"Kimsin sen?" salonumun ortasında duran yabancıya korku dolu gözlerle baktım.
Bu adam kimdi ve benim evimde ne yapıyordu?
Aramızdaki bir kaç adım mesafeyi sıfırlayarak tam önümde durdu. Uzun boyundan dolayı yüzünü bana doğru eğdiğinde ateş gibi ya...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
1.Ölüm Meleği
17.06.2024
Pencereden dışarı baktığımda hava kararmaya başlamıştı. Mesai saatimin sonuna yaklaşırken bilgisayarımı kapatarak çantama yerleştirdim. Bir mimarlık şirketinde iç mimar olarak çalışıyordum. İşimden memnundum ama patronumdan o kadar memnun olduğum söylenemezdi. Sinir bozucu, her şeye bir kulp bulan herifin tekiydi. Ayrıca işlerini doğru dürüst yapmadığınıda biliyordum. Onun yaptığı bir hata yüzünden bir çocuk ölmüştü. Bunu bir keresinde odasında bulduğum dosyaları incelerken görmüştüm.
Minik aynamı çantamdan çıkararak kendime baktım. Çikolata kahvesi kendinden dalgalı saçlarım ve perçemlerimle güzel görünüyordum. Kalın dudaklarım ve yüzüme uygun minik bir burnum vardı. Maskaramı çıkartarak kirpiklerimi kıvırdım. Ela gözlerim yorgunluktan bayık bur şekilde bakmaya başlamıştı. Bir an önce eve gidip dinlenmek istiyordum. Haftasonu geldiği için yarın işe gitmek gibi bir derdim de olmayacaktı.
Masamdan kalkıp son bir defa etrafımı kontrol ettikten sonra uzun koridoru yürümeye başladım. Çalışanlara iyi akşamlar dileyerek asansöre doğru ilerledim. Tuşa basarak asansörün yukarı kattan aşağıya inmesini beklerken koridorda duyduğum adım sesleriyle başım sola doğru döndü. Gelen patronum Amir beydi.
Harika, gün sonu onun yüzünü görmekle bitecekti.
Yanıma yaklaşarak yine o ukala gülümsemesini yüzüne takındı. "Menesa hanım, yine mesai saatinizi bir dakika bile geciktirmemişsiniz." diyerek kolundaki saatine baktı.
Bakışlarım asansörün kapısındayken, "Maaşıma bir etki etmediği sürece mesai saatlerinde çalışmayı düşünmüyorum Amir bey." diyerek umursamaz bir sesle konuştum.
Para önemli.
Asansörün kapıları açılırken elini öne doğru uzatarak geçmem için yol verdi. "Parayı fazla seviyorsunuz,Menesa hanım." gülerek konuştuğu sırada benim arkamdan asansöre binerek birinci kat tuşuna bastı. Asansörün kapısı aynalı olduğu için onu görebiliyordum. Bakışları ayna üzerinden bana değiyordu. Genç bir adamdı. Yakışıklı olduğu belliydi ama ben onu gördüğümde sadece tiksiniyordum. Ama diğer çalışanlar benimle aynı fikirde değildi. Her gördüklerinde salyaları akıyordu.
"Sizin için olduğu kadar benim için de önemli." diyerek konuştuğumda sert bir soluk bıraktım. Asansörün havası bozulmaya başlamıştı.
"Para için her şeyi yaparsınız yani?" tek kaşını kaldırarak sorduğu soruyla bu defa asansör aynasından değil doğruca bana dönerek bunu sormuştu.
