Odun bəy və Parlaq günəş

Gün 8

Gözümü açdım və ətraf qaranlıq idi. Sadəcə bircə dənə işıq yanırdı. Buralara niyə gəldim ? Məndən nə istəyirlər ? Bu suallar beynimi yeyirdi. Nəhayət bir səs gəldi:
-Ey ruslan. Səni mən gətirmişəm bura.
+Nə istəyirsən sən axmaq ?
-Təhqir etmə. Sən onsuzda öləcəksən. Son 2 gün.
+Nə ? Son 2 gün nədi ? Axı ad günümdə ölmək istəmirəm.
-Artıq əlimizdən gələn heçnə olmayacaq. Ad gününə keçiləcək günün 00:00 da öldürəcəyik səni. Son arzularını de həll edək.
+Billurəni gətirin mənə. Onu istəyirəm 2 günümdədə.
Qıraqdan səs gəldi. Billurənin səsi idi. Ağlayaraq dedi:
-Ruslan, çox üzrlü say. Mən məcbur oldum.
+İnanmıram sənə, sən çox yalançı insansan. Mənə əvvəlcə sevdiyini deyirdin. Sevən insan belə mi edir ? Budur mu sənin qürurun ? Budur mu sənin sevgin ? Hə ?
Ağlayaraq dedi:
-Həqiqətən məcbur qaldım. Sən mənə inanmırsan, ama həqiqətən məcburam.
+Yaxşı yaxşı. İnanmıram sənə. Bilirdim sevgi insanı yaralayır. Sevmirdim kimisə gül kimi həyatım var idi. Sən gəldin həyatıma. Düşündüm ki, həyatımda xoş günlər olacaq. Yalnızlığı itirəcəm deyə sevinirdim. Təəsüf ki, sözün əsl mənasında ad günümdə yalnızlığa gedəcəm. Bu da sənin təşəkkürün. Çox sağol
Sadəcə ağladığını duyurdum. Heçnə demirdi...