kalbindeki izler

3-𝐲𝐚𝐫𝐚 𝐢𝐳𝐥𝐞𝐫𝐢.

aysa son öğrencisiyle de vedalaştıktan sonra okulun girişinden tek ara ilk kattaki sınıfına çıktı. Çantasını topladıktan sonra öğretmen önlüğünü çıkarıp dolabına koydu. Üstünü düzeltirken gözü gömleğinin açıkta bıraktığı göbeğine çarptı, yatay ve ince olan kahverengileşmiş yara izi. O iğrenç anları hatırladı tekrar.
🍀
aysa yatağında uzanmış karşısında ona saçma bilgiler söyleyen gökay'a bakıyodu. "Bak mesela biliyomusun papağanlar arkalarını dönmeden arkalarını görebiliyorlarmış." Dudak büzdü. "Arkalarına dönmeden nası arkasını görebilir ki bir hayvan? " Oturduğu sandalyeden ayağa kalktı. "Bilmem orayı sorgulama aysa,bende bir kitaptan öğrenmiştim" Yataktan inip, odasının kapıyı açtı aysa. " Bahçeye inelim mi? "
"Olur inelim, ama ilk inen kazanır tamam mı aysa? " Minik bir kahkaha attı aysa. "Tamam, ama sakın hile yapma tamam mı?"
"Hıhım tamam, hadi 1-2-3 KOŞ! " Aysa önde olduğu için yarışı önde bitiriyodu ki, merdivenin hemen köşesinde bulunan ve babasının, annesine aldığı büyük vazoya çarptı aysa. Bu ne zamandır burdaydı?
Gökayla aysa birbirine baktı aysa olacakları biliyodu. Gökay yine evden çıkarılıp evine gönderilicek aysa yine şiddet görücekti. ama aysa artık bunları kaldıramadığını da biliyodu, hem psikolojik hemde fiziksel olarak kaldırmadıyodu küçük kız,gerçi gökay aysa kadar mızmızlanmıyodu.
Aysa minik elleriyle vazonun kırılan parçalarını topluyodu,gökay'ın dur ikazlarını dinlemiyo aynı zamanda da ağlıyodu.
Babasını merdivenlerde görünce ayağa kalktı, ağlamasını durdurmaya çalıştı babası daha fazla kızıcaktı, ağlamak istemiyodu.
Babası gökayı evden çıkarırken,
Gökay aysaya sesleniyodu. "Bücür sakın ağlama , yarın yine burdayım,𝘯𝘦 𝘥𝘰𝘳𝘴 𝘱𝘢𝘴 𝘴𝘢𝘯𝘴 𝘦𝘮𝘣𝘳𝘢𝘴𝘴𝘦𝘳 𝘭𝘦𝘴 𝘤𝘪𝘤𝘢𝘵𝘳𝘪𝘤𝘦𝘴 𝘥𝘦 𝘵𝘰𝘯 𝘤œ𝘶𝘳."
Kapının çarpma sesi aysa irkildi ve sonra gökayın son sözüne gülümseyip mırıldandı. "𝘯𝘦 𝘥𝘰𝘳𝘴 𝘱𝘢𝘴 𝘴𝘢𝘯𝘴 𝘦𝘮𝘣𝘳𝘢𝘴𝘴𝘦𝘳 𝘭𝘦𝘴 𝘤𝘪𝘤𝘢𝘵𝘳𝘪𝘤𝘦𝘴 𝘥𝘦 𝘵𝘰𝘯 𝘤œ𝘶𝘳. " Sonrası ızdırap gibiydi babası onu salona götürdü ve bulduğu bir sopayla dakikalarca dövdü, üst üste darbeler hep karnına iniyodu, çığlık çığlığa ağlayıp kapıya bakıyodu. İki çift göz onu izliyordu. "𝘈𝘯𝘯𝘦𝘴𝘪" sahi annesi neden sadece izliyordu yüzünde herhangi bir tepki bile yoktu, canı neden bu kadar yanıyodu?
🍀
Yara izinin üstüne gömleğimi çekiştirdim, kimsenin görmesini istemiyodum, o yara sadece acılar ve iğrenç anıları taşıyordu. Kapıda adayı görmemle gülümsedim "bu sefer sen gelmişsin buraya " Ada gülümseyip yanıma yürüdü. "Baktım sen gelmiyorsun bir bakayım dedim." Ceketimi giyinip, çantamı koluma geçirdim. "Eşyalarım fazlaydı biraz toparlanamadım da biz bir yere mi gidiyoruz? " Diğer çantamı da ada aldı ve okulun çıkışına beraber yürürken, "evet, 𝘢𝘯𝘯𝘦𝘮 evde bizi bekliyor bize bir şeyler hazırlamış. "