Αναζητώντας την Εξήγηση - Ονειροπαρμένη 2

Μια Αδιέξοδο

Τι; Μετακόμισαν; Ω... έλα τώρα. Τόσο κοντά...

- Πού μετακόμισαν;

Ρώτησα πολύ απαλά... πώς γίνεται να μην το ξέρω;

- Εμμμ... κάπου στην Θράκη....

- Στη Θράκη; Γιατί πήγαν εκεί πάνω; Αφού ζούσαν ωραία και καλά, εδώ στην Αθήνα.

- Δεν ήθελαν.... ξέρεις να είναι κοντά στον τόπο όπου πέθανε η κόρη τούς.

- Λες ψέματα.

Τον κοιτούσα στα μάτια πλέον, ένιωθα όλο του το σώμα να ιδρώνει. Έβαλε τα χέρια του στην μούρη του. Αλλά δεν τη γλιτώνει, θα διαβάσω το μυαλό του...

/Μην σκέφτεσαι τίποτα, μην σκέφτεσε τίποτα[...]/

- Δεν θα ξεφύγεις έτσι, θα ομολογήσεις. Λέγε ΤΙ ΞΕΡΕΙΣ;

- Τίποτα.

-ΨΕΜΑΤΑ.

- Δεν ξέρω κάτι...

- ΛΕΓΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!

Η Ροουζ με κοιτούσε σαν να ήμουν τρελός. Αλλά εγώ ξέρω, ξέρω πως κάτι κρύβει. Κι δεν το λέει. Φαίνεται. Ξαναπροσπαθώ να διαβάσω το μυαλό του, μήπως έχει αλλάξει κάτι.

/Μην σκέφτεσαι το ημερολόγιο. Έκανες ενα λάθος, δεν πρέπει να το μάθει.... δεν πρέπει να μάθει για την συμφωνία. Μην σκέφτεσαι τίποτα [...]/

- Τι συμφωνία μαλάκα;

-Εμμμ... εγώ... συγνώμη.

Η Ρόουζ βρίσκει επιτελους λόγια.

-Μας κορόιδεψες.

Λεει κι τον αρπαζει απο τον λαιμό.

-Λεγε τι ξερεις.

Τον κοίταξε με τα πλέον φλογερά της μάτια από θυμό. Ο Βαγγέλης ξεροκατάπιε. Κι προσπάθησε να πει αλλά είχε τρακ.

- Εμ.. να ει-ει-ειμαι σ-σε μια αδιε-ε-εξοδο.

- Τι εννοείς ρε πούστη;

Κύλησαν τα λόγια μου, χώρις να θέλω να τον προσβάλλω πραγματικά, απλά ήμουν έξω φρενών.

- Δεν μπορώ να σου πω, γιατί θα με ανατηνάξει.

- Η Κορνήλια;

- Ναι...

- Πώς;

- Με αυτό....

Είπε κι σήκωσε το μανίκι της ζακέτας που φορούσε, ένα μικρό μικρό πραγματάκι φανερώθηκε, στην περιοχή του καρπού του. Πάνω του είχε ένα κόκκινο φωτάκι που αναβώσβηνε αργά. Ήτάν κάτι, σα τσιπάκι. Ανατρωτιέμαι πώς μπορεί να δουλεύει. Πώς καταλαβαίνει ότι θα ομολογήσει; Μάλλον θα μείνω με την απορία.

- Θα το βγάλουμε.

Είπα αποφασιστηκά. Αν και δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι θα μπορούσα να το κάνω. Ο Βαγγέλης έδειχνε τρομαγμένος κι η Ρόουζ ενθουσιασμένη. Μάλλον θα κατάλαβε ήδη ότι σχεδίαζα να το βγάλω με τηλεπάθεια.

Έκανα μια γρήγορη σκέψη κι το τσιπάκι άρχισε να αναβοσβήνει όλο κι πιο γρήγορα. Μια λάθος κίνησει κι ο Βαγγέλης θα γινόταν σωρός από αίμα. Κατάφερα να αφαιρέσω το τσιπάκι αλλά μια πληγή δημιουργήθηκε ακριβώς πάνω στη φλέβα του. Αίμα άρχισε να τρέχει σαν καταρράκτης κι η Ρόουζ άρχισε να ζαλίζετε. Κάλεσα όσο ποιο γρήγορα μπορούσα ένα ασθενοφόρο, το οποίο ήρθε μέσα σε 5'. Μας πήγε όλους στο νοσοκομείο όπου περιποιήθηκαν το βαθύ τραύμα του Βαγγέλη.

Οι γιατροί φυσικά ρώτησαν γιατί είχε μια τόσο βαθιά πληγή κι εμείς του απαντήσαμε πως προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Αν κι αυτό με πονούσε ως ιδέα, το ανέχτηκα.

Τώρα εγώ κι η Ρόουζ είμασταν στο δωμάτιο του Βαγγέλη κι περιμέναμε να ξυπνήσει. Έκανε πέντε ράμματα. Τον λυπόμουν μπορώ να πω. Αλλά όχι κι τόσο. Πάντα συνηθιζα να κρατώ μια απόσταση από τους περισσότερους ανθρώπους.

Κοίταξα για άλλη μια φορά τον Βαγγέλη κι μην έχοντας κάτι να κάνω άφησα τον εαυτό μου να πλαγιάσει κι να αποκοιμηθεί γλυκά.