Bağ (+18)

16

Bilemiyordum, artık inandığım hiç bir şeye de tam güvenmiyordum. Her şeyin düzeleceğini sanmak ne kadar da zavallıcaydı, artık kendimi bile mükemmel sanamıyordum ya neyse. Kendimce çok sinir aştım ve çok yol katettim ama asla boyun eğmedim peki ya şimdi? Boynum kırılmıştı eğmekten, gözümdeki yaşın akmasına izin vermek gibi bir niyetim olmasa da bağımsızlığını ilan ederek dökülmesiyle elimle yanağımı sildim. Oturduğum terasın soğukluğu asla bedenime işlemezken içimdeki öfkenin sıcaklığı beni fazlasıyla ısıtmaya yetiyordu.

Elimi hafif belirgin olan karnımın üzerine koydum, her ne kadar kabullenmesem de geçen geceden sonra hiç bir şekilde acım yoktu kanamamın aksine o duralmıştı. Kar yine yağmış yeri beyaz bir örtü ile şereflendirmişti, bense bundan mahrum kalmıştım. Hep en güzel duygulardan mahrum kaldığım gibi mi? Kessinlikle doğru.

Yanımda duran hizmetkarlar kapı eşiğinde bana endişeli ifadelerle bakarken ben daha çok bedenimi saran ürpertiye odaklanmıştım, yutkunarak başımı kaldırdım. Gözlerim ormanın derinlerine doğru kayarken bir şey arıyormuşcasına etrafıma baktım ve tam da aradığımı bulduğumda gözlerim hayalkırıklığı ile beni öylece yatakta bırakarak metresine gitmiş kocamın üzerinde takılı kaldı. Beni fark etmiş olduğunu o kadar iyi biliyordum ki ancak fark etmemiş gibi yaptığını da biliyordum ve bu bana yeterli oluyordu. Onu bu eziyetten kurtarmak adına ayaklandım, işkence çektirmek kessinlikle tek gayem iken emin adımlarla merdivenlere yöneldim. Ne sanıyordu? Benimle birlikte olduktan sonra sevgilisine giderek vicdan mı rahatlatacaktı? İzin vermem gereken şeyler arasında değildi bu.

Son basamağı da indiğimde kapı eşiğinde beliren süluletiyle etrafımızdaki bütün yüzler gerildi, sahte bir tebessüm ile beraber ona doğru ilerledim. Bana kaşları çatık bir şekilde bakıp gözlerini çekti, yanımdan geçmek gibi bir niyeti mi vardı?asla izin vereceğim bir durum değildi