Sonsuz Kurtuluş

Son Gece

    Feray, Efruz'a onunla gelmesini söyledi. Efruz'u ilk götürdüğü odaya götürdü. Oda çok sade, fazla detaydan kaçınılmıştı. Feray, Efruz'u kucaklayıp yatağın üstüne oturttu. 

-- Burası benim kızımın odası. Oda seninle aynı yaşta.

--Kızın nerede?

--Başka bir şehirde okula başlamıştı. Fakat şuan yoldalar, buraya geliyorlar.

Efruz başka bir şey demedi. Odaya bakmaya başladı.

-- Sende onunla birlikte okumak ister misin?

*Efruz bir şey demeden yere bakar* 

-- Tamam sanırım bu soru için erken ama sen zeki bir çocuksun bunu kullanabilirsin. Gitmeni tavsiye ederim.

Feray stebessüm ederek Efruz'u elinden tutar. Aşağıya indirir ve siyah arabalar tek tek kapının önünde durur. Arabaların içinden iri yarı korumalar arasından Arsen'in siyah saçları arasında beyaz teni parlar. Feray eğilerek Arsen'in elini sıkar.

--Okulun nasıl geçti?

-- Normal.

   Arsen çok hiperaktif bir çocuk değildi. Ancak fazla açık sözlüydü. Bu yüzden okulda pek arkadaşı yoktu. Günlerini yalnız geçirdiği için onu eğlendirecek bir şey olmamıştı. Feray ellerini Efruz'un omuzlarına koyup:

--Bak bu Efruz. Artık bizimle yaşayacak.

Arsen, Efruz'a elini uzattı.

-- Çok tatlısın. Arkadaşım olsana.

Efruz ne diyeceğini bilemeyerek kafasını salladı. İlk defa bu kadar utangaçtı. Arsen'in elini tuttu:

-- Teşekkür ederim. Senin de saçların çok güzel.

Çok sık gülümsemeyen Arsen Feray'a, ''İyi iş çıkardın.''der gibi bakıyordu. Feray onu ilk defa bu kadar heyecanlı görüyordu. 

   Yaz tatili Efruz ve Arsen'in  gülüşmeleriyle geçti. Birlikte havuza girip, oradan buraya koşup eğleniyorlardı. Sonbahar geldiğinde Efruz'da Arsen ile birlikte okula gitti. Birbirlerinin favorileri olmuştular. 

   Haftalar, aylar, yıllar onların arkadaşlıklarına dayanamadı. İkisi de verilen görevleri en iyi şekilde yapıyorlardı. Hem okulda hem... Son yaz tatili tekrar geldiğinde Efruz 17 yaşına girdi. Arsen ay olarak daha büyüktü. Bu  yüzden bazen dalgasını geçer, ona bebek muamelesi yapardı.  

    Bu yaz yapacakları en önemli görev vardı. Feray çocukları bu günün geleceğini bilerek yetiştirmişti. Efruz büyüdükçe içindeki kin de büyüyordu. Feray bunun farkındaydı fakat ona ihanet etmesinden korkmuyordu. Arsen ona bu kadar bağlanmışken birbirlerini kaybetmelerinden korkuyordu. Artık yapacak bir şey yoktu. Her şeyi akışına bırakmış, zamanın onları nereye götüreceğini bekliyordu.

   *Operasyon gününden önce*

Arsen:

-- 4 gibi malikaneden çıkmış olacağız.

Efruz:

-- Evet.

-- Bilgisayarı hazırladın mı?

-- Çoktan.

-- Takım kimde?

-- Silah takımı mı? A9 bölüğünde.

*Ortam sessizleşir*

-- Moralin bozuk gibi. İyi olduğuna emin misin? Yarın ki operasyon önemli unutma! Sonucu ölüm olabilir. Senle gitmeyi hiç istemiyorum ama sen olmadan olmuyor. Biliyorsun.

-- Hayır ya. Sadece yorgunum. 

-- Öyle olsun. 

Arsen, Efruz'u kolundan tutup kaldırdı, yatağına yatırdı ve üstünü örterken yavaşça ''İyi ki tanışmışız. Her tanen benim için yaratılmış gibi.'' sözlerini bir anlık cesaretle söyledi.

Efruz gözleri kapanırken Arsen'in dediklerini duyar gibi oldu. Aldırmadı. 

   Saat daha yeni 7'yi geçerken Arsen yarın için olan her şeyi kontrol etti. Eksik yoktu. Soğumuş havuzun kenarına oturdu. Efruz'u gerçekten seviyordu. Şimdiye kadar hep onun yanında olmuştu. 10 yılın her dakikası Efruz'a aşıktı. Ona diyecek kadar cesareti hiç bulamamıştı ama operasyondan yaşamış çıkarlarsa ona hemen diyecekti.

*02.03*

Efruz yatağından kalktı. Karanlığın içinde tokasını bulup saçlarını topladı. Yapması gereken ufak şeyler vardı ve bugün yapabileceği son gündü. Işığı açtı. Yıllardır dokunmadığı, dolabının köşesinde duran bir kutu... İçindeki kağıt babasının verdiğini not.