It's ok // Robbie van de Graaf

6 Heden

Nog steeds liggen onze lichamen dicht tegen die van de ander en glijdt mijn hand door zijn haar. Langzaam voel ik hem ontspannen in mijn armen. 'Het is oké, schatje,' zeg ik zacht. 'Het is allemaal oké. Het is goed dat je huilt en je mag rouwen. En weet je, ik heb liever dat je uren lang in mijn armen ligt te snikken, dan dat je je verdriet opkropt en er alleen uit probeert te komen.' 'Weet ik,' antwoordt hij na een poosje stilte. 'Goed zo.' Even druk ik een zacht kusje in zijn haar.

'En ik weet zeker dat Matthy niet gewild zou hebben dat je in je verdriet blijft hangen. Hij zou willen dat je verder leeft, maar zonder hem te vergeten, en dat kun je.' Even blijft het stil, totdat ik merk dat Robbie weer is begonnen met snikken. 'Nee-hee,' stottert de jongen. 'Dat is nie-hiet waar.' Ik ben lichtelijk verbaasd door zijn woorden en vraag me heel erg af wat er verder nog gaat komen. 'He-het enige wat Ma-hatty wilde, was le-leven.' De laatste lucht ontsnapt uit zijn longen door een luide snik. Ergens in mijn borst knijpt er iets samen.

Robbies verdriet doet me zoveel pijn, maar nu heeft hij nog gelijk ook. Hij heeft me verteld over de laatste gesprekken die ze hebben gehad. Een van de laatste zinnen die Matthy heeft uitgesproken was letterlijk: "Ik wil gewoon leven". Toen Robbie me dat, in tranen, vertelde deed het me pijn, maar nu hij het op deze manier weer boven water haalt, is gewoon verschrikkelijk. Het is waar. Matthy wilde leven. Hij wilde zijn ware liefde vinden, hij wilde trouwen, hij wilde kinderen krijgen en dus papa worden, hij wilde oud worden. Maar nooit zal hij meer lachen, nooit zal hij meer gelukkig zijn, nooit zal hij ouder worden dan 28. Achtentwintig jaar, vier maanden en vierentwintig dagen.

Maar ook heeft Robbie me verteld over de andere dingen die Matthy hem die avond heeft gezegd. Een daarvan was "Ik houd van je." Ik heb lang over die zin nagedacht. Achteraf gezien had Matthy het misschien zien aankomen. Had hij gevoeld dat het mis was en dat zijn lichaam het zou opgeven. Had hij geweten dat dit zijn laatste moment met Robbie was, dat dit überhaupt zijn laatste moment was, voor hij voor eeuwig zijn ogen zou sluiten.

Inmiddels heeft Robbie zijn handen achter mijn rug losgelaten en zijn gezicht in zijn handen gelegd. Alhoewel we elkaar nu minder stevig vasthouden, blijf ik zijn hoofd tegen mijn borst houden. Met het kriebelen door zijn haar en zachte kusjes in zijn bruine lokken, probeer ik hem wederom te kalmeren. Weer duurt het even voor het mag baten, maar dan merk ik dat zijn snikken afzwakken. 'Het is goed, lief,' zeg ik zacht. 'Het is allemaal oké. Ik ga nergens heen.' Na deze woorden trekt hij zijn handen bij zijn gezicht vandaan en slaat hij zijn armen weer om mijn middel. Zijn hoofd draait hij een kwartslag, waardoor hij nu met zijn wang tegen mijn borst komt te liggen. Het is lief. Het is kwetsbaar, breekbaar haast, maar het laat zien dat ook hij niet de wereld kan dragen. Dat ook hij niet alles kan en af en toe een schouder nodig heeft om op uit te huilen.

Ik heb mijn handen nog steeds in zijn haar liggen, waar ik mijn vingers door zijn lokken laat glijden. Mijn kin laat ik tegen zijn hoofd aan rusten, om me af en toe iets terug te trekken zodat ik een kus in zijn haar kan leggen. Ik merk hoe hij, nadat hij is gestopt met huilen, langzaamaan rustig wordt. Zijn ademhaling gaat langzamer en regelmatiger en zijn armen die om mijn middel liggen, houden me minder krampachtig tegen zich aan gedrukt dan net. Ook heeft hij al een aantal keren een vermoeide zucht laten ontsnappen, wat erop wijst dat hij op adem komt van het vele huilen en eindelijk een beetje kan ontspannen. Na een tijdje voel ik zelfs hoe hij zijn hand over mijn rug begint te strijken, in een poging tot "terug knuffelen". Even laat ik hem zijn gang gaan en geniet ik van zijn aanrakingen, totdat ik de stilte doorbreek.

'Zullen we ons klaarmaken voor bed en daarna verder knuffelen?' Hij knikt tegen mijn borst aan, maar doet geen aanstalten om me los te laten. Omdat hij stug blijft liggen, laat ik me voorzichtig van hem los. Echter wil hij dit niet accepteren en houd hij zijn armen strak achter mijn rug gesloten. 'Jamie,' mompelt hij teleurgesteld en met een lichte wanhoop in zijn stem. 'Zo weer, schatje,' antwoord ik. Met veel tegenzin laat hij zich dan toch van me los en kan ik opstaan om naar de badkamer te lopen, Robbie verslagen liggend op zijn rug achterlatend in de slaapkamer.

Maar zoals ik verwachtte, gaat na een aantal minuten toch de badkamerdeur open en komt hij naar binnen gesjokt terwijl ik mijn tanden sta te poetsen. Terwijl hij geconcentreerd een beetje tandpasta op zijn tandenborstel doet, bekijk ik hem via de spiegel. Hij ziet er beroerd uit. Zijn haar zit helemaal door de war, aan alles is te zien dat hij net voor lange tijd heeft gehuild en ik heb hem zelden zo vermoeid zien kijken. Maar hoe slecht hij er ook uitziet, alsnog is het mijn Robbie, van wie ik met alles wat ik in me heb, houd.