στο οποίο ήταν πάνω και κοιτάω. Ωχ θεέ μου! Δεν είναι η Κορνήλια, είναι η Ρόουζ. Γαμώτο. Μα γιατί να σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Σήκωσα την Ρόουζ στον αέρα και την κατέβασα απαλά κάτω.

-Ρόουζ με τρόμαξες, μα καλά τι σκέφτεσαι;

-Ήθελα να σου κάνω πλάκα...

Συγκεντρώθηκα και κατάλαβα πως έλεγε αλήθεια.

-Ναι όμως με κατατρόμαξες...

-Είναι εύκολο να σε ξεγελάσω απλά σκέφτηκα "Επιτέλους ώρα για εκδίκηση, τώρα θα δεις Μάικ".

-Εντάξει αλλά μην το ξανακάνεις γιατί την επόμενη φορά μπορεί να είσαι νεκρή...

Της είπα και στραβοκατάπιε ...