Bozuk Aile

1

İyi okumalar...

Herkesten nefret ediyorum. Bu sınıftakilerden, öğretmenlerden, kardeşlerimden, annemden, babamdan, tüm insanlardan nefret ediyorum. Bu dünyadan nefret ediyorum. Keşke ölsem.

"Sedefçim bu soruyu da sen çözmek ister misin?" para sen nelere kadirsin. Bu kadından da nefret ediyorum.

"Hayır."

"Peki. Eslem sen gel çöz." en çokta bu kızdan nefret ediyorum. Kendisi ikizim denen varlığın sevgilisi. Tencere yuvarlanmış kapağını bulmuş. İkisi de malın önde gideni.

Çalan zille beraber çantamı alıp çıktım sınıftan. Daha fazla bunlarla aynı ortamda kalırsam cinayet işlerdim. Hoş iyi fikirdi ama.

Gerizekalı ikizim ve şirinler şirini sevgilisi el ele bana doğru geliyolardı. İkizimle küçüklükten beri hiç anlaşamazdık. Fikirlerimiz hiç uymuyordu. Çokça kez kavga ediyorduk. Ve genelde bu kavgaları ben başlatıyordum.

"Bu aptal niye bizimle geliyor?"

"Sedef düzgün konuş." aynen canım sen dedin ya. "Seni ilgilendirmeyen şeylere de burnunu sokma."

Eve gelmiştik. Kimseyle muhattap olmadan odama çıkmak istiyordum. Tabi bu bizim evde ne mümkün. Her yerden insan çıkıyordu bu gerizekalı evde. Merdivenden çıkarken bunlardan biriyle çarpıştım. Bu merdivenden de nefret ediyorum.

"Düzgün yürüsene gerizekalı." kim olduğuna bakmadan odama çıktım. Aptal varlıklar.

...

Odamda müzik dinlerken kapım aniden açıldı. Gelen Eslem aptalıydı. Bu evde kapımı çalmadan girmeye cesaret edecek kimse yoktu. Çünkü ben biriyle kavga etmeye başladığımda asla susmam.

"Kızım sen gerizekalı mısın?" bendeki de soru.

"Üf yemeğe çağırıyorlar seni."

"Kapısız yerden çıkmış mal." omzuna çarpıp aşağıya indim. Tüm aile fertleri buradaydı. Arkamdan Eslem de indi.

Sinanla Serka'nın arasına oturdum. Gerizekalı Eslem benim yerime oturmuştu. "Bu salak niye gitmiyor?"

"Sedef düzgün konuş." canım babam korumacı tavrıyla konuştu.

"Yemedik kızı." yemek demişken masada en sevmediğim yemekler vardı. "Bunlar ne ya."

"Beğenmediysen kalk git." en sevdiğim (!) abim konuşmuştu. Serkan.

"Sana mı sorucam aptal." gözlerini devirdi. Boşuna aptal demiyordum.

"Okul nasıl gidiyor kızım?"

"Çok iyi gidiyor Özlem abla."

"Sınava az kaldı nereyi düşünüyorsun?" cehennemin dibi gelir inşallah.

"İstanbul Teknik istiyorum." bok gelir.

"Eren de orayı istiyor hayırlısı bakalım."

"Sedef sen ne istiyorsun?"

"Sana ne." şu kıza tahammülüm yoktu. Annem bana kınarcasına baktı.

Eslem gülmeye başladı. Deli herhalde. "Ben alıştım Sedefe Özlem abla. Sonuçta herkes olgunlaşmıyor."

"Kessene sen sesini."

"Özlem ablacım sizi okuldan çağırıyorlardı Sedef size söylemeye korkmuştur." annem bana döndü. Ben bu kızı gebertirim.

"Yanlış anlama ablacım ama Sedef hiç size benzemiyor. Sizin gibi akıllı bir kadının nasıl böyle bir kızı var anlamıyorum." sinirle anneme döndüm şu kızı sustursun diye ama sadece mahçupça o gerizekalıya bakıyordu.

Sinirle ayağa kalktım. "Aynen çok haklısın. Sen benziyorsun çünkü demi. Hatta ne yapsınlar biliyo musun beni atsınlar seni evlatlık alsınlar. Hoş annen babanda yok kolay adapte olursun. Gerizekalı." bütün herkes ayağa kalktı.

"SEDEF" gerizekalı aptal sevgilin bana onları derken nerdeydin.

"SEN NASIL BİR İNSANSIN. BİZ SENİ BÖYLE Mİ YETİŞTİRDİK." hah babam nerde kalmıştı diyordum.

"HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM. EN YAKIN ZAMANDA ÖLÜRÜM DE KURTULURUM İNŞALLAH SİZDEN."

Yazandan...

Genç kız o kadar içtenlikle etmişti ki bu duayı bütün herkes ürperdi. Özlem hanımın gözlerinden yaşlar ağır ağır aktı. Kızı neden böyleydi bilmiyordu. Küçüklükten beri hep el üstünde tutulmuştu. Her istediği alınmış her dediği yapılmıştı. Ama kızları her seferinde onları pişman ediyordu. Abilerine abi demiyor onlarla aynı ortamda bulunmak istemiyordu.

Bu duruma en çok kırılan en büyük çocuk olan Kaandı. Kendisi her zaman bir kız kardeş istemiş fakat her seferinde erkek kardeşi olmuştu. Annesi Sedef ve Erene hamile olduğunda 14 yaşındaydı. Heyecandan yerinde duramamıştı. Gel gör ki kardeşi asla ona iyi yaklaşmamıştı.

Sedef kendi içinde çok savaş veriyordu. Ve kendine göre her şeyde haklıydı. Küçükken kreşteki arkadaşları ailelerine mızmızlanarak ya da ağlayarak istediklerini yaptırıyorlardı. Ama sedefte hiç öyle olmuyordu. Sedef ne isterse saniyesinde yapılıyordu.

O zaman anlamıştı diğer çocuklardan farklı olduğunu. Küçük sedef herkes gibi olmak istiyordu. O yüzden kreşteki arkadaşlarının yaptıklarını aile üyelerine yapıyordu. Kreşte arabaları kırıyorlardı. Sedefin arabası yoktu. O yüzden babasının arabasını çiziyordu. Kreşte çocuklar birbirine vuruyorlardı. O da ikizine vuruyordu.

Sedef büyüdü orta okula başladı. Okul babasının olduğu için herkes ona farklı davranıyordu. Diğerlerine derste uyudu diye cezalar verilirken sedefe utanmasalar aferin diyeceklerdi. Sedef bütün bu ötekeleştirmenin sorumlusunu ailesi tutuyordu. Bu yüzden onlardan nefret ediyor ve kötülük yapıyordu.

..

Genç kız çantasını sırtına takıp hızlıca evden çıktı . Bu sırada evde sinirler tavandı. Eslem içi çıkana kadar ağlıyordu. Özlem hanım kendini suçluyor, Erende sevgilisini sakinleştirmeye çalışıyordu. Evin babası Ersin bey konuştu.

"Kardeşinin peşinden git eve getir." evin 3. çocuğu Sinana söylemişti. Ama herşey için çok geçti. Kız evden çıkalı 20 dakika olmuştu.

Sinan babasının dediğini yapmak için ayağa kalkmıştı ki babasının telefonu çaldı. Tüm dikkat telefondaydı. Sedef arıyordu.

Ersin sinirle açtı telefonu. "Sedef hemen eve geli-"

"Pardon kiminle görüşüyoruz?"

"Asıl siz kimsiniz? Kızımın telefonunun sizde ne işi var?" arkadan siren sesleri geliyordu. Anladı Ersin bey ,babaydı o hissederdi.

"Beyefendi kızınız bir kaza geçirdi."