Metro'daki Hayat

Bölüm 3.

O akşam, Murat'la buluşmak için heyecanlıydım. İş çıkışında metrodan inip, Murat'ın belirttiği kafeye doğru yürüdüm. İçeri girdiğimde, Murat zaten oradaydı ve beni gördüğünde gülümsedi. Ona doğru yürüdüm ve masaya oturdum.

- "Merhaba Gülce," dedi. "Nasılsın? Bugün nasıldı?"

- "Merhaba Murat," dedim. "İyiyim, günüm yoğun geçti ama seni görmek güzel."

Garson gelip siparişlerimizi aldıktan sonra, sohbetimize başladık. İlk başta genel konulardan bahsettik, iş, günlük hayat ve hobilerimiz. Ama sonra konuşma daha derinleşti.

- "Gülce," dedi Murat birden ciddileşerek. "O gün, yani kazanın olduğu gün, hayatımın en zor günüydü. Ama aynı zamanda, seni kurtarabilmiş olmak, hayatta bazı şeylerin ne kadar değerli olduğunu fark ettirdi."

Bu sözler beni derinden etkiledi. Murat’ın gözlerinde o anların izlerini görüyordum.

- "Murat," dedim, "O gün yaşadıklarımız her ikimiz için de zor bir sınavdı. Ama birbirimize destek olarak bu zor günleri atlatacağız. Senin cesaretin olmasaydı, burada olamazdım."

Murat bir an durdu ve sonra içten bir şekilde gülümsedi. "Gülce, belki de bu yaşadıklarımızın bir sebebi var. Belki de bu olay bizi daha güçlü yapacak."

Bu sözlerle birlikte, geleceğe dair umutlarım arttı. Konuşmamız ilerledikçe, hayatlarımızın nasıl kesiştiğini ve birbirimize nasıl destek olabileceğimizi düşündük. Murat, gelecekte metroda güvenlik konularında çalışmak istediğini ve bu konuda nasıl bir fark yaratabileceğini anlattı.

- "Güvenlik konularında gerçekten değişim yaratabileceğini düşünüyorum," dedim. "Senin gibi birine ihtiyaç var."

- "Umarım," dedi Murat. "Sadece insanların güvenliğini sağlamak istiyorum. Kimsenin bizim yaşadıklarımızı yaşamasını istemem."

Konuşmamızın sonunda, zamanın nasıl geçtiğini fark etmedik. Kafe kapanma saatine yaklaşıyordu ve biz hala konuşuyorduk.

- "Sanırım kalkma vakti geldi," dedim, hafif bir tebessümle.

- "Evet," dedi Murat, "Ama bu konuşma bana gerçekten iyi geldi. Teşekkür ederim Gülce."

- "Ben de teşekkür ederim Murat," dedim. "Yarın tekrar görüşürüz, değil mi?"

- "Elbette," dedi Murat. "Yarın görüşürüz."

Kafeden çıkarken, Murat’ın yanında yürüdüm. O an, sadece metroda karşılaşan iki yabancı değildik. Yaşadığımız zorluklar bizi birbirimize bağlamıştı ve şimdi birlikte yeni bir başlangıç yapıyorduk. Gelecek belirsizdi ama birlikte olduğumuz sürece, her şeyin üstesinden gelebileceğimizi biliyordum.

3. BÖLÜM SONU.