Overval op de Nederlandse Bank

Naar de schuilplaats

De ochtend brak aan terwijl Joost en Daan zich door de verlaten straten van Amsterdam haastten, hun blik op de lege straten gericht. Ze hadden de metro verlaten op een afgelegen station aan de rand van de stad en waren nu op weg naar hun tijdelijke schuilplaats.

"Ik denk dat het hier moet zijn," zei Joost, terwijl hij naar een oud appartementencomplex wees dat uitkeek op een rustig kanaal.

Daan knikte instemmend. Ze liepen naar binnen en klommen de versleten trappen op naar de bovenste verdieping. Bij een oude, houten deur bleven ze staan.

Joost haalde een sleutel uit zijn zak en opende de deur. Ze stapten naar binnen in een kleine, maar knusse studio. Het meubilair was schaars, maar er was genoeg ruimte om te rusten en na te denken over hun volgende zetten.

"We hebben het gehaald," zei Daan, zijn stem gevuld met zowel vermoeidheid als opwinding.

Joost knikte terwijl hij de tassen op de grond liet vallen. "Ja, we hebben het gehaald. Maar we moeten voorzichtig zijn. De politie zal ons blijven zoeken."

Ze gingen aan tafel zitten en begonnen de buit te verdelen. Het geld was een bewijs van hun moed en slimheid, maar het was ook een last die ze moesten dragen. Ze moesten een manier vinden om het geld te verbergen en te beschermen, zodat ze hun vrijheid konden behouden.

Na een tijdje van stilte keek Joost naar Daan en glimlachte. "We hebben het goed gedaan, vriend. Dit is pas het begin."

Daan glimlachte terug, de spanning van de achtervolging begon langzaam van hem af te glijden. "Ja, dit is pas het begin. We hebben nog een lange weg te gaan, maar samen kunnen we alles aan."

Ze stonden op en klonken met een fles champagne die ze hadden gevonden in een kast. De bubbels sprankelden als een viering van hun overwinning en een toost op de toekomst die voor hen lag.

Die nacht sliepen ze in shifts, op hun hoede voor elke verdachte beweging of geluid buiten. Maar ze wisten dat ze elkaar konden vertrouwen, dat hun vriendschap en vastberadenheid hen zouden helpen om door te zetten, wat er ook gebeurde.

Terwijl de zon onderging en de stad in de schemering gehuld werd, keken Joost en Daan uit over het kanaal. Hun schuilplaats bood hen veiligheid, maar ook een moment van reflectie. Ze wisten dat de strijd nog niet voorbij was, maar voor nu zouden ze genieten van hun succes en zich voorbereiden op de volgende fase van hun avontuur.