Zeynep eşarbını düzeltirken tekrar aynada ki yansımasına baktı. Hâlâ olanlara inanamıyordu. Ömrü boyunca hayalini kurduğu okulunun ilk günüydü ama sanki bir yanını eksik gibi hissediyordu. Aylar önce yaşanan o eziyet dolu bir haftayı hatırlayınca içi ürperdi. Vahit'in şeytanın bile aklına gelmeyecek tuzağı, annesinin iftiraya kurban edilişi, kızlarla birlikte hapsedildikleri belirsizlik. Ve Cüneyd... Cüneyd'in Zeynebin o perişan halini bile idrakine mani olan o ruh hali. Sanki ruhu bedeninden çıkmış bir ceset gibiydi. Bazen sert çoğu kez merhametle bakan gözleri bir sonsuzluğa bakar gibiydi...
