Dünyadan Uzak "Sonsuz olan biz değiliz, aşkımız"

Birinci Bölüm: Yalnızlıktan Hep...

Herkese selam.

Hesabımdaki üçüncü kurgu ama tek bana ait değil.

Bir arkadaşımla ortak hazırlıyoruz. Onun fikriydi bu, beraber kağıda dökeceğiz.

Başladığınız tarih:

Bölüm şarkımız: N'aptığını bilmesem de (BLOK3)

Bölüm emojimiz: 💅

İyi okumalar...

---------------------------------------------------

Saçımı dağınık topuz yapmış ve alelacele evden çıkmıştım.  Daralıyordum evin içinde. Boğuluyordum sanki...

Sokakta bitik bir halde yürürken yanağımdan süzülen yaşlar boynumu da ıslatıyordu. Nereye gideceğimi düşünmeden çıkmıştım ama ayaklarım beni klasik yerime zaten götürürdü. 

Ölüm kıyısı...

Yaklaşık 10 dakika yürüdüm ağlayarak. Sonunda gelmiştim. Kendimi denizin kıyısına bırakıp göğü izledim. Masmavi gökyüzünü , sımsıcak güneşi... Kapattım gözlerimi, dinledim denizin dalgalarının melodisini.

Yanıma bi kişinin uzandığını hissettim. Kumlar ses çıkarmıştı azgınca, öfkeli olmalı her kimse. Gözlerimi yavaşça açarken kafamı sağa çevirdim.

20-25 yaşlarında, kumral saçlı, buğday tenli , kilolu olmayan yapılı bir adamdı. O da benim gibi gökyüzünü izliyordu. Çekinerek konuştum.

"Selam." dedim yüzüne bakarak. O da yüzünü bana çevirerek gözlerini  yüzümde gezdirdi. 

"Selam." dedi. Onun sesi benim aksime  gayet netti.

"Feride ben." Sanırım yalnızlıktan önüme gelen ilk insanla arkadaş olmaya çalışıyordum. Ama napayım ki... 

"Ahmet ben de." dedi gülümseyerek. Ben de gülümsedim ona.

"Dertlisin sanırım. Burayı herkes bilmez, genelde acılı insanlar boş boş dolanırken keşfeder." demişti gözleri gözlerime değerken.

"Yani... Öyleyim." dedim .

"Kim ne yaptı? Arkadaşın, kardeşin, annen / baban?" diye sorunca burukça gülümsedim.

"Keşke olsa da yapsalar... Yalnızlıktan hep." dediğimde ilgisini çekmiş olacak ki yüzü ciddileşti.

"Sadece merakımdan soruyorum. Ne oldu onlara? Öldüler mi?" demişti çekinerek. Rahatsız olacağımı düşünmüş olmalı.

" Çekinme... Zaten anlatacak kimsem olmadığı için bulduğum ilk kişiye anlatırım." derken sonunda hafif gülmüştüm. O da benim tavrımı görünce rahatlamıştı.

"11 yıl önce... Ben daha 9 yaşımdaydım. En yakın arkadaşım, onun ailesi ve benim ailem tatile gidecektik. Anne babalarımız da arkadaştı, çok eğleniyorduk. Benim bir ablam ve erkek kardeşim, onun bir abisi vardı. Abisi 15, benim ablam 11 yaşındaydı. Efe Can yani kardeşim de 6.Ergen olduklarından bizle pek takılmazlardı yani. Efe Can da küçük olduğundan. Çok eğleniyorduk, güle eğlene gidiyorduk. Böyle büyük mafya arabaları olur ya onlardan kiralamıştık. Tek arabaya sığalım diye. Bir anda karşımıza kocaman bir kamyon çıktı. Karanlığa gömüldüm sonra... Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Kolumda ve bacağımda alçı vardı. Hemen doktora sordum. Sadece arkadaşım, abisi ve ben sağdık. Psikolojimiz çok kötüydü. Kaç psikologla görüştük bilmiyorum. Sonra..." gözlerim dolmuştu, ağlayacaktım galiba. Ahmet de yüzünde garip bir ifadeyle beni dinliyordu.