ငါက ရေသူအတုဖြစ်နိုင်တယ်

03

** တောင်းပန်ပါတယ် စာကျန်ခဲ့လို့ပြန်တင်လိုက်တယ်နော် **

   ရေသူလေးက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး စဉ်းစားတယ်။ သူ့နာမည်က သုန်းချန် ဖြစ်ပြီး သူသည် လူသားဖြစ်တာကို ယောင်ဝါးဝါး သတိရမိသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ အတိတ်က အမှတ်တရတွေ အများကြီးရှိနေတုန်းပဲ။

    ရေသူလေး သူရဲ့ အတွေးထဲတွင်မျှော်နေပြီး သူ့အမြီးသည် မတ်တပ်ရပ်မနေနိုင်ဘဲ "ပါ့" ဖြင့် သူ့အဖေ၏လက်ထဲသို့ ကျရောက်သွားတယ်။

    ကျာ့လီ စိတ်လှုပ်ရှားကာ ပျော့ပျောင်းတဲ့ ရေသူမလေးကို ကိုင်ထားပြီး အပေါ်အောက်ငုံ့ကြည့်ကာ "ပြုတ်ကျလို့ နာသွားသေးလား"

    ရေသူလေးက သူ့လက်ချောင်းထက်တောင် သေးလွန်းတယ်။ အခြားသော ရေသူလေးများသည် သူတို့၏ခွံများ ကွဲထွက်သွားတာနဲ့ တပြိုင်နက် သူတို့ရဲ့ အမြီးများကို ထိန်းထားနိုင်ကြပေမဲ့ သူ့ရေသူလေးက ပျော့ပျောင်းလွန်းရာ ကျာ့လီ ကျိုးသွားမှာကြောက်လို့ ထိတွေ့ဖို့ဝန်လေးနေတယ်။

    ကျာ့လီ အလွန်စိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ သူ့ရေသူငယ်လေးမှာ ပုဇွန်အသားကိုပင် မကိုက်နိုင်တဲ့ သေးငယ်ပြီး လက်ရာမြောက်တဲ့ သွားတွေရှိတယ်။လက်သဲများက အလွန်ပါးလွှာတာကြောင့် ဖောက်ထွင်းမြင်ရပြီး အမြီးကလည်း ပျော့ပျောင်းတယ်။ သူက အရမ်းသိမ်မွေ့တယ်။ သူဘာလုပ်သင့်လဲ? အနာဂတ်မှာ သူဘယ်လို အစာရှာမလဲ?

    လိန်ကျယ် နှင့် ကျာ့လီ တို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြည့်ကာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်လုံးထဲတွင် အကူအညီမဲ့နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ လိန်ကျယ် က "ကျိုင်ကျိုင် ဗိုက်ဆာနေလောက်ပြီ တစ်ခုခုစားရအောင်"

    ဒါက သူတို့ လောလောဆယ် လုပ်နိုင်တာပါပဲ။

    လိန်ကျယ် ရေသူလေးကိုင်ထားသော ပုဇွန်ချောင်းများကို ဆွဲယူလိုက်ရာ ခွန်အားကို မထိန်းနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေကာ အရှိန်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ရေသူငယ်လေးက "ပါ့" ကျာ့လီ လက်ထဲကို ကျရောက်သွားတယ်။

    လိန်ကျယ် နှုတ်ခမ်းလှုပ်သွားကာ အခွံကို အမြန်ကောက်ယူပြီး ထွက်သွားတယ် ။