stay with me one more day | re-animator oneshot

|stay with me one more day|

Gdyby powiedzieć, że tamtej nocy zdarzył się niebezpieczny incydent, to jakby powiedzieć, że nic się nie stało. A jednak tak tłumaczył to Herbert West. Znany był ze swoich pewnych odpowiedzi na przebieg zdarzeń wszystkich swoich przedziwnych precedensów. I o dziwo — uchodziło mu to na sucho. Głównie z tego powodu, że większość osób, które mu nie wierzyły umierały w krótkim czasie. Co prawda nie bezpośrednio z jego winy, ale często był o to obwiniany. I tutaj historia zataczała koło, gdyż West nie posiadał samokontroli względem wskrzeszania trupów, które później wyrządzały straty w ludziach.

  Herbert miał jeszcze asystenta. Dan Cain zdecydowanie bardziej nadawał się na lekarza niż inni. Niestety, on również został wmieszany w serię ożywień zmarłych.

  Oboje nie mieli ze sobą nic wspólnego prócz pracy. Może jeszcze adres zamieszkania, ponieważ Herbert podnajmował u Dana pokój, a nieoficjalnie piwnicę, w której spędzał więcej czasu niż nawet na uczelni. Niewiadome było jednak Danowi, czy Herbert w ogóle sypiał (przyłapał go na dawkowaniu re-agentu na samym sobie, dzięki czemu nie musiał fizycznie spać), co jadł (w co wątpił), ani czy kogokolwiek miał (w to wątpił jeszcze bardziej). W ich dziwacznej, niekonwencjonalnej relacji było coś mrocznego i fascynującego. Czasem Dan zastanawiał się, czy West był w pewien sposób uzależniony od eksperymentów, czy może po prostu nie potrafił odróżnić nauki od obsesji. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak wielkie znaczenie dla przyjaciela miały jego badania, ale nie chciał już więcej brać w tym udziału. W końcu stracił przez niego ukochaną!

  Jednak Herbert West był personą nader intrygującą i uzależniającą, jakby codziennie poznawał go na nowo. Był jednocześnie tak nieprzewidywalny, że aż jednakowy. Jego specyficzny sposób bycia skłaniał Dana do przemyślenia swoich granic behawioralnych, a decyzje — moralnych. Niepokoiło go jak bardzo się do niego zbliżył.

  Musiał wrócić do domu. 

———

Fluorescencyjne światło serum już dawno oślepiło jego umysł. Pod przykrywką pokonania śmierci i zyskania sławy stały szaleńcze ambicje i determinacja godna seryjnego mordercy, który będzie zdolny przestać zabijać dopiero wtedy, gdy sam umrze.

  Zapisał ostatni wynik w notesie, odetchnął głęboko i uświadomił sobie, że pada. Była ulewa. W piwnicy, gdzie miał swoje laboratorium, nie było okien, ale deszcz był tak ciężki i obfity, że słyszał go aż tutaj. Zmartwił się nieco o Dana, który powinien już wrócić do domu po dniu w szpitalu. Mógł przemoknąć. Był jedyną bliską mu osobą, którą realnie obchodziło, co się z nim dzieje. Więc odpłacał mu się tym samym i — o ile mógł — pomagał mu i starał się spędzać z nim jak najwięcej czasu. Zdawał sobie również sprawę z tego, że średnio mu się udawało. 

  Odstawił swoją pracę na chwilę i zaczął się przysłuchiwać temu, co się dzieje na górze. Po paru minut usłyszał łomot otwieranych i zamykanych w pośpiechu drzwi oraz kroki. Serce trochę mu podskoczyło. Zabezpieczył pozostawione na biurku mikstury, odczynniki i inne znane wyłącznie Herbertowi chemikalia oraz roztwory, by żaden zwierzak nie rozwalił mu pracy życia. Ostrożnie wszedł po schodach prowadzących do salonu. Wyjrzał niepewnie zza drzwi i okazało się, że jego obawy się sprawdziły. Ukazała mu się przemoczona, trzęsąca się, odziana w mokry płaszcz postać Dana. Wyszedł już zupełnie zza drzwi i z beznamiętną miną wpatrywał się w Caina, póki ten go nie zauważył. Poczuł nieprzyjemne uczucie w żołądku, jakby jakieś stworzenie wyjadało mu trzewia. Postanowił je natychmiast stłumić. 

 — Jadłeś już? — spytał bez wyrazu Herbert. Musiał wyglądać mizernie. Stał tuż obok drzwi, zza których wcześniej wyjrzał. Niski, chudy, niepozorny. Dan spojrzał na niego, nieco zdziwiony troską przyjaciela.