Our Lavenders • Minsung

3. yeni haber

Aradan ne kadar geçtiği bilinmezdi fakat omega alfanın kolları arasında iyice rahatlamış ve hatta ağlaması kesilmişti. Tam bu sırada açılan kapı ile herkes dikkatini oraya vermişti. Kapının başında duran doktor Jisung'un uyandığında görünce gülümsedi hafifçe. birkaç büyük adım atarak yatağın yanına ulaştı.

"İzninizle bay Han ile yalnız konuşmak istiyorum." Dedi sakince. Doktorun dediğini ikiletmeden fakat küçük bir endişe ile yavaşça terk ettiler çocuklar odayı. Alfanın sıcak kollarından mahrum kalan omega ise sessizce homurdandı. Kafasi allak bullaktı zaten  Hem meraklanmış hem  de telaşlanmıştı. İçinden bir parça ailesi hakkında umutlanmıştı. Her ne kadar imkanı olmasada... Jisung tüm dikkatini doktora vermişken söze girdi doktor...

"Şu anki durumunuz gayet iyi bay Han. Baygınlığınız şoktan ve stresten dolayı"

'anlıyorum' dercesine kafasını salladı Jisung. İçindeki duygu cümbüşü ile savaşırken konuşması zordu küçük omurganın. Etraf tekrardan sessizliğe bürünürken devam etti genç doktor.

Ayrıca anne babanız için çok üzgünüm... Bu duyguyu ben de biliyorum. İsterseniz size iyi bir psikolog önerebilirim."

Tekrardan aklına dolaşan anılar Jisung'un yüzünü buluşturdu. Tekrardan dolan gözlerine aldırış etmeden kuru bir teşekkür sundu doktora... Fakat 'özel' olan konuyu anlamamıştı. Bunlar özel bir konu değildi açıkçası. Kafası karışmıştı omeganın.

"Eminim özel olan konuyu merak etmişsinizdir."

Doktorun sözüne karşılık kafa salladı omega. Konuşmaya mecali yoktu adeta.

"Kabullenmesi biraz zor olabilir ama..."

Doktorun bu çekingen tavrı ile iyice telaşlanmıştı Jisung. Kötü bir şey mi olmuştu? Bir uzulunu mu kaybedecekti? Beyninde hasar mı vardı? Tanrı aşkına ne olmuştu? Doktorun bu korkaklığı neye bağlıydı? Ruhu yeterince hareketli değilmişçesine yeni düşünceler daha da zorluyordu onu.

"...Bay Han.. tebrik ederim hamilesiniz..."

Kulağına fısıltı gibi gelen kelimler ile donup kaldı Jisung. Gerçeklik algısı kaybolmuş gibiydi. Kulaklari çınlamaya, gözleri tekrardan sulanmaya ve başı dönmeye başlamıştı. Ciddi anlamda iyi değildi omega... Hiç iyi değildi...

Peki nasıl olmuştu herşey? Karnımdaki o minnak şey nereden gelmişti? Kimden olduğunu bile bilmiyordu omega. Arkadaşlarına ne diyecekti peki? Ne dayanağı kalmıştı ne de herhangi bir şeyi...

"Nasıl olur..." Diye geveledi. Sonra sesi titredi, volümü arttı yavaşça. "Nasıl" diye bağırdı ardından. Saniyeler sonra doktorun sesi tekrar ilişti kulaklarına.

"Bay Han lütfen sakin olun ve bu konuyu detaylıca konuşalım tamam mı?"

İki saniye öncesine kadar içinde savaş verirken aniden sessizleşmişti herşey. Bu hiç de iyi alâmet değildi.

Ölüm sessizliği iyi değildi...

Gencecik omeganın sessizliğinden anlamıştı doktor. Yavaşça söze girdi. Amacı önündeki kişiyi olabildiğince sakin tutmaktı. O nedenle sessizce fısıldadı.

"Yaklaşık bir aydır hamilesiniz bay Han. Fakat.." duraksadı doktor. Derin bir nefes aldı. "Fakat 17 yaşındaşındasınız. Ve prosedürlere göre eğer bebeğinizi almak istiyorsanız üç aylığı geçemesi gerekiyor biliyorsunuz..."

Yangından durmak bilmeyen yaşlarından biri daha süzüldü omeganın. "Üç ay..." Diye fısıldadı.

Doktor tekrar ağzını açtı. "Fakat on sekiz yaşınızda olmanız gerekiyor." Dedi yavaşça.

Jisung'un aklına tekrardan doluşmaya başlamıştı düşünceler. İciden "üç ay" ve "on sekiz" diye tekrarladı. Gelen farkındalıkla hızla kaşları çatıldı. Hırıltılı sesi ile öne atladı

"Fakat 18. Yaş günüm tam beş ay sonra..."

Dudakları ince bir çizgi halini alan doktor tereddüt ederek kafasını salladı.

Tek kelime etmeden oturdu orada
Ne doktor devam etti konuşmaya
Ne de omega düşünmeyi devam ettirdi
Onun hayatı bitmişti birkaç saat içinde
Karnındaki tohumla yalnız kalmıştı o...

-----

Devam edicem diyip aylarca yüzüne bakmamam peki?

Sonraki bölüm 3 yıla artik

Bu arada bölümlerde yazım hataları var fakat onları fic bitince duzelticem kusuruma bakmayın