အရှင့်အလိုကျ

အပိုင်း၂

အရှင်မအလိုကျ အပိုင်း၂

ကြီးကျယ်ခန်းနားလွန်းလှသည့် နန်းဆောင်ကြီးတစ်ခုအတွင်းတွင် စားပွဲခုံကိုလက်ဖြင့်တောက်နေသည့်အသံသာကြီးဆိုးနေခဲ့သည်။

"အမတော်"

"မခေါ်နဲ့ ကျွန်ုပ်က သင့်အမတော်အဖြစ်မရှိဝင့်ပါဘူး။စစ်သူကြီး နောင်လွန်ရှိန် "

ကန့်လန့်ကာနောက်ကွယ်မှ ရေးရေးလေးသာမြင်ရသည့် အမျိုုးသမီးကိုကြည့်၍ သူ့မျက်လုံးတွေပူလောင်လာခဲ့သည်။သူ့ရဲ့အမတော် အိမ်ရှေ့စံနဲ့လက်ဆက်ခဲ့တဲ့ သူမြတ်နိုးရတဲ့အမတော်။ခနဲ့သလို လိုစကားများကိုမကြားဟန်ပြုကာ ထရပ်၍ ကန့်လန့်ကာကို ဓားဖြင့် အလည်မှပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ထိုအခါမြင်လိုက်ရသည့် စူးရှနေသည့် မျက်ဝန်းညိုညိုလေးတွေမှာ မျက်ရည်စများရစ်တိုင်းလို့။

"မငိုပါနဲ့ "

"မင်းလို သစ္စာဖောက်အမျိုုးယုတ်တစ်ယောက်ကို ကျွေမွးပြုစုခဲ့မိတဲ့ ကျွန်ုပ်ကိုကျွန်ုပ်သနားလွန်းလို့ပါ။"

လက်ထဲမှဓားကို တင်းနေအောင်ဆုတ်ကိုင်လိုက်မိတာကြောင့် လက်ထိပ်များဟာ ဖြူဖျော့သွားခဲ့သည်။သူဘာမှားလို့လဲ။ကလေးရောလူကြီးတွေရောရဲ့ ဝိုင်းဝန်းအပယ်ခံထားရတဲ့ သူ့ကို အလင်းရောင်ထဲထွက်ခွင့်ပြုခဲ့တဲ့သူ့နတ်သမီး။ချစ်ခင်တဲ့ မြက်ဝန်းလေးတွေဖြင့်ကြည့်ကာ နောင်ငယ်လေးလို့ခေါ်တတ်တဲ့ လူသားတစ်ယောက်ထဲအပိုင်လိုချင်မိယုံပါ။

"အွင်းး မင်းးး"

မိမိနှုတ်ခမ်းကို အတင်းဖိကပ်ကာနမ်းလိုက်တဲ့ နောင်ငယ်လေးကြောင့် ကျောပြင်ကို ထုရိုက်လိုကသော်ငြားမလွတ်ခဲ့။နှာသီးဝမှာ ရတဲ့သွေးနံ့များက သူ့ကို အံချင်ရန်စွမ်းဆောင်နေသလိုပင်။နှုတ်ခမ်းကို ထိတွေ့လာသည့် နူးညံ့လှသည့် လျှာဖျားလေးကြောင့် အတင်းဖိကာ ပိတ်ထားလိုက်မိသည်။သို့သော်လည်း ဆစ်ကနဲနာကျင်သွားသည့် ခံစားချက်ကြောင့် မသိလိုက်ပါဘဲ နှုတ်ခမ်းများကို ဖွင့်ဟလိုက်မိသည်။

"အ့ အွင်းး ဟင်းးး အ့"

နူးညံ့လှနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုသူမက်မောတယ်။ခပ်ဖျော့ဖျော့၇နေသည့် ကိုယ်သင်းနံ့လေးကိုသူနှစ်သက်တယ်။လျှာဖျားလေးတိိုးဝင်သွားတော့ ရှောင်ကာ ပြေးသွားတဲ့ လျှာဖျားလေးမှာ ချစ်စဖွယ်။ဦးခေါင်းနောက်ဖက်မှ ထိန်းကိုင်လိုက်ကာ အမိအရဖမ်းဆုတ်မိတော့ စီးကျလာသည့်မျက်ရည်များကိုခံစားရသည်။သို့သော်သူမလွှတ်ပေးမိ သွေးကြောထဲမှ ထကြွလာသည့် လိုချင်တတ်မတ်မှုများကြောင့် မှိတ်ထာသည့် သူ့မျက်လံုးများတွင် မီးတောက်လေးများထကြွနေခဲ့သည်။