Öncelikle bu öylesine rahatlamak için yazdığım bir hikaye yinede okunursa çok mutlu olurum bir yerlerde pov falan paylaşmicayacağım.
.
Bilmiyorum kendimi anlayamıyorum hiçbişeyi anlatsam anlarlar mı beni?
Her gün bu cümleyi kuruyor, kendimden bıkmış şekilde uyanıyorum. Kendimi hiç sevemedim insanlar genelde iyi sessiz ve bazende hiç bişey olarak görürler.
Açıkcası ben kendimi tanımlayamıyorum bile. Her sabah rahatsız olacağımı bile bile gittiğim okuldaki ortamlarımda hiç bi zaman kendim olamadım.
Ortamım olduğuda şüpheli. Lafın gelişi söylüyorum.
Bu gün yine aynı şeyler aynı kişiler aynı olaylar olacağını bilerek okula hazırlandım.
Ben Han Jisung 18 yaşında lise son sınıfım derslerimle herşeyin düzeleceğini düşünür kendimi bile anlayamam sizede ne kadar anlatabildim bilemiyorum.
.
İnsanlar beni anlayamaz ama ben kendimi tanıdığım ve bildiğim için diğerlerinin düşüncesi pekde umrumda değil.
Sinirliysem sinirliyim neden anlamaya çalışmıyorsunuz insanlara karşı hep bir cephem var kimseye güvenemem hepsi birer oruspu çocuğu gibi geliyor bir kişi hariç en yakın arkadaşım hyunjin.
İnsanlar beni sinirli bir aptal olarak görüyor bilmem aptal değilim ama sinirliyimdir.
Ben Lee Minho 18 yaşında lise son sınıfım. Bugün yine aynı şeyler aynı kaoslaeın olacağını bilerek sadece yüzümü yıkıyıp okula doğru gidiyorum.
Bu tanıtım gibi bi bölümdü.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
And You Still Don't Understand //minsung
Teen FictionHan içine kapanık, asosyal, özgüvensiz ve kendini sevmeyen biriydi minho ise;alaycı, herşeye sinirlenen, azda olsa psikopat bir çocuktu bu iki çocuk birbirlerinin her türlü sıkıntısını giderdiler onlar birbirleri için vardı.Yinede birbirlerini tamam...