DÖNGÜ

RÜYA VE GERÇELİK

"Uzun zamandır bir şey hakkında uzun uzun düşünmüyorsun Hera fark ettin mi? "

"Evet baba ama biliyorsun çoğu insan fazla düşünmeye gerek duymadan karar verir."

"Neden herkes böyle zannediyorsun?"

babam konuştukça geri geri gidiyordu ama sözleri zihnimde bile başka şeyler duyamayacağım kadar yüksekti hiç yapmadığım bir şey yapıp çığlık atmaya başladığımda bu sefer duyulan tek ses benim sesimdi "Yıllardır aynı rüyalar, senin aptal gerçekliğinden de sorgulamalarından da bıktım artık öldün sen çık artık hayatımdan!" yine onun sesi yankılanmaya başlamıştı sesi daha çok yalvarır gibiydi artık

"Lütfen Hera 'bir anlamı olmalı' de artık."

"Ben sorgulamak istemiyorum! Senin gibi doğan bebeği bile sorgulayan birisi değilim ben! neden anlamak istemiyorsun? Özgür bırak artık beni ne olur."

son kısımda sesim biraz yalvarır gibi çıkmıştı. yıllardır ilk defa rüyalarımda babamla konuşmuştum genelde yaptığım tek şey ona susmasını söyleyerek ağlamak olurdu.

"Gerçekten istediğin buysa güzel kızı-"

"Evet istediğim bu baba, zihnimden çık artık."

Babam gözden kaybolmaya başlarken etrafı tamamen beyaz olan boşlukta hıçkırarak ağlamaya başladım.

"HERA!" sıçrayarak uyandığımda annem başımda dikilmiş telaşla beni izliyordu. "Yine o rüyamı?"

"Evet." annem derin bir nefes aldı, kendisi 23 yaşında kocasını yani babamı kaybetmiş ve iki yaşında ki bebeğiyle hayata tutunan çok güçlü bir kadındı ama emindim ki babam her gece rüyalarında ona işkence etmiyordu.

"Kızım inat etme artık gidelim şu psikoloğa."

"Bu konuda ki fikirlerimi biliyorsun anne."

o işe yaramaz deli doktoruna gitmek gibi bir niyetim yoktu. Annemin yanağından bir makas alıp koşarak lavaboya girdim.

"Hera!"

"Bende seni seviyorum."

Lavaboda günlük işlerimi hallettikten sonra okula hazırlanmak üzere kıyafetlerimi giymeye başladım. Annem hala odamdan çıkmamıştı.

"Hera, bugün okula gitmiyorsun."

"Off anne ne saçmalıyorsun"

"Hera!"

Bu sefer kızgın çıkan sesi sinirlenmeme sebep olmuştu

"Neden okula gitmemek gibi bir gereksinimde bulunayım anne?"

Annemin sesi bu sefer daha kısık tonda çıktı

"Hera'm son günlerde psikolojin iyi değil, psikoloğa gitmeyi kabul etmiyorsun bari okula giderek zihnini daha çok yorma."

Açıkçası canıma minnetti ama en azından okul kafa dağıtmamı sağlıyordu.

"Ben iyiyim anne."

"Lütfen Hera."

Annemin sesindeki çaresizlik beni şüpheye düşürse de mecbur kabul etmiştim. Bütün gün odamda yatıp müzik dinleyerek geçecekti ama belki bu bana daha fazla düşünme fırsatı verebilirdi.

***
"Lütfen canını yakmayın." Nefes almaya çalışırken annemin sesini çok net ayırabilmiştim