Ay'ın Işıltısı

4~

Aradan kaç saat geçti bilmiyorum aziz gelmedi.İnşallah beni teyzeme söylelemiştir.Söylerse biterdim.Teyzemle ilgili gerçeği öğrenemem gerek.

Aradan bir kaç dakika geçtikten sonra kapı çaldı.Elime silahımı alıp kapıya yaklaştım.Başka biriside olabilirdi.Kapıyı açtığımda karşımda elinde iki valiz tutan aziz vardı.

Aziz bir bana bir elimde ki silaha baktı.Bende ne yaptığımı yeni fark ettiğim için silahı indirip elimi enseme attım.Ne açıklama yapabilirdim."Açıklama yapmana gerek yok.Seni anlıyorum."dediğinde şaşırarak ona baktım.Ben o lafı dışımdanmı söylemiştim.Yanaklarım kızarırken kapıdan çekilip geçmesini bekledim.Bana gülümseyip içeri geçti.

Kendimi gırtlaklıya gırtlaklıya yanına gittim.Yanına oturdum.Bir süre etrafta ölüm sessizliği oldu.Ama bu kötü bir sessizlikti.Sanki bişey olacaktı ya da ben uyduruyordum."İçecek falan istermisin?"dediğimde kafa salladı ayağa kalktım ve mutfağa gittim.Buzdolabını açıp soda aldım.Bir ara hep yediği çikolataları görmüştüm.Çekemceden çikolatayı alıp onun için çıkardım.Bu çikolataları bende çok seviyordum ama ona verirdim.Sodayı almak için açacak ararken ağzıma kapanan pamukla nefesim kesildi.

İki dakkadan sonra gözlerim yavaş yavaş kapandı.Son duyduğum ses azizin hıçkırarak ağlama sesleriydi.O bana ihanet etmişti.Artık ona güvenmezdim.Artık belki ikimiz için bir umut bile yoktu.O artık sadece bir yabancıydı.Artık isterse merzayla bile olsun.
Umrumda olmayacaktı.

Gözlerim yavaş yavaş açıldığından kendi odamın tavanıyla karşılaştım.Tabii ya beni satan bir insandan anca böyle hareketler beklenirdi.Ama artık ona karşı tahammülüm bile yok.

Etrafta gezindi gözlerim her yer zifiri karanlıktı.Odamın balkonuna baktığımda havanın karanlık olduğunu gördüm.Yavaş yavaş ayağa kalkıp odamda ki tekli koltuğun üstünde ki telefonumu alıp zamana baktım.Gözlerim kocaman oldu.Aziz beni bayılttığında perşembeydi şimdi ise cumartesiydi.İki gün mü geçmişti?Şaşırıp kaldım.

Yavaş adımlarla balkon kapısını açıp soğuk rüzgarı suratıma vursun istedim.Aklıma gelen şeyle hızlı adımlarla kendi kapıma yönelip kilitledim.Ben artık teyzeme güvenemezdim.Balkona geri çıkıp oturdum.Televizyonu açıp bir kanala bastım.Ama filme sadece bakıyordum.Masanın üstünde ki telefona baktığımda saatin beş olduğunu gördüm.Artık saat beşlerden nefret ediyordum.Çünkü aziz beni bayılttığında saat beş sularıydı.Ona inandığım için kendimden nefret ettim.

Telefonumu sertçe masaya bırakıp kafamı geriye attım.Artık nefes almak bile haramdı.Benim doğmam insanlara günahtı.Annem hep öyle derdi.Sen insanların sevabı değil anca günahı olursun derdi.Küçüktüm anlamıyordum.Ama şimdi anladım.Artık insaların sevapı olmayacaktım günahı olacaktım.Bunları onlar istedi.

Karşımda ki balkon kapısının açılan sesini duyduğumda asla bakmadım.Artık o gözlere bakmayacaktım.Baksam bile artık sadece yabancıydı bana o gözler.Üzerimde gezinen gözleri hissettim.Ama bakmadım.En sonunda dayanamayıp ona doğru döndüm.Aziz bana bakıyordu.Göz altları sokağın verdiği ışıkla görünüyordu.

Ona nefretle bakıyordum.Nefret ediyordum ondan.Onunla ilgili güzel duygular hissetmezdim artık."Sen hayatımda tanıdığım en bencil en kurnaz en iğrenç insansın,"dediğim gözlerinin içine bakarak.Dediğim sözleri öyle bir nefretle söyledim ki ben bile kendime şaşırdım."Sen aziz şahin senin kadar pislik bir insan yok.Sen insanların duygularıyla oynayan bir korkunç yaratıksın.Diyolar ya bana aryanın yaşamaya hakkı yok asıl senin yaşamaya hakkın yok aziz.Sana baktıkça sadece gördüğüm nefret ve kin.Bu kadar."diyip ayağa kalkıp içeri geçip balkon kapısını sertçe kapattım.Beyinsiz.Bide ağlıyor.Hakikaten neden ağlıyor?Aman sanane arya.Ağlasın.