Licht en duisternis | Mabbie

Innerlijke strijd

De dagen gingen in een waas voorbij voor Robbie. Elke ochtend werd hij wakker met een zwaar gevoel in zijn borst, alsof er een gewicht op zijn ziel drukte dat hij maar niet van zich af kon schudden. De façade die hij voor Matthy en Dr. Van Dijk ophield, begon hem steeds meer uit te putten. Het werd steeds moeilijker om zijn ware gevoelens te verbergen, vooral nu zijn gedachten een gevaarlijke wending begonnen te nemen.

Robbie had altijd gedacht dat hij zijn depressie onder controle kon houden, dat hij sterk genoeg was om er doorheen te komen met de hulp van Matthy en therapie. Maar nu begonnen de donkere gedachten hem te overspoelen. Ze kwamen steeds vaker voor, vooral 's nachts wanneer hij alleen was met zijn gedachten. Het was alsof de duisternis in zijn geest hem langzaam opslokte, en hij kon geen uitweg meer vinden.

Op een avond, nadat Matthy in slaap was gevallen, zat Robbie op de rand van het bed, starend naar de schaduw op de muur. De gedachte aan de dood was er sluipend in geslopen, eerst als een vluchtig idee, maar nu als een constante metgezel. Hij vroeg zich af of de wereld beter af zou zijn zonder hem, of Matthy beter af zou zijn zonder de last van zijn ziekte.

"Misschien zou het makkelijker zijn," fluisterde hij zachtjes tegen zichzelf, zijn stem nauwelijks hoorbaar in de stille kamer. Hij schrok van zijn eigen woorden, maar kon de gedachte niet loslaten. Het voelde als een manier om de pijn te beëindigen, om de constante strijd te stoppen. Hij wist dat het verkeerd was, maar de aantrekkingskracht van een permanente oplossing leek onweerstaanbaar.

Overdag, in het bijzijn van Matthy, deed Robbie zijn best om normaal te lijken. Hij glimlachte, lachte om grapjes, en deed zijn best om de dagelijkse routine vol te houden. Matthy leek opgelucht door Robbie's ogenschijnlijke vooruitgang, en Robbie haatte zichzelf om de leugen die hij in stand hield. Maar hij kon het niet aan om Matthy de waarheid te vertellen, om hem te belasten met de diepte van zijn wanhoop.

Tijdens zijn volgende sessie met Dr. Van Dijk, voelde Robbie een knoop in zijn maag. Hij wilde haar vertellen over de suïcidale gedachten die hem kwelden, maar de woorden bleven steken in zijn keel. Hij wist niet hoe hij het moest zeggen zonder haar teleur te stellen, zonder haar te laten zien hoe diep hij gezonken was.

"Hoe gaat het vandaag, Robbie?" vroeg Dr. Van Dijk, haar blik zorgzaam en attent.

"Het gaat wel," loog Robbie, zijn stem schor. "Ik heb wat ups en downs, maar ik probeer positief te blijven."

Dr. Van Dijk knikte, zich bewust van de complexiteit van zijn situatie. "Het is goed om eerlijk te zijn over je gevoelens, zelfs als het moeilijk is. Is er iets specifieks waar je over wilt praten?"

Robbie voelde een golf van angst door zich heen gaan. Hij wist dat dit het moment was om de waarheid te vertellen, maar hij kon het niet. Hij wilde haar teleurstelling niet zien, wilde niet dat ze Matthy zou vertellen hoe erg het werkelijk was. "Nee, niet echt," zei hij uiteindelijk, zijn ogen op de grond gericht. "Gewoon de gebruikelijke worstelingen."

"Het is belangrijk om je gevoelens te delen, Robbie. Het helpt om ze uit te spreken, zodat we er samen aan kunnen werken," moedigde Dr. Van Dijk aan.

Robbie knikte zwijgend, zijn innerlijke strijd verbergend. Hij bedankte haar aan het einde van de sessie en verliet het kantoor met een gevoel van overweldigende isolatie. Hij wist dat hij hulp nodig had, maar de schaamte en angst hielden hem tegen. De suïcidale gedachten werden steeds sterker, en hij voelde zich meer en meer gevangen in zijn eigen geest.

Thuis probeerde Robbie zijn normale routine vol te houden. Hij at met Matthy, keek samen televisie, en deed zijn best om aanwezig te zijn. Maar de donkere gedachten lieten hem niet los. Hij begon nachten door te brengen met het staren naar de flessen medicijnen in de badkamer, zich afvragend of ze hem de rust zouden kunnen geven die hij zo wanhopig zocht.

Op een avond, terwijl Matthy bezig was in de keuken, liep Robbie naar de badkamer en sloot de deur achter zich. Hij staarde naar zijn spiegelbeeld, naar de man die hij nauwelijks herkende. Zijn ogen waren dof, zijn gezicht bleek en vermoeid. Hij voelde zich een schaduw van zichzelf, verloren en zonder hoop.

Hij opende het medicijnkastje en pakte een flesje slaappillen. Zijn handen trilden terwijl hij het flesje opende en naar de pillen staarde. Het zou zo makkelijk zijn, dacht hij. Een paar pillen, en de pijn zou ophouden. Hij kon eindelijk rust vinden.

Maar toen dacht hij aan Matthy, aan zijn lieve glimlach en onvoorwaardelijke liefde. Hij kon het niet aan om hem achter te laten, om hem de pijn van zijn verlies te laten voelen. Maar tegelijkertijd voelde hij zich zo wanhopig en gevangen dat hij geen andere uitweg zag.

Robbie sloot zijn ogen en probeerde diep adem te halen. Hij moest sterk zijn, moest een manier vinden om deze gedachten te overwinnen. Hij zette het flesje terug in het kastje en sloot het met een klap. Hij zou deze strijd niet alleen kunnen winnen, maar hij kon het ook niet aan om Matthy de waarheid te vertellen.

Die nacht lag Robbie weer wakker, zijn gedachten een wirwar van wanhoop en schuldgevoel. Hij wist dat hij hulp nodig had, maar hij voelde zich zo geïsoleerd en bang. Hij moest een manier vinden om door deze donkere periode heen te komen, maar hij wist niet hoe.

De volgende ochtend probeerde Robbie opnieuw de dag te beginnen met een glimlach. Hij begroette Matthy met een kus en deed zijn best om normaal te lijken. Maar de donkere gedachten bleven in zijn achterhoofd, een constante herinnering aan de strijd die hij voerde.

Elke dag werd een gevecht om te overleven, om door te gaan ondanks de duisternis die hem overspoelde. Robbie wist dat hij sterk moest zijn voor Matthy, maar hij voelde zich steeds zwakker worden. De suïcidale gedachten werden steeds sterker, en hij wist niet hoe lang hij ze nog kon weerstaan.

Maar ondanks alles, bleef hij doorgaan. Hij bleef lachen, blijven praten, en bleef proberen. Want diep van binnen hoopte Robbie dat hij ooit de kracht zou vinden om de waarheid te delen, om echte hulp te zoeken, en om een manier te vinden om te leven zonder de constante pijn en wanhoop. Tot die tijd bleef hij vechten, elke dag opnieuw, voor zichzelf en voor Matthy.