Şarkının ismi.
Ay yüzlüm.
(Ayrıca kapakta resim var baka bilirsiniz)
♡♡♡
Hani insanlar gerçek olamayacak kadar güzel kokarya işte mirada öyle kokuyordu.Saflık temizlik kokuyordu .asla katil biri gibi kokmuyordu işte diğerlerinden ayrıldığı nokta buydu.Katil olmaması.
Boğazını kırmak üzere kitlenmişken kokusunu aldım ve evet tertemiz kokuyordu. Dünyadaki en güzel kokuydu.
Kapıdan giren kişi mira'ydı .elinde su şişesiyle bana bakıyordu.
Aramızdaki sesizliği bölen O oldu "insan kendine yardıma gelenlere böylemi davranır?"boğazını sıkmamdan bahsediyordu. Şaşkınlıkla O'na bakmaya devam ederken elindeki şişeyi bana uzattı şişeyi alıp açtım ve zehir olup olmadığını anlamak için kokladım."umarım zehir koymadın."
Kıkırdayıp "Merak etme koymadım.Ayrıca böyle herkese yardım etmem şükret"gülerken gözleri kısılıyordu.Uzun uzun konuşuyordu ama ben dinleyemiyorudum çünkü kendimi güzelliğine kaptırmıştım.
"Hadi iç suyu gidelim abim birazdan uyanır."ağabisini nasıl kandırmış ve buraya gelmişti bunu çok merak ediyor olsamda sormadım.başımı olumlu anlamında hafifçe sallayıp şişideki suyu bitirdim.
Ama yanlış birşey vardı.Neden içimde kötü bir his vardı .
Benim onayımı almadan bir anda bileğinden tutup beni koşturmaya başladı.
Girdiğimiz yol çıkmaza girince elini duvarın üzerinde gezdirip bir taşa bastırdı.Amerikan filmlerindeki gibi gizli bir kapı açılınca yavaşça içeri baktım;aşağıya doğru inen merdivenler vardı.uzun merdivenler.
Merdivenlerden aşağı inerken birden kulaklarıma fısıltıyla karışık çınlama sesleri geldi.Bu seslere artık alışmıştım ama yinede dayanamayıp arkama baktım.Arkama baktığımda papatyam oradaydı ve arkasındaki kanlı gölgenin elinde silah vardı.
Amacı belliydi papatyamı vurucaktı.Buna izin veremezdim. Merdivenlerden yukarıya az önce gittiğimiz yönün tam tersine gitmeye başladım.
İlk önce Miranın bileğimi tutan elinden nazikçe kurtuldum sonrada arkama bile bakmadan merdivenleri tırmandım
Silah havalandı namlunun önünde bu kez ben vardm.Ama yinede koşmaya devam ediyordum.
Taki o sese kadar "Dur."
İlk başta kafamın içindeki ses yine konuşuyor sandım ama hayır bu ses kafamın içinden gelmiyordu Miradan geliyordu.
Silah patladı ve göğsümdeki o acıyı hissettim.Kurşun beni kalbimden vurmuştu,en hassas yerimden.En çok darbemi aldığım yerden.
⛓
Gözlerimi ilk açtığımda karşımda ağlamaktan gözleri şişmiş olan Mira'yı gördüm.
Benim için ağlamıştı.Genelde benim için ağlayanlar sinirden veya gülmekten ağlar bunlarada hep ben sebep olurdum,hiç üzüntüden ağlamazlar ama Mira ağlamış,benim için canım acıdı diye.
Ben kendimi asarken bile başına iş açarım diye ağlayan eski sevgilim gibi değildi yada hasta olduğumu öğrendiği zaman sinirden gülen babam yerine koyduğum kişi gibide değildi beni evden atan annem yerine koyduğum kişi de değildi yüzüme tüküren kardeşim dediğim arkadaşım değildi,benden nefret ettiğini haykırarak söyleyenlerden,zorbalayanlardan...hiç değildi.
Mira çok farklıydı.Mira'nın hem kalbi hem kendi güzeldi.
ilk hasta olduğum zamanlarda,özellikle çevremdeki insanların hızla azaldığı zamanlarda bana bi gülüşüne ve gözlerine aşık olacağımı söyleseler kahkahalarla gülerdim.
