Overval op de Nederlandse Bank

Verkenning

De zon was net ondergegaan en de straten van Amsterdam begonnen langzaam te verstillen. Joost en Daan bevonden zich in een smalle steeg, schuilend in de schaduwen. Het was de perfecte tijd om hun eerste verkenning van de Nederlandse Bank te beginnen. Met een snelle blik naar zijn vriend knikte Joost. Daan leidde de weg.

Ze hadden wekenlang elke centimeter van het gebouw bestudeerd via satellietbeelden, plattegronden en informatie die Joost van binnenuit had verzameld. Maar niets kon op tegen een persoonlijke inspectie. Gewapend met kleine camera's, zaklampen en notitieboekjes, waren ze klaar om elk detail in zich op te nemen.

Daan liep voorop, zijn militaire training duidelijk zichtbaar in zijn stille, soepele bewegingen. Hij kende de regels van observatie: stil zijn, opgaan in de omgeving, en altijd alert blijven. Joost volgde op de voet, zijn ogen en oren gespitst, op zoek naar alles wat ze mogelijk gemist hadden in hun voorbereiding.

Ze begonnen aan de achterzijde van het imposante gebouw. Hier bevond zich de personeelsingang, een minder bewaakte toegang die echter vaak door bewakingscamera's werd gemonitord. Joost maakte aantekeningen over de positie van de camera's, terwijl Daan de bewegingspatronen van de bewakers observeerde.

"Driedelige rotatie," fluisterde Daan, verwijzend naar het schema waarin de bewakers elke drie uur van positie wisselden. Joost knikte en schreef het op. Dit was essentiële informatie voor hun ontsnappingsplan.

Vervolgens trokken ze richting de zij-ingang, waar de meeste leveringen plaatsvonden. Hier viel hen op dat de beveiliging iets minder streng was, vooral tijdens de vroege ochtenduren. Joost maakte een mentale notitie: dit kon een mogelijke route zijn voor hun binnenkomst.

Toen ze de hoofdingang naderden, was het duidelijk dat deze route uitgesloten was. Hoogwaardige beveiligingssystemen, bewapende bewakers en de constante stroom van bezoekers maakten deze weg veel te riskant. Maar wat hen wel opviel, was de aanwezigheid van een ventilatiesysteem dat door het hele gebouw liep. Een mogelijke toegang voor iemand die klein en behendig genoeg was.

De volgende stop was het dak. Via een nabijgelegen gebouw bereikten ze het hoogste punt van de bank. Vanaf hier konden ze duidelijk de nooduitgangen en de noodladder zien die naar beneden leidde. Daan inspecteerde de structurele integriteit van het dak, terwijl Joost foto's maakte van elke mogelijke in- en uitgang.

"Dit kan werken," fluisterde Joost opgewonden. "Met de juiste timing en wat technische aanpassingen, kunnen we hier naar binnen."

De laatste stap van hun verkenning was het observeren van de routines binnenin. Via een verborgen camera die Joost eerder had geïnstalleerd, konden ze de bewegingen binnen in de gaten houden. Ze zagen waar het geld werd opgeslagen, hoe de kluizen werden bewaakt en welke beveiligingsmaatregelen er nog meer waren.

Nadat ze hun missie hadden voltooid, keerden ze terug naar hun schuilplaats. Daar, in de veiligheid van hun vertrouwde omgeving, begonnen ze het plan verder uit te werken. Elke observatie, elke aantekening, elke foto was een puzzelstukje dat hen dichter bij hun doel bracht.

Met een diepe zucht keek Joost naar Daan. "We kunnen dit echt doen, toch?"

Daan glimlachte zelfverzekerd. "Ja, dat kunnen we. Maar we moeten elke stap perfect uitvoeren. Er is geen ruimte voor fouten."

Terwijl de nacht dieper werd, bogen de twee vrienden zich over hun plannen. De verkenning van de bank was slechts het begin. Het echte werk moest nog beginnen.