"In Gevecht met de Spiegel"

Hoofdstuk 1: De Eerste Tekenen

In een klein stadje aan de rand van een groot bos woonde een jongen genaamd Matthy. Matthy was altijd een beetje anders geweest dan de andere kinderen op school. Hij was stil, teruggetrokken en bracht het liefst zijn tijd door met lezen of tekenen in plaats van buiten te spelen. Zijn ouders, Milo en Charlotte, maakten zich wel eens zorgen over hem, maar dachten dat het gewoon zijn aard was.

Matthy zijn liefde voor tekenen begon toen hij nog heel jong was. Hij had een opmerkelijk talent voor het vastleggen van de wereld om hem heen met potlood en papier. Zijn tekeningen waren gedetailleerd en realistisch, en hij vond vreugde in het creëren van zijn eigen werelden. Toch was er iets dat zijn ouders niet meteen zagen: Matthy zijn relatie met eten begon langzaam maar zeker problematisch te worden.

Het begon allemaal onschuldig genoeg. Matthy was altijd een kieskeurige eter geweest, maar zijn ouders dachten dat het een fase was die wel zou overgaan. Hij vermeed bepaalde voedingsmiddelen en at vaak kleine porties. Naarmate de tijd verstreek, begonnen zijn eetgewoonten echter steeds meer op te vallen. Hij begon maaltijden over te slaan en klaagde vaak dat hij geen honger had, zelfs niet na een lange dag op school.

"Matthy, waarom eet je niet je ontbijt op?" vroeg Charlotte op een ochtend, terwijl ze een kom havermout voor hem neerzette.

"Ik heb geen honger, mam," antwoordde Matthy zonder op te kijken van zijn boek.

Charlotte fronste. "Je moet iets eten, anders heb je geen energie voor school."

Matthy haalde zijn schouders op en nam een paar kleine hapjes, maar het was duidelijk dat hij het liever niet wilde eten. Charlotte zuchtte en probeerde zich niet al te veel zorgen te maken. Ze hoopte dat het een voorbijgaande fase was, net als zijn kieskeurigheid eerder.

Maar het bleef doorgaan. Matthy zijn eetlust bleef dalen en hij begon er vermoeid en lusteloos uit te zien. Zijn ouders merkten ook dat hij gewicht begon te verliezen, wat hen nog meer zorgen baarde. Ze probeerden met hem te praten, maar Matthy sloot zich steeds meer af en werd boos als het onderwerp eten ter sprake kwam.

"Ik ben gewoon niet zo hongerig," zei hij telkens weer.

Charlotte en Milo wisten niet goed wat ze moesten doen. Ze overlegden met de huisarts, die hen aanraadde om een voedingsdeskundige te raadplegen. Hoewel ze aarzelden, wilden ze niets liever dan hun zoon helpen.