Metro'daki Hayat

Bölüm 1.

Bir yaz günü her zamanki gibi işe gitmek için metroya bindim. Hava çok sıcakdı, metrodan adeta buhar çıkıyordu. Metronun stasyona varmasına 10 dakika kalmışdı. Kulaklığım vardı, müzik dinliyordum. Her kes çok rahatdı. Birden bir şeyler ters gitmeye başladı ve her kes ayağa kalkmaya ve etrafa bakmaya başladı. Ne olup bittiğini anlamıyordum. Kulaklığımı çıkardım. Her yerden ağlama sesleri geliyordu, tren durmuştu, yangın kokusu geliyordu. Sanırım bir şeyler yolunda değildi. Evet, hiç bir şey yolunda değildi! Tren adeta yanıyordu. Ve makinist hiç bir şey yapmıyordu. Kapıların açılmasını bekliyorduk, çok fazla ses vardı. Peki neden makinist hiç bir şey yapmıyordu?! Sonra çok güçlü bir ses geldi sanki bir şeyler patladı.  Ama kapıları açmayı başardık. Kapıdan çıkdık. Her yer karanlıkdı, çok sıcakdı, çok fazla kişi vardı, sesler.. Sonra trenin çok hızlı gitmesi sonucu tekerlerin sıcak hava ile birleşip yangına sebep olduğunu öğrendik. Peki makinist neredeydi? Öne giden insanlar stasyondaki insanlardan yardım alarak çıkmayı başardı, ama arka vagondakiler... evet maalesef, çok kişi hayatını kaybetti. Peki ben?! Oradan sonrasını hatırlamıyorum. Gözümü 2 ay sonra bir hastanede açdım. Tüm yakınlarım oradaydı. Peki sonra ne oldu? Tam 34 kişi hayatını kaybetmişti. Ne çok kişi yaralıydı ben dahil.. Ve bir haber aldım. Ben orada hayatımı kaybetmek üzereyken makinist hayatımı kurtarmış. Ama beni kurtarmak isterken kendisi çok ağır yaralanmış, 1 ayağını kaybetmişti. Peki şimdi nasıl yaşayacağım?diye düşünürken uykuya dalmışım.
6 ay sonra....
Trene binmek için metroya bindim. O oradaydı...
- "Murat..." dedim, sesi titreyen bir sesle.
O da bana baktı, gözlerinde hem acı hem de bir parça umut vardı.
- "Gülce," dedi, "Seni gördüğüme sevindim. İyi misin?"
- "Sayende iyiyim," dedim, gözlerim dolarak. "Ama sen? Sen nasılsın?"
Murat derin bir nefes aldı. "Zor oldu, ama iyiyim. Yaşamak için bir sebep buldum," dedi. "Senin hayatta olman benim için en büyük teselli."
O an, hayatımızın nasıl değiştiğini ve birbirimize ne kadar bağlı olduğumuzu hissettim. Bu olay bizi ayırmak yerine daha da yakınlaştırmıştı. Her şeyin nasıl başladığını, nasıl bittiğini ve nasıl devam edeceğini bilmiyorduk ama bir şey kesindi: Artık hayatımız bir daha asla aynı olmayacaktı.
1.BÖLÜM SONU...