POV MATEO:
......
Ήμουν απογοητευμένος με τον εαυτό μου.
Πως μπορώ να παίζω με μια κοπέλα ή οποία με θέλει;
Γιατί με την Γιώτα μόνο αυτό μπορώ να σκεφτώ ότι κάνω..πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ.
Μαρεσει;
Την θέλω;
Θα την έβλεπα σοβαρά;
Ξεπέρασα τόσο γρήγορα την Μελίνα;
Μήπως μαρεσει απλά πολύ ;
Αυτές και άλλες τόσες ερωτήσεις παίζουν στο κεφάλι μου και οι ώρες περνάνε..
Όλοι θα πάνε σε εκείνο το πάρτι, και σίγουρα και η Γιώτα..
Θα πάω και εγώ!
Όχι για την Γιώτα ! Για εμένα..
Μα ποιον κοροϊδεύω, όλη μέρα σήμερα σκέφτομαι το πως την κόλλησα στο ψυγείο και την φίλησα. Και θέλω να το ξανά κάνω.
Αλλά δεν μπορώ να το πω πουθενά, ούτε αυτή πλέον με εμπιστεύεται, αφού η Μελίνα με φίλησε..
Τι μπορώ να κάνω;
Η Μελίνα με έχει ξενερώσει..
Πρέπει να προχωρήσω, και θέλω με την Γιώτα να προχωρήσω..
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ ΝΑ ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ ΤΗΝ ΓΙΏΤΑ..
Ή και όχι..
Μα τι εχώ πάθει , γιατί χαμογελάω σαν ηλίθιος κάθε φορά που την σκέφτομαι.
Με την Μελίνα θυμάμαι, μόνο όταν την σκεφτόμουν γυμνή.
Αυτήν την κοπέλα την σκέφτομαι να χαμογελάει, να με φιλάει, να με αγκαλιάζει , να τσακωνόμαστε για πλάκα, να με χαστούκιζει και να μου πηγαίνει κόντρα κάθε φορά που έχω άδικο..
Όλα αυτά..
Ή έστω απλά να την έχω εδώ, μια βόλτα στην παραλία, ένα φαγητό.. να την κάνω χαρούμενη.
Να της δίνω την προσοχή μου ,και αυτή την δικιά της. Να μου ζηλεύει, να της ζηλεύω..
Αυτά θέλω, τα ναζακια της.
ΑΚΑΛΑ ΤΟ ΈΧΩ ΚΆΨΕΙ.
ΠΑΩ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΏ ΚΑΛΎΤΕΡΑ, ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΦΉΣΩ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΚΟ.
(...)
Φόρεσα κάτι απλό, ένα πουκαμισακι μαύρο , μαύρο παντελόνι και μαύρα παπούτσια.
Ήμουν έτοιμος, φόρεσα το τζακετ μου καβάλησα την μηχανή και έφυγα.
Δεν ήθελα πολύ για να βρω το σπίτι του , δεν έχει και πολλές βίλες εδώ.
Κατέβηκα από την μηχανή, πολύς κόσμος, μπράβο...
Κατεβαίνω , και αντικρίζω στην πόρτα τον Εμμανουελ.
