Licht en duisternis | Mabbie

De eerste stap

De dagen na hun emotionele gesprek verliepen anders voor zowel Robbie als Matthy. Er hing een nieuw soort hoop in de lucht, maar ook een voelbare spanning. Het was alsof ze op een dunne draad balanceerden, ieder moment konden vallen maar ook de mogelijkheid hadden om naar de andere kant te komen.

Matthy merkte dat Robbie zijn belofte serieus nam. Hij had op het werk een lijstje gemaakt van therapeuten in de buurt en was begonnen met bellen om afspraken te maken. Het was een moeizaam proces; elke keer als Robbie de telefoon oppakte, voelde het alsof hij een enorme berg moest beklimmen. Maar hij deed het. Hij maakte een afspraak voor een intakegesprek en de dag van de afspraak naderde snel.

Op de ochtend van het gesprek was Robbie zichtbaar nerveus. Hij had nauwelijks geslapen en zijn handen trilden toen hij zijn ontbijt probeerde te eten. Matthy deed zijn best om hem gerust te stellen, maar wist dat Robbie deze stap zelf moest zetten.

"Het is oké om zenuwachtig te zijn," zei Matthy zachtjes terwijl hij tegenover Robbie aan de keukentafel zat. "Dit is een grote stap, en het is normaal om je zo te voelen. Maar weet dat je dit niet alleen doet. Ik ben er voor je, altijd."

Robbie knikte, maar de angst in zijn ogen was duidelijk zichtbaar. "Ik weet het, Matthy. Ik ben gewoon bang dat ik het niet goed kan uitleggen, dat ze me niet zullen begrijpen."

"Het is de taak van de therapeut om je te begrijpen," antwoordde Matthy. "Ze zijn getraind om te luisteren en te helpen, ongeacht hoe moeilijk het is om te praten. Het belangrijkste is dat je eerlijk bent over wat je voelt."

Robbie zuchtte diep en keek naar zijn handen. "Ik zal mijn best doen."

Die middag vertrok Robbie naar zijn afspraak. De rit naar de praktijk voelde lang en zenuwslopend. Zijn gedachten tolden, hij twijfelde aan alles. Maar toen hij eindelijk voor het gebouw stond, nam hij een diepe ademhaling en stapte naar binnen.

De wachtruimte was rustig, met zachte muziek op de achtergrond en comfortabele stoelen. Robbie meldde zich bij de receptie en nam plaats, zijn hart bonsde in zijn borst. Hij voelde zich kwetsbaar en bang, maar hij wist dat dit een noodzakelijke stap was.

Na een paar minuten werd hij geroepen door een vriendelijke vrouw met een warme glimlach. "Robbie? Kom je mee?"

Robbie stond op en volgde haar naar een rustige, uitnodigende kamer. De muren waren in zachte kleuren geverfd en er stonden comfortabele stoelen tegenover elkaar. Een groot raam liet het daglicht binnen, wat een kalmerende sfeer gaf aan de ruimte.

"Ik ben Dr. Van Dijk," zei ze terwijl ze ging zitten. "Laten we het rustig aan doen vandaag. Dit eerste gesprek is vooral om elkaar te leren kennen en om te begrijpen wat je hier brengt."

Robbie knikte en ging zitten, zijn handen in zijn schoot gevouwen. "Ik... ik weet niet echt waar ik moet beginnen."

"Dat is helemaal oké," antwoordde Dr. Van Dijk geruststellend. "Waarom begin je niet met te vertellen wat je vandaag hier bracht? Wat is er aan de hand in je leven dat je voelt dat je hulp nodig hebt?"

Robbie slikte en begon te praten. Eerst aarzelend, maar naarmate de minuten verstreken, kwamen de woorden gemakkelijker. Hij vertelde over zijn gevoelens van wanhoop en verdriet, over zijn constante vermoeidheid en het verlies van interesse in dingen die hij ooit leuk vond. Hij sprak over de nachten waarin hij niet kon slapen, zijn gedachten die in donkere spiralen ronddraaiden. En hij vertelde over Matthy, hoe hun relatie onder zijn mentale toestand leed.

Dr. Van Dijk luisterde aandachtig, zonder te onderbreken, haar ogen vol begrip en medeleven. Toen Robbie klaar was, nam ze even de tijd om zijn woorden te laten bezinken voordat ze sprak. "Dank je dat je dit met me hebt gedeeld, Robbie. Het klinkt alsof je al een lange tijd worstelt met deze gevoelens. Het is belangrijk om te weten dat je niet alleen bent en dat er manieren zijn om je beter te gaan voelen."

Robbie knikte, zich iets opgeluchter voelend nu hij zijn verhaal had kunnen delen. "Maar hoe? Ik voel me zo verloren. Ik weet niet waar ik moet beginnen."

Dr. Van Dijk glimlachte geruststellend. "We zullen het stap voor stap aanpakken. Het eerste wat ik je wil laten weten, is dat het oké is om je zo te voelen. Je bent niet zwak of gebroken omdat je worstelt met depressie. Het is een ziekte, net als elke andere, en er zijn behandelingen die kunnen helpen. We zullen samen een plan maken dat werkt voor jou."

Ze legde uit wat de volgende stappen zouden zijn: regelmatige gesprekken om zijn gevoelens en gedachten te verkennen, mogelijke medicatie om de chemische onbalans in zijn hersenen aan te pakken, en technieken om zijn slaap en dagelijkse routine te verbeteren. Robbie voelde een sprankje hoop. Het was nog een lange weg te gaan, maar voor het eerst in lange tijd voelde hij dat er een pad voor hem uitgestippeld was.

Toen het gesprek ten einde kwam, voelde Robbie een mengeling van opluchting en vermoeidheid. Het was zwaar geweest om zijn ziel bloot te leggen, maar het voelde ook als een bevrijding. Hij bedankte Dr. Van Dijk en liep naar buiten, de frisse lucht voelde als een nieuwe start.

Thuis wachtte Matthy met spanning op zijn terugkeer. Toen Robbie de deur opendeed, zag Matthy meteen dat er iets veranderd was. Robbie's houding was iets minder beladen, zijn ogen iets helderder.

"Hoe ging het?" vroeg Matthy, zijn stem vol bezorgdheid en hoop.

Robbie glimlachte zwakjes. "Het was moeilijk, maar het voelde goed om te praten. Ze lijkt echt te begrijpen wat ik doormaak. Er is een plan, en dat geeft me hoop."

Matthy voelde een golf van opluchting. Hij stapte naar voren en omhelsde Robbie stevig. "Ik ben zo trots op je. Dit is een grote stap, en ik weet dat het niet gemakkelijk was."

De weken die volgden, brachten een nieuwe routine in hun leven. Robbie ging regelmatig naar zijn therapieafspraken en begon langzaam te werken aan de technieken en oefeningen die Dr. Van Dijk hem had gegeven. Het was geen makkelijke weg. Er waren dagen waarop hij zich nog steeds diep in de put voelde, maar de frequentie van die dagen leek langzaam af te nemen.

Matthy stond aan zijn zijde, geduldig en ondersteunend. Hij merkte de kleine veranderingen op: Robbie's eetlust kwam terug, hij begon weer wat gewicht aan te komen, en er waren momenten waarop hij leek te genieten van de kleine dingen, zoals een wandeling in het park of een goed gesprek. Ze begonnen weer plannen te maken, kleine uitstapjes die hen dichter bij elkaar brachten.

Op een zonnige zondagochtend, terwijl ze samen door het park wandelden, pakte Matthy Robbie's hand vast. "Ik zie echt verschil, Robbie. Je begint weer te stralen. Het gaat niet altijd perfect, maar ik ben zo trots op hoe ver je al gekomen bent."

Robbie kneep zachtjes in zijn hand en glimlachte. "Dank je, Matthy. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar met jou aan mijn zijde voelt het alsof ik dat kan doen. Dank je dat je altijd bij me blijft."

Ze liepen verder, hand in hand, wetende dat er nog veel uitdagingen zouden komen, maar ook dat ze samen sterk waren. De eerste stap was gezet, en dat gaf hen beide de kracht om door te gaan.