Eed van trouw

Hoofdstuk 3

Het was opeens ijzig stil in de zaal. Philippe voelde een rilling over zijn rug kruipen terwijl hij besefte dat hij Oosterlincks lach of zijn nationalistische praatjes nooit meer zou horen. Er stonden een paar brigadiers op, die zonder meer de zaal verlieten. Philippe zag dat Jonas erbij was, en brigadier Johannes Deconinck. Het waren allemaal nationalisten die de kantine verlieten. Toen Jonas aan de tafel van Dupont passeerde, schopte hij eens hard tegen de stoelpoot van de rossekop, alvorens ook naar buiten te gaan. Toen ze allemaal buiten waren, staken ze een sigaret op. Oosterlinck rookte graag, dus staken ze elks eentje op.

"Hoe kan hij nu dood zijn? Ik kan er niet bij", fluisterde Johannes. Het water stond hem in zijn ogen. Hij tikte tweemaal op zijn sigaret.

Jonas begon met spreken. "Hij is gestorven als een held. Hij heeft moed getoond toen hij zijn brandwonden opliep. Laten we hem eren voor zijn moed en rechtvaardigheid voor het vaderland. Vlaanderen De Leu!"

"Vlaanderen De Leu!" riepen ze allemaal in koor.

De avond viel. De hemel was prachtig roos gekleurd. De sterren kwamen er stilaan door. Een van die sterren is hem, dacht Phillipe in stilte. Jonas kwam binnen. Hij stonk naar de drank. Philippe wist hoe laat het was.

"I-ik ben teruuuug!" Jonas liep stomdronken de kamer door. Waggelde, beter gezegd. Philippe stond al op, maar Jonas viel vanzelf op zijn bed neer.

"W-weet je, P-phillipe? Gij zijt nen ras-s-sechten communist." zei hij dronken als hij was.

"In orde, zatlap. Leg je nu maar neer en slaap je zatte botten uit, en morgenochtend kun je zelf om je aspirine gaan." Philippe deed zijn gestreepte pyjama aan en ging slapen. Tegen de tijd dat hij neerlag, lag Jonas al een dikke boom door te zagen.

Tik tik

"Psst, Philippe. Pssst!" Philippe keek slaapdronken op naar de deur, waar zachtjes op getikt werd. Stil om Jonas niet te wekken stond hij op. Toen hij de deur opendeed, stond Johannes in het deurgat.

"Ge moet meekomen, Flip. Er is wat kabaal in de oude stadswijk en de echte nachtdienst heeft verlof. Degraaf kwam me zonet wakker maken. Er is een melding binnengelopen van het korps rechtover. Hij kwam zeggen dat ik een paar mensen moest verzamelen. Het zou gaan om communisten die het justitiepaleis bekogelen." Johannes' ogen glommen. Philippe dacht na. Zou hij het hem riskeren? Het zou anders wel een nuttige ervaring zijn voor later in zijn carrière. En als Degraaf erachter stond, wat kon er mislopen?

"Goed, ik ga mee. Geef mij vijf minuten, ik doe mijn uniform aan." Zei hij.

"Nee, geen uniformen. Burger Uniform aandoen. En neem je aspirant-wachtmeesters pasje mee, moesten we alsnog collega's van elders tegenkomen."

Vijf minuten later liep Philippe samen met Johannes, Jonas (die nog half zat was maar wel recht liep), Jozef, Basiel, Hendrik, Andreas en Robert de gang uit. Beneden aan de trap stond Degraaf te wachten. Toen hij Jonas zag, draaide hij met zijn hoofd.

"Hij gaat niet mee." besloot hij. Johannes deed zijn mond open om te protesteren, maar wist dat het geen zin had. "Is goed." antwoordde hij. "Ik ga wel slapen en ik vraag Floris wel." Degraaf knikte tevreden, en keek Jonas na tot hij weg was. Dan pas begon hij met zijn uitleg.

"Er is een groepje op schok ergens in Brussel centrum. De nachtdienst van de Rijkswacht staakt, dus nemen jullie het over van hen. Bewijs hen dat jullie tot hen team kunnen behoren, en zorg dat het snel afgehandeld is." Degraaf keek iedereen om de beurt aan, met zijn typische strenge blik. Iedereen knikte.

"Hebben we verdedigingsmiddelen bij ons?" vroeg Johannes.

"Volg mij." beval Degraaf. Iedereen volgde hem de volgende trap af, die naar de kelder leidde. Philippe besefte dat ze naar de wapenkamers gingen. Op de tafel lagen 8 browning pistolen klaar, met elk drie extra magazijnen. Er lagen ook 2 stenguns, naast een rugzak.