Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
0.1'
•
"antrenman planınızı hazırladım,Bay Sae. buyurun,kahvaltınızı ederken göz atmalısınız çünkü ben bu gün boyunca yanınızda olamayacağım ancak antrenman planınızı dün geceden hazırladım. orda neler yapacağınız ve günün planı yazılı."
sıcak ve acı kahvesinden bir yudum daha alırken plana göz atıyordu,her sabah ona yapması gerekenlerin,onunla görüşmek isteyen insanların,o gün hangi antrenörlerle beraber çalışacağının planının yazılı olduğu bir rapor hazırlardım. şu anda onun evindeydik,onun kahvesini ve kahvaltısını ben hazırlamıştım. henüz yeni uyandığından uyuşmuş ve kızarmış göz kapaklarıyla kahvesini yudumluyordu.
"bu gün neden yanımda olmayacaksın,hm? sebebi ne?" boğuk bir ses tonuyla mırıldandı,beni kalçalarımdan kavrayarak yanına aldı ve tek avucunu bir yandan raporu incelerken kalçalarıma bastırıp onları okşadı. buna her ne kadar alışkın olsam da,kalp atışlarım bu ani hareketle hızlanmıştı.
"size anlatmış olmalıyım,bu gün hastane randevum var Bay Sae."
avuçları kısa eteğimin altından iç çamaşırıma ulaştığında kalp atışlarım daha da hızlandı,her sabah bana bunu yaşatmak zorunda mıydı bu adam? yanaklarım ısınıyordu,utandığımdan değil yalnızca onun okşamaları beni mayıştırdığı içindi. "bunu hatırlamıyorum." iç çamaşırımla oynuyordu,onu kalçalarımın arasına soktuğunda nerdeyse olduğum yerde sıçrayacaktım. "bundan sonra hastane randevularını mesai saatlerinden sonrasına al,anlaşıldı mı? bu yapman gerekenleri aksatman için bir bahane değil."
kalçalarımı okşamayı bırakmıyordu,beni baştan çıkaran ve aynı zamanda canımı sıkan şeyse bana asla aldırmayıp hala raporlara odaklanmış olmasıydı. "her zaman randevu bulamıyorum Bay Sae,beni maruz görün efendim."
"umrumda değil." çıplak tenim onun avucunun arasında sıkıştı. "randevunu ertele,bu gün yoğun olacak ve sen bana lazımsın. daha çalışkan olmayı dene,asistan."
kaşlarım çatılırken anlamayarak ona baktım,aslında onun umursamaz davranışlarına alışkındım. beni aşağılamaktan gerçekten çok hoşlanıyordu ve bu yalnızca yatakta yaşadığımız o anlarda değil,normal hayatımızda da böyleydi. nasıl olsa,bana neden hastane randevum olduğunu sormayacak kadar umursamaz bir adamdı o. hala okşamaları mayışmamı sağlasa da,duygularımı korumaya çalışarak ona baktım. "ama randevu bulmam çok zo-"
"sana umrumda olmadığı hakkında ne söyledim? o aptal randevuyu ertele,bana hizmet etmekten daha mühim bir konun olamaz asistan. bunu aklına kazımanı sana defalarca söylememe rağmen hala anlayamıyor musun?"
